بریده‌هایی از کتاب ویتگنشتاین و روان‌کاوی

معنای "من" در محاصره‌ی مه غلیظ زبان است

همیشه از ارتفاعات سترونِ زیرکی به دره‌های سبزِ بلاهت فرود می‌آید.

ویتگنشتاین واژگان فنی مخصوص به خودش را بسط نداد و ادعا نکرد که گروه خاصی از مردم را مداوا نموده، همچنین به تأسیس مکتب علاقه‌مند نبود چون فکر می‌کرد که تمام این فعالیت‌ها به توهم بیشتری منجر شود.

اگر کسی هنوز بر خود مسلط نشده باشد نمی‌تواند حقیقت را بگوید. فرد نمی‌تواند حقیقت را بگویید اما نه به این دلیل که هنوز به‌قدر کافی باهوش نیست. حقیقت را صرفاً کسی می‌تواند بگوید که از پیش آنجا خانه کرده باشد، نه کسی که هنوز در فضای عدم حقیقت زندگی می‌کند و چیزی بیش از این از دستش برنمی‌آید که از درون عدم‌ حقیقت به‌سوی آن حرکت کند. (4)

ترس ابژه‌ای معین دارد و بنابراین معنادار است و می‌توان بدان میل یا از آن احتراز کرد.

اضطراب مربوط به چیزی معین نیست: اضطراب ابژه ندارد و به‌مثابه یک تنش احساس می‌شود؛ نهایت زبان است.

نوشتن به‌ سبکی درست یعنی قطار را دقیق روی ریل قرار دادن.

معالجه همانا اندیشیدن مشترک دو نفره‌ای است که در آن، جسارت احمق و نادان شدن مهم‌تر از جسارت زیرک شدن است.

در مواجهه با مشکل، هیچ رویکرد یا جهت‌گیری انتقادی از پیش تحمیل‌شده‌ای پذیرفته نمی‌گردد. روان‌کاو باید به‌نوبت موضع تکمیلی یک "توجه معلق بی‌طرف" را اتخاذ کند یعنی توجه خود را تسلیم وضعیت موجود کند. آن قاعده‌ی بنیادین، کم‌و‌بیش، در هر دو سو به‌کار می‌رود.

کار یک روان‌کاو خبره، نظاره‌ی این فرآیند و تفسیر آرزوی واپس‌رانده‌ی تداعی‌ها است.