بریده‌هایی از کتاب ویتگنشتاین و روان‌کاوی

معنای یک کلمه هرگز کاملاً در دسترس نیست و همیشه بخشی از معنای یک کلمه پوشیده می‌ماند چراکه معنای یک کلمه به نحوه‌ی کاربرد آن بستگی دارد.

بیش از این نخوان – بنگر بیش از این منگر – برو پاول سلان «تنگنا»

آیین می‌تواند به اهداف زیادی خدمت کند، بیان عاطفه، آفرینش معنا و باور، ملاطی برای کنار هم نگه‌داشتن گروه، نوعی درمان، راهی برای گذر به دانش فرهنگی.

ویتگنشتاین درعوضِ بحث بر سر موجودیت‌های نظری، به نحوه‌ی استفاده‌ی ما از "من" توجه کرد.(78) در پژوهش‌های فلسفی تقریباً در هر صفحه‌ هشت بار "من" و چهار بار "ما" آمده است؛

دلایل فرق دارند. آن‌ها توجیه عمل هستند و قدرت معمولاً دست کسی است که عمل می‌کند.

من، من عمیقاً راز آمیز است!

من نباید چیزی بیش از آینه‌ای باشم که خواننده‌ی من تفکر خود را با تمام از شکل افتادگی‌اش در آن ببیند و بتواند به کمک آن به راه راست برگردد

قدرت جعلی کلمه می‌تواند ‌چنان شبیه اشیاء واقعی شود که هیچ قدرت تمایزبخشی نتواند امکان تشخیص دروغ از حقیقت را به ما بدهد. این قدرت می‌تواند چنان ما را فریب دهد که گویی ما تنها کسی هستیم که حقیقت را دریافته‌ایم.

استعاره‌ی جستن یکی از قدیمی‌ترین اصطلاحات مورد استفاده برای گفت‌وگو درباره‌ی حل مسأله است. ما در "فضا"ی مشکل جستجو می‌کنیم و پاداش پشتکارمان، [کسب] بینش است.

کلمات با بیان بدوی و طبیعی حس مرتبط‌اند و به‌جای آن مورداستفاده قرار می‌گیرند.(70) نهایتاً بیان شفاهی درد جای گریه را می‌گیرد ولی آن را توصیف نمی‌کند. پس بیان بیرونی معیاری تعیین می‌کند که امر درونی، برحسب آن منش‌نمایی می‌شود. بچه یاد می‌گیرد درد را بر خودش بازنمایی و آن را به طرق متعددی بیان کند؛ و این‌چنین است که او به فضای منطقیِ ضروری برای مفاهیم پیچیده‌تری چون امید یا قصد دست می‌یابد.