بریده‌هایی از کتاب آزادسازی انسان و جهان در اندیشه های راهبردی پیامبر(ص)

هر کاری که ندانسته انجام شود، حتماً و بدونِ برو برگرد، "فاسد" و لبالب از "تباهی" ست. نگاه و دیدگاه پیامبر خدا را، در این باره، بنگرید: مَنْ عَمِلَ عَلی غَیرِعِلْمٍ، کانَ ما یفْسِدُ اَکثَرُ ما یصْلِحُ! [ نهج الفصاحه/۳۰۵۸ ] آن که ندانسته- و در نبودِ دانش- کاری را انجام می‌دهد؛ به جای آن که، آن کار را اصلاح کند، به "فساد" بیش‌ترش هم خواهد کشاند! آری: "ندانستن"، ریشه‌ی همه‌ی "نداشتن"‌هاست. شما همانی هستید، که – آگاهانه- می‌دانید هستید. زندگی، تداوم آگاهی ست. نمی‌شود ندانست، امّا حضور داشت. نمی‌شود ندانست، امّا بود!

وضعیت و موقعّیتِ آن‌هایی که بر سرِ گنج نشسته‌اند و، گُرسنه‌اند؛ بسیار وحشتناک‌تر و مصیبت بارتر از آن‌هایی ست که چیزِی ندارند و، از گرسنگی دارند می‌میرند! فاصله‌ی "داشتن و نداشتن"، همان فاصله‌ی "دانستن و ندانستن" ست. ندانستن، بدترین نوعِ نداشتن است: لا فَقْرَ اَشَدُّ مِنَ الْجَهْلِ، وَ لا مالَ اَعْوَدُ مِنَ الْعَقْلِ! [ پیامبر خدا: نهج الفصاحه/ ۲۵۰۵ ] نه هیچ نداشتنی، سخت‌تر از نادانی ست؛ و نه هیچ داشتنی، فایده دارتر از خردمندی!...

هر جا که "خدا" نیست، پیروزی هم نیست؛ و تقوا، "کناره گیری" نیست، "یارگیری" ست... تقوا، بازیگری نیست؛ همبازیگری ست: به خاطر روحِ مشترک و خدایی "انسان"، و جریانِ جهت مندِ "جهان" برای فرارسیدن به ساحل آرامشِ خدای رحمان!

آنهایی که برای رسیدن به "راهِ برونْ رفت"، و دستیابی به راه حل‌های رهگشای درونی و بیرونی (داخلی و خارجی،) ، سرگردان و سردرگُم‌اند؛ و لُقمه‌ها را – بارها- دورسرِ خود می‌گردانند؛ هنوز، به "تقوا" تقوا، ‌ی "دور زدنی"و، "دورشدن" نیست؛ راهبردی مورد نظرِ پیامبر و کتابِ ماندگار او نرسیده‌اند. "تقوا"، بی همهمه و هراس- و هوشمندانه و خالصانه- در متنِ مُتلاطمِ واقعه‌های واقعی دنیا در آمدن، و عالم و آدم را، در یک تعامُلِ عادلانه‌ی "بُرد/ بُرد"، برای فرارسیدن "پیروزی انسان" یاری رساندن ست.

تقوا، راهبردی‌ترین و حیاتی‌ترین نقطه‌ی اتّصالِ درونی خلق با خداست. منشاء تقوا، دل و درونِ آدمی ست: فَاِنَّها مِنْ تَقْوَی الْقُلُوبِ [ قرآن: ۲۲ (حج) / ۳۲ ] تقوا، "خویشتنِ خویش" را، با "خدای خویش" تنظیم کردن ست. تقوا، راهبردی‌ترین روشمندی (متدولوژی) برای دست یافتن به راه حل‌های مناسب است: وَلَیسَ الْبِرُّ بِاَنْ تَاْتُوا الْبُیوتَ مِنْ ظُهوُرِ‌ها، وَ لکنَّ الْبِرَّ مَنِ اَتَّقی. وَاْتُوا الْبُیوتَ مِنْ اَبْوابِها؛ وَاتَّقُوا اللهَ لَعَلَّکمْ تُفْلِحُون! [ قران کریم: ۲ (بقره) / ۱۸۹ ] نیکی در آن نیست، که از پشتِ خانه‌ها، به خانه‌ها در آیید؛ بل که نیکوکارِ واقعی، آن کس است که "تقوا "می ورزد. به خانه‌ها از راهِ "در "ها، در آیید؛ و از خدای‌تان "پروا" کنید، بادا که "رهایی" گیرید!