بریده‌هایی از کتاب دیدار در کوالالامپور

یک قانونی هست که می‌گه تا قبل از این‌که پرواز کنی هر چه‌قدر خواستی بترس، شک کن، پشیمون شو، اما وقتی پریدی، اگه وسط راه پشیمون شدی، بازی رو باختی.»

افغانی‌ها می‌گفتند، سال‌ها در ایران زندگی کرده‌اند و می‌دانند ایرانی‌ها آدم‌های خودخواهی هستند که بقیه را زیردست خودشان می‌دانند و فکر می‌کنند افغانی‌ها این‌جا هم سرایدار و کارگرشان هستند.

آدم اگه عرضه داشته باشه، باید تو مملکت خودش یه پخی بشه. چرا بری عملگی خارجی‌ها رو بکنی؟ همین جا وایستا تن بده به کار و آقایی کن.

باید درست بدرقه‌اش می‌کردم و این‌طوری همه‌چیز را خراب نمی‌کردم. باید ازش می‌پرسیدم کجا می‌رود. حداقل برایش ماشین خبر می‌کردم. متنفرم از جدایی‌های این‌جوری.

شکاف‌های کوچیکی تو زندگی هست که اگه تو رابطه با خانواده‌ت شکل بگیره، یواش‌یواش تبدیل می‌شه به یک درهٔ بزرگ و هیچ‌جوره نمی‌تونی پُرش کنی

«هر جای دنیا که بری، آسمون پناهنده‌ها همین رنگه.

«همین اردوگاه رو می‌گم. بیشتر شبیه زندانه تا اردوگاه پناهندگی. دیشب خیلی دلم گرفت. بعضی‌ها می‌گفتن سه چهارساله این‌جان و هنوزم معلوم نیست قبول‌شون کنن. پیش خودم گفتم، ما نیومدیم بریم تو قفس و به‌مون آب‌ودون بدن. ما اومدیم که پریده باشیم، اومدیم که آدم خودمون باشیم...»

دلم می‌خواهد برایش تعریف کنم، چه‌طور آدم جاکن‌شده ول می‌شود و سال‌ها نمی‌تواند خودش را جمع‌وجور کند.

نمی‌دانم جو مسافرت چه‌چیز عجیبی است که آدم را وا می‌دارد دربارهٔ چیزهایی سخنرانی کند که دلش نمی‌خواهد.

احساس خوبی است بخواهند مثل تو باشند و بدانی کپی‌هایی پیدا کرده‌ای که یک سر سوزن تجربهٔ تو را هم ندارند