بریده‌هایی از کتاب ویتگنشتاین و روان‌کاوی

معنای یک کلمه هرگز کاملاً در دسترس نیست و همیشه بخشی از معنای یک کلمه پوشیده می‌ماند چراکه معنای یک کلمه به نحوه‌ی کاربرد آن بستگی دارد.

ویتگنشتاین درعوضِ بحث بر سر موجودیت‌های نظری، به نحوه‌ی استفاده‌ی ما از "من" توجه کرد.(78) در پژوهش‌های فلسفی تقریباً در هر صفحه‌ هشت بار "من" و چهار بار "ما" آمده است؛

بیش از این نخوان – بنگر بیش از این منگر – برو پاول سلان «تنگنا»

من، من عمیقاً راز آمیز است!

معنای "من" در محاصره‌ی مه غلیظ زبان است

قدرت جعلی کلمه می‌تواند ‌چنان شبیه اشیاء واقعی شود که هیچ قدرت تمایزبخشی نتواند امکان تشخیص دروغ از حقیقت را به ما بدهد. این قدرت می‌تواند چنان ما را فریب دهد که گویی ما تنها کسی هستیم که حقیقت را دریافته‌ایم.

من نباید چیزی بیش از آینه‌ای باشم که خواننده‌ی من تفکر خود را با تمام از شکل افتادگی‌اش در آن ببیند و بتواند به کمک آن به راه راست برگردد

همانندسازی، چرخه‌ای است که ما را به رنج روان‌نژندی پیوند می‌زند.

آیین می‌تواند به اهداف زیادی خدمت کند، بیان عاطفه، آفرینش معنا و باور، ملاطی برای کنار هم نگه‌داشتن گروه، نوعی درمان، راهی برای گذر به دانش فرهنگی.

همانندسازی، چرخه‌ای است که ما را به رنج روان‌نژندی پیوند می‌زند.

اضطراب مربوط به چیزی معین نیست: اضطراب ابژه ندارد و به‌مثابه یک تنش احساس می‌شود؛ نهایت زبان است.

ترس ابژه‌ای معین دارد و بنابراین معنادار است و می‌توان بدان میل یا از آن احتراز کرد.

اگر کسی هنوز بر خود مسلط نشده باشد نمی‌تواند حقیقت را بگوید. فرد نمی‌تواند حقیقت را بگویید اما نه به این دلیل که هنوز به‌قدر کافی باهوش نیست. حقیقت را صرفاً کسی می‌تواند بگوید که از پیش آنجا خانه کرده باشد، نه کسی که هنوز در فضای عدم حقیقت زندگی می‌کند و چیزی بیش از این از دستش برنمی‌آید که از درون عدم‌ حقیقت به‌سوی آن حرکت کند. (4)

ویتگنشتاین واژگان فنی مخصوص به خودش را بسط نداد و ادعا نکرد که گروه خاصی از مردم را مداوا نموده، همچنین به تأسیس مکتب علاقه‌مند نبود چون فکر می‌کرد که تمام این فعالیت‌ها به توهم بیشتری منجر شود.

همیشه از ارتفاعات سترونِ زیرکی به دره‌های سبزِ بلاهت فرود می‌آید.

اگر زندگی‌مان در محاصره‌ی مرگ است سلامت فهممان هم در محاصره‌ی جنون است

به من بگو چگونه می‌جویی تا به تو بگویم چه می‌جویی

وضوح، اساس آرامش ذهن است