بریده‌هایی از کتاب رؤیاهای فلسفی یک روانکاو: کتابی درباره روانکاوی قهرمان درون

«هراس‌ها مانند ستارگان اند» ؛ در صبحگاه هم وجود دارند فقط خورشید آگاهی اجازه رؤیت آنها را نمی‌دهد و شب با خاموش شدن این نور، می‌توانیم هراس‌هایمان را روشن و در بالای سرمان ببینیم.

اما بسیاری از تلاش‌های ما برای دوری از رنج خود بزرگترین رنج را به ارمغان می‌آورد. رنجی نامحسوس اما سمج و پایدار. اضطراب ناشی از تنهایی، طرد شدن، انزوا، مورد خیانت واقع شدن، از دست دادن عزیزان، همه و همه از خود این فلاکت‌ها پایدار‌تر و سمج‌تر است. ما اضطراب را حس می‌کنیم و این مقدم بر تجربه رنج است.

یا با دوست خردمندی در آمیز یا به تنهایی ات بگریز: به آنجا که «بادی خنک و سرد وزان است» .

راست‌ترین و اصیل‌ترین سخن این است که از آلام جهان انسان را گریزی نیست و آن چه ما را با هم متفاوت می‌کند چگونگی برخورد با این آلام است. دفاع‌های روانی ما در مقابل حقیقت‌های گزنده وجود مهمترین وجه تمایزِ بین ما هستند و آن چه که ما هستیم مستقیماً به شیوه دفاع ما در برابر آلام جهان بستگی دارد.

نشانه بارز بسیاری از فعالیت‌های اجتماعی خیرخواهانه امروزی این است که افراد صرفا برای آرام کردن میل سودمند بودن خود و اینکه معنایی برای خود دست و پا کنند، دست به فعالیت اجتماعی می‌زنند و اکثراً انگیزه اول آنها، خودخواهانه‌تر از آن است که بتوانیم با صفات بشردوستانه و عوام فریبانه از آن بگذریم. نمونه بارز این دسته آنهایی هستند که فعالیت‌های اجتماعی خود را در بوق و کرنا کرده و پرچم اصلاحات اجتماعی را با سر و صدا به دوش می‌کشند و در واقع در پی آرام کردن شهوت شهرت و مخفی کردن درون خالی از معنای خود هستند. هرگاه هیاهو را در رفتار گروهی از خیرخواهان دیده‌ام نیک دانسته‌ام که رفتار آنان بیشتر نفرت را در دیگران می‌پرورد و جای کمی برای آن چه خیرخواهی خوانده می‌شود باقی می‌گذارد.

که جهان از هر چیز تهی شود از رنج خالی نخواهد شد و این همان بزرگترین درس است: اگر از رنج‌هایت بگریزی، از تمام هستی و واقعیتش گریخته‌ای و این خود باعث رنجی سترگ‌تر و احوالی افسوس برانگیز‌تر می‌شود.

«عدالت خود با من گفت که انسان‌ها برابر نیستند.»

آلام جهان انسان را گریزی نیست و آن چه ما را با هم متفاوت می‌کند چگونگی برخورد با این آلام است

جهان از هر چیز تهی شود از رنج خالی نخواهد شد و این همان بزرگترین درس است

اگر نتوانی به خود و سرنوشتت مهر بورزی، کینه‌ای نهفته خواهی بود در پس هر تزویر، و ریاکاری خواهی بود در بهترین یا بدترین روابط اجتماعی.