بریده‌هایی از کتاب شایو؛ پایین رفتن خورشید

پارسال هیچ. پیرارسال هیچ. سال پیش از آن هم هیچ اتفاقی نیفتاد.

انسان برای عشق و انقلاب زاده شده است.

همیشه وقتی آدم‌ها دارند دروغ می‌گویند قیافه‌ای جدی به خود می‌گیرند.

اراذلی مثل نائوجی به این سادگی‌ها جون نمی‌دن که. همیشه نجیب‌ترین و مهربون‌ترین و بهترین آدمان که می‌میرن.

آیا کسی هست که تباه نشده باشد؟ اندیشه‌ای‌ست کسل‌کننده.

«تنها راه بقا، رو به زوال بودنه»

کازوکو، امید در من جایی ندارد. بدرود

هیچ دلیلی پشت عشق نیست. من هم در ارائهٔ این دلیل‌های به‌ظاهر منطقی زیاده‌روی کرده‌ام

زنده‌بودن. تعهدِ کلان و تاب‌ناپذیری‌ست که آدم زیر آن تنها با دلهره نفس می‌کشد.

من به جای خدا جای حق نشسته‌ام و اندک عذاب وجدانی ندارم.