بریده‌هایی از کتاب رؤیاهای فلسفی یک روانکاو: کتابی درباره روانکاوی قهرمان درون

در روابط عاشقانه افراد با بخش‌های شیدا شده و راضی از رابطه و با استفاده از بخش‌های به ظاهر با فضیلت با هم رابطه بر قرار می‌کنند. یعنی تو با بخشی که دوست دارد با معشوقت باشد، وارد رابطه می‌شوی و او هم با بخشی که به تو مهر می‌ورزد وارد می‌شده، پس همه چیز شکلی جادوگونه و رویایی به خود می‌گیرد. اما داستان شکست از آنجایی آغاز می‌شود که تو می‌خواهی با معشوقت به زیر یک سقف بروی، درست آن هنگام که شب می‌خواهی با او هم بستر شوی و شب‌ها را با او در یک تخت به سر بری. مجبوری سایر بخش‌های وجودت را هم با خود به رختخواب ببری و آنجاست که سرو کله آن بخش‌های منزوی تر، بدخلق‌تر و شاید خردمند‌تر پیدا می‌شود و آنها هستند که از حل شدن تو با معشوقت خرده می‌گیرند و دیگر تو نمی‌توانی آن‌ها را در خانه بگذاری و به قرارهای عاشقانه‌ات بروی؛ این بار تو معشوقت را به خانه آورده‌ای و این درست ابتدای شکستِ جادویِ عشق است.

تو باید گاهی در خنکای درختی بیاسایی و بر تلاش‌هایت هم خنده زنی؛ زیرا خندیدن بهترین جای هر سخن است.

همنشینی خردمند روزی داستانی به من ارزانی داشت و آن داستانِ بچه فیلی ست که از کودکی او را با زنجیر می‌بستند و اکنون که فیلی بزرگ و تنومند شده، او را با نخی می‌بندند و او فرار نمی‌کند.

درونت را بی ربط به جهان و انسان‌ها می‌بینی.

آنان که ما را در کودکی درمانده حکم‌های والدی خود کرده‌اند، در بزرگسالی نیازی نمی‌بینند که مستقیم و واضح ارزش‌های خود را به ما القاء کنند. نخی برای بستن ما کافی است و ما درمانده زنجیر محکم عقاید والدی و اجتماعی و محیطیِ دوران کودکیِ خود هستیم.

من تنها می‌توانم همسفر تو و همراهت در مسیر کشف سرزمین ناشناخته درونت باشم و تو را در مسیر یافتن راه‌های خودت همراهی کنم و تنهایت نگذارم، اما این تو هستی که باید انتخاب کنی و اتفاقا باید به تنهایی هم این کار را بکنی.

بسیاری از تلاش‌های ما برای دوری از رنج خود بزرگترین رنج را به ارمغان می‌آورد. رنجی نامحسوس اما سمج و پایدار.

آنکه در دام تلاش افسار گسیخته برای حفظ امیدهای واهی افتاده، تمام انرژی خود را مصروف زنده نگاه داشتن چیزی می‌کند که از ابتدا زنده نبوده است.

تنها جان‌های بزرگ اند که تابِ تنهایی و اندیشیدن با خود را دارند و بر شهوت دنباله روی و اطاعت غلبه می‌کنند.

مطالعه باید زمانی صورت گیرد که ذهن ما آبستن تفکری باشد و قبل از مطالعه وقت مناسبی را صرف اندیشیدن به آن موضوع کرده باشیم. مطالعه قبل از اندیشیدن، می‌تواند بیش از سود زیان به همراه آورد و باعث شود که تمام ذهن ما از آراء دیگران پر شود و فرصت زایش تفکر خودمان برای همیشه از بین برود. به قول شوپنهاور «هنر مطالعه نکردن بسیار مهم‌تر از هنر مطالعه کردن است.»

من تنها می‌توانم همسفر تو و همراهت در مسیر کشف سرزمین ناشناخته درونت باشم و تو را در مسیر یافتن راه‌های خودت همراهی کنم و تنهایت نگذارم، اما این تو هستی که باید انتخاب کنی و اتفاقا باید به تنهایی هم این کار را بکنی.

باید از ورای هر نشانه‌ای عامل اصلی را دید و این تنها از کسی بر می‌آید که چشمانش با تیزبینی به درون خیره شده است.

«عدالت خود با من گفت که انسان‌ها برابر نیستند.»

«تو جنگجوی جنگ‌های بهتری»

استادی که نتواند بر خود خنده زند، خود مایه پوزخند است

آن که می‌بخشد باید در همه حال بیاندیشد که از کسب قدرت لذت می‌برد یا بخشش او از نوعی دیگر است

تو باید قهرمانت را از آن صداهایی که برای تمسخر و ریشخند بلند می‌شوند بپایی، و نیک بدانی که هر سرزنشی که بر خود و قهرمانت روا می‌داری، تیری آلوده به سمی مهلک است که تو را و او را هر روز بی حرکت‌تر و لاابالی‌تر و در یک کلام در بند می‌کند. تو باید با تیغ اراده‌ات، سرِ تمام سرزنش‌های تمسخر آمیز را ببری و تنها به قهرمانت و شادی او، وفادار باشی.

آن چه در بین بیماری‌های گوناگون برای جان تو از همه مهیب‌تر است، آن است که صدها و هزاران انگل و خون آشام به جانِ روانت بیفتند و از آن تغذیه کنند. آن چه تو را بی جان و بی رمق می‌کند، کم خونی توست که ناشی از زیادی انگل‌ها و خون آشام‌های اطراف است. تو باید خود را بپایی تا طعمه آن بسیاران نشوی. چون آنان خون تو را نیک می‌مکند و تو هر روز بی حس‌تر شده و به زندگی نفرین بیشتری می‌فرستی، بی آن که درد نیش آنان را احساس کنی و کم کم فراموش می‌کنی کم خونی ات از چه بوده است.

برای آن کس که در حال غرق شدن است موعظه نکنید، دست نزنید، هورا نکشید، سرزنش نکنید و توقع نداشته باشید کسی که کنترل از کف داده است با منطق شما و کمکِ زبانی از کنار آب، به خود آید و خود را برهاند.

در گمنامی، گزند هیچ نگاه هرزه‌ای بر قامت بهترین اندیشه تو نخواهد رسید و تنها آن خاصّان که خود بهترین و دلرباترین اندیشه‌ها را دارند، به سراغت خواهند آمد