بریده‌هایی از کتاب آزادسازی انسان و جهان در اندیشه های راهبردی پیامبر(ص)

حافظ گفتا، که: مستِ "می"، باید بود مولانا گفت: مستِ "نی"، باید بود تا هست محّمد و، نگاهِ نابش- من می‌گویم، که: مستِ "وی"، باید بود!

من، نگران چیزهایی که نمی‌دانید، نیستم؛ امّا باید دید- همان چیزهایی را که می‌دانید، چه گونه، به کار می‌برید!

راه‌ها و راه حل‌های تازه به تازه، تا خُدا خُداست، هماره وجود دارد.

روز مّرگی، بن بستِ زندگی ست.

نماز، همه‌اش برای همین ست که بگوید: نمی‌شود نرفت، نمی‌شود در راه نبود، نمی‌شود انتخاب نکرد، نمی‌شود نبود، نمی‌شود کاری نکرد، نمی‌شود خاصّیت نداشت، و نمی‌شود به درد نخورد

بعضی از مردمان، "کلیدهای خوبی"‌اند و، " قُفل‌های بدی"؛ و بعضی دیگر: "کلیدهای بدی"‌اند و، "قُفل‌های خوبی" خوشا به حال آن کس که خُدا "کلیدهای خیر خواهی و خوشی" را در دستان او نهاده، و بدا به حال آن کس که خُدا "کلیدهای شومی و شرارت" را به دستانِ او سپرده است!

قُرآن، کتابِ اندیشمندی و اندیشه گری و عقلانّیتِ ماست. نمی‌‌شود کاملاً عَقلانی و عُقلایی نیندیشید، امّا قرآن را فهم کرد: وَ ما یذَّکرُ اِلاّ اوُلُوا اْلَالْبابِ! [ قرآن عزیز: ۳ (آل عمران) /۷ ]

همه‌ی حرف دین- و راهِ انبیا- جز این، چیزِ دیگری نیست: بر خاستن، حرکت کردن، به راه درآمدن، راهی شدن، رفتن، رفتن، رفتن؛ و جهت مندانه، توانمندی‌های خویش را، به کار گرفتن؛ و قبله داشتن، و به قابلیت‌های روز افزون، روی کردن...

هر کلمه، یک "تفکر" است. هر کلمه، یک "جهان بینی" ست.

سکوت، ابتدای عبادت است.

برنامه ریزی کردن، نوعی " آینده سازی" ست؛ شما وقتی که دارید برنامه ریزی می‌کنید – در حقیقت- دارید"آینده" را، به زَمانِ "حال"، انتقال می‌دهید؛ تا که بتوانید، "همین حالا"، کاری برای "آینده" بکنید!

"بازگشت به عقل"، فراگرترین فراخوانِ محّمدی ست؛ و چه نقطه‌ی عطفی، پویاتر و پایدارتر از آن، برای تازه گردانی و آزادسازی و بیدارگری‌ها!

تماشا کردن و تماشاگری، راه حلی، برای رسیدن نیست. رسیدن، پُختگی و پایداری‌های بیش‌تری را طلب می‌کند. رسیدن، حرکت می‌خواهد.

فرصت‌های وقت گذرانی و دُنیا چرانی، که فُرصت نیست. فرصتِ آدم، همه‌ی زندگی اوست. فرصتِ انسان، همه‌ی بود و نبودِ اوست. فٌرصت- دقیقاً – آن عامل و عُنصری ست که در نبودِ آن، با وجودِ همه‌ی عوامل و عناصر دیگر، هیچ کاری نمی‌توانید کرد. فُرصت، حیاتِ شماست.

فرصت هرچه که باشد، مطمئناًً، از جنسِ "زمان" ست. فرصت هر چه که باشد، حتماً، یک "گُذار" است. نمی‌شود "گُذشت" و "گُذران" و "گُذار" را فهم نکرد، امّا "فُرصت" را فهم کرد.

همه چیز، از ذهن و زبان مان، ریشه می‌گیرد. "گُفتن"، ریشه‌ی "شدن" ست...

زندگانی، یک عقلانّیت است.

صراط مستقیم، راهبردِ خدایی آدمی ست.

درست است که مردمان، کارهای نیک، فراوان می‌کنند- امّا پاداشِ آنان را، در روز قیامت، فقط به قدر عقل‌هاشان می‌دهند.

عقل، جمع بندی زندگی ست: بازتعریفِ همه‌ی اشتراک‌ها و نقاطِ متمرکز و مورد نیاز بشر؛ مرکزِ ثقل و وزنِ انسان، در معادله‌ی موزون و پایدارِ جهان؛ نقطه‌ی تلاقی همه‌ی تمرکزها و تعادل‌ها...