بریده‌هایی از کتاب بازنویسی

این روزها همه‌چیز علیه تفکر و موافق تظاهر است، زمانه زمانهٔ تظاهر و دورویی است، هر جا را که نگاه کنیم تظاهر است و بس، دیگر چیز واقعی‌ای باقی نمانده، همه‌چیز ظاهرسازی است.

ما از چیزی به جز ایده‌هایی که درون ما را پوشانده‌اند ساخته نشده‌ایم، ایده‌هایی که می‌خواهیم به واقعیت تبدیل‌شان کنیم، که باید به واقعیت تبدیل‌شان کنیم، که درغیراین‌صورت می‌میریم. هر ایده و دنبال کردن هر ایده یعنی زندگی، فقدان ایده یعنی مرگ.

تا حد ممکن باید فکرها و ایده‌هاتان را محصور کنید و فقط وقتی تکمیل شدند آزادشان کنید.

بالاترین حد شادی؟ از خواب بیدار می‌شویم و می‌بینیم به چیزی که می‌خواستیم دست پیدا کنیم دست پیدا کرده‌ایم، به‌خاطر سرسخت بودن‌مان، به‌ویژه سرسخت بودن درمقابل خودمان، با فریب ندادن خودمان و توجه نکردن به دیگران، چون اگر به دیگران توجه می‌کردیم به هیچ‌چیز دست پیدا نمی‌کردیم، چون دیگران همیشه برعلیه ما هستند، این تنها حقیقت موجود است.

توانایی درک، توانایی بیان ادراکات خود، می‌تواند بزرگ‌ترین لذت باشد و غیره.

باید بگوییم که هنر ساختمان‌سازی هنری فلسفی در بالاترین حد است ولی متخصصین ساختمان‌سازی یا به‌اصطلاح متخصصین ساختمان‌سازی هیچ‌وقت درک نکرده‌اند، خجالت می‌کشند که درک کنند یا نمی‌خواهند وارد مسائل و مشکلات درک کردن شوند، به‌خاطر همین ما هیچ‌وقت چیزی به اسم ساختمان هنری نداریم، آن‌چه می‌بینیم فقط ساختمان‌هایی عوامانه است.

یادتان باشد، هر چیزی که تا امروز فروخته شده، ارزان فروخته شده و هر چیزی که تا امروز خریداری شده، بسیار گران خریداری شده.

درواقع همیشه برای فکر کردن به ایده باید همزمان به همه‌چیز فکر کنم و خودم را برای این تفکر همزمان تمرین دهم، طوری‌که بتوانم همه‌چیز را روشن‌تر ببینم، طوری‌که هیچ‌چیز پررنگ‌تر از چیزی دیگر نباشد

همهٔ ما مدام در حال اصلاح کردنیم و اصلاح کردن خودمان به سخت‌گیرانه‌ترین حالت ممکن، چون هر لحظه می‌فهمیم همه‌اش را اشتباه کرده بودیم (اشتباه نوشته بودیم، اشتباه فکر کرده بودیم، اشتباه انجام داده بودیم)، اشتباه عمل کرده بودیم، چطور اشتباه عمل کرده بودیم، که همه‌چیز تا این لحظه دروغ بوده است، بعد اصلاحاتِ این دروغ‌ها را اصلاح می‌کنیم و نتیجهٔ اصلاح این اصلاحات را اصلاح می‌کنیم و غیره.

هیچ‌وقت هم حتا برای درک چیزی که تحقیر می‌کرد تلاش نمی‌کرد

ما مثل هم نبودیم، ولی این به آن معنی نبود که من غیرعادی‌ام، من غیرعادی نبودم، این اتهامی بود که بارها و بارها به من می‌زدند، چون من طبق طبیعتم رفتار می‌کردم بدون این‌که به دیگران و نظرات‌شان فکر کنم، محکومم می‌کردند که غیرعادی‌ام، من که فقط سعی می‌کردم با طبیعتِ خودم که به‌هیچ‌عنوان غیرعادی نبود زندگی کنم، تنها کاری که می‌کردم این بود که با طبیعتِ خودم صادق باشم، ولی همین من را از همان کودکی به آدمی غیرعادی تبدیل کرد

اگر بخواهیم درست فکر کنیم، باید تا حد ممکن از صحنهٔ فکرمان دور شویم، فکر کردن با بالاترین شدت و بالاترین حد روشنی فقط در دورترین فاصله از صحنهٔ فکرمان امکان‌پذیر است

به‌خاطر همین طبیعتاً مجبوریم در کل زندگی تماماً به خودمان تکیه کنیم، راه‌مان را تنهایی برویم، با تکیه به خودمان فقط، خودمان برای به دست آوردن چیزی تلاش کنیم، بدون هیچ کمک خارجی. به‌خاطر همین همیشه درگیریم و هیچ‌وقت آرامش نداریم (زیر «هیچ‌وقت آرامش نداریم» خط کشیده است). دوروبرمان پر از بدخواهی و دشمنی است.

ساختمان‌های ما، فرقی نمی‌کند کدام، هم آن‌ها که برای زندگی کردن ساخته می‌شوند و هم آن‌هایی که برای زندگی کردن ساخته نمی‌شوند، اگر سازنده‌هاشان دست‌کم کمی به افرادی که می‌خواهند ساختمان را برایشان بسازند فکر می‌کردند شکل دیگری می‌داشتند، همهٔ این ساختمان‌ها بدون این‌که از صاحبش سؤالی پرسیده شود ساخته شده‌اند، چه برسد به این‌که تحقیق انجام شود.

ما همیشه در آرزوی چیزی فراتر از آن‌چه می‌توانیم داشته باشیم و آن‌چه داریم هستیم، فراتر از آن‌چه برایمان مناسب است، به‌خاطر همین خوشحال نیستیم.

آدم‌ها باید همیشه با چیزهایی که اذیت یا ناراحت‌شان می‌کند روبه‌رو شوند، این بیشتر وقت‌ها در زمان‌هایی اتفاق می‌افتد که فکر می‌کنند در آرامش کامل هستند، می‌افتند یک‌دفعه وسط آشفتگی، وقتی که فکر می‌کنند زندگی‌شان از توازن خوبی برخوردار است یک‌دفعه تعادل‌شان برهم می‌خورد. چیزی که ما داریم توهمِ آرامش است، چون در آن لحظه‌ای که به آرامش می‌رسیم، درست افتاده‌ایم وسط بدترین آشفتگی.

هرج‌ومرج عمومی در جهانِ امروز، مخصوصاً در سال‌های اخیر عمدتاً نتیجهٔ اعمالی است که بدون بررسی دقیق اولیه انجام شده‌اند، شتاب و عجله بدترین ویژگی‌های جهان امروز است و به‌خاطر همین است که همه‌چیز این طور آشفته است.

هر کس ایده‌ای دارد که در آخر او را می‌کشد، ایده‌ای که درون او جاخوش می‌کند، تمام وجودش را احاطه می‌کند و دیر یا زود – معمولاً تحت فشار خیلی زیاد – او را نابود می‌کند، از بین می‌برد.

ثابت‌قدم و فسادناپذیر بود

بهترین نوع برخورد بین دو دوست احترام متقابل است که برای هر دو طرف مفید و مناسب است، مخصوصاً برای دوستی‌شان، آدم‌ها معمولاً جایی که باید به چیزی یا کسی احترام بگذارند به اشتباه تحسین می‌کنند، مشکل تحسین کردن این بود که نباید چیزی بیشتر از احترام گذاشتن باشد، چیزی که بیشتر آدم‌ها از آن ناتوان‌اند، به نظر می‌رسد که احترام گذاشتن به دیگری سخت‌ترین برخوردی است که می‌تواند بین افراد وجود داشته باشد، بعضی آدم‌ها نمی‌توانند به دیگران احترام بگذارند، درحالی‌که احترام گذاشتن به دیگران مهم‌ترین چیز است، آدم‌ها تحسین کردن را به احترام گذاشتن ترجیح می‌دهند درحالی‌که اغلب با تحسین‌هاشان آن فرد دیگر را اذیت می‌کنند یا با تحسین‌هاشان آن چیزی را که در فرد دیگر ارزشمند است به جای حفظ کردن خراب می‌کنند