بریده‌هایی از کتاب رؤیاهای فلسفی یک روانکاو: کتابی درباره روانکاوی قهرمان درون

بزرگترین دشمن بشر ناامیدی اوست.

شک ندارم و این را از سایه همیشه همراهم فرا گرفته‌ام که هر روشنی، تیرگی در پی دارد و این هر دو، روایتهایی از یک داستان اند.

نباید نهر زیبایی دوستی را به رودی خروشان و سِیلی بنیان کَن تبدیل کنی.

برای آن کس که در حال غرق شدن است موعظه نکنید، دست نزنید، هورا نکشید، سرزنش نکنید و توقع نداشته باشید کسی که کنترل از کف داده است با منطق شما و کمکِ زبانی از کنار آب، به خود آید و خود را برهاند

آنان که ما را در کودکی درمانده حکم‌های والدی خود کرده‌اند، در بزرگسالی نیازی نمی‌بینند که مستقیم و واضح ارزش‌های خود را به ما القاء کنند. نخی برای بستن ما کافی است و ما درمانده زنجیر محکم عقاید والدی و اجتماعی و محیطیِ دوران کودکیِ خود هستیم.

رابطه درست آن رابطه‌ای ست که تو و دوستت یکدیگر را در پروراندن امید‌های خود یاری کنید و تو باید سرزمین حاصلخیزی برای بذر امیدهای خود در وجود دوستت بیابی و بنگری که چه لذت بخش است: روییدن و قد کشیدن و تبلور یافتن دوستت در کنار تو و تحقق یافتن او در کنار بالیدن تو. این چیزی فراتر از احساس نیاز و تصاحب و حل شدن در دیگری است.

به قول شوپنهاور «هنر مطالعه نکردن بسیار مهم‌تر از هنر مطالعه کردن است.»

در هر راهنمایی و کمکی ابتدا باید به این نکته اندیشید که مبادا با بر عهده گرفتن مسئولیت فردی دیگر، خود را و او را به بند کشیم. پس قبل از هر یاری رسانی باید این نهیب را به خود بزنیم که مبادا آزادیِ فرد مقابل به هر قیمتی، فدای کاستن از رنج و اضطراب او شود. کندن علف هرزی، به کاشتن تخم درختی تنومند از اضطراب و ناخرسندی نمی‌ارزد. باز هم سخنی ذهنم را پر می‌کند که: "من شاید دستاویزی در مسیر سیل باشم اما چوب زیر بغل هرگز. "

تو باید جنگجو باشی اما نه برای هر ستیزی. آن کلام درخشان را خوب به یاد بیاور که «تو جنگجوی جنگ‌های بهتری» . پس خود را سرباز پیاده هر جنگ کوچکی نباید قرار دهی.

چه بسیار کمک‌های ما که صدماتی بیش از مواهب به بار می‌آورند.