بریده‌هایی از کتاب جایگاه ما در جهان هستی: تئوری همه چیز (مبدأ و سرنوشت عالم)

مردم عهد باستان به جای تمرکز بر چگونگی رفتار طبیعت، بیش‌تر به این موضوع می‌اندیشیدند که طبیعت چرا این‌گونه رفتار می‌کند.

! فلسفه نتوانست پیشرفت‌های جدید در علم، مخصوصاً فیزیک را تاب بیاورد. به این ترتیب دانشمندان، در تلاش برای آگاهی بیش‌تر، حامل مشعل کشفیات شدند. “

«ال. پی. هارتلی» در کتاب خود این گونه نوشته است: «گذشته، یک کشور بیگانه است. در آن جا، مردم کارها را به شیوه ای متفاوت انجام می‌دهند. اما چرا گذشته تا به این اندازه با آینده تفاوت دارد؟ چرا گذشته را به‌خاطر می‌آوریم، ولی آینده را نمی‌توانیم به‌خاطر بیاوریم؟»

در مدل فریدمان از آنجایی که جهان در حال انبساط است، دمای ماده و تابش در آن رو به کاهش می‌رود و چون دما سنجش ساده‌ای از انرژی متوسط ذرات است، این سرد شدن جهان اثر مهمی بر ماده باقی می‌گذارد. در دماهای بسیار بالا، ذرات با چنان سرعتی حرکت می‌کنند که می‌توانند از قید هرگونه جاذبه‌ی ناشی از نیروهای هسته‌ای و الکترومغناطیسی بگریزند. ولی با سرد شدن، این انتظار وجود دارد که ذرات یکدیگر را جذب کنند و به ‌صورت توده درآیند.

هنگامی که یک کوانتوم پرانرژی پرتو گاما، با اتم‌های جوّ ما برخورد می‌کند، یک جفت الکترون و یک جفت پوزیترون (ضدالکترون) به‌وجود می‌آورد. زمانی که این جفت‌ها نیز با اتم‌های دیگر برخورد می‌کنند، به نوبۀ خود یک جفت الکترون و یک جفت پوزیترون دیگر تولید می‌کنند و این عمل همچنان ادامه می‌یابد. در نتیجه پدیده‌ای به‌وجود می‌آید که به آن «رگبار الکترون» می‌گویند.

این موضوع که سرانجام با کاهش بسیار زیاد جرم سیاه‌چاله چه بر سر آن می‌آید، هنوز کاملاً مشخص نیست. قابل قبول‌ترین حدسی که می‌توان زد، آن است که با انفجار نهایی و عظیمی، معادل انفجار میلیون‌ها بمب هیدروژنی، سیاه‌چاله ناپدید می‌شود

بر اساس قانون بقای انرژی، در یک جفت ذرۀ مجازی، یکی از ذرات همراه دارای انرژی مثبت و ذرۀ دیگر دارای انرژی منفی است. ذره‌ای که دارای انرژی منفی است، محکوم به داشتن عمری کوتاه است. علت آن است که ذرات حقیقی در شرایط متعارف همواره دارای انرژی مثبت هستند. بنابراین ذرۀ منفی در جستجوی ذرۀ همراه خود است تا آن را نابود کند. ولی میدان گرانشی در داخل سیاه‌چاله به حدی نیرومند است که حتی ذرۀ حقیقی می‌تواند در آنجا دارای آنتروپی منفی باشد.

دمای این گسیل نیز بستگی به جرم سیاه‌چاله دارد: هرچه سیاه‌چاله جرمش بیشتر باشد، دمای آن پایین‌تر است. برای درک این گسیل می‌توان چنین توضیح داد: «آنچه را که ما فضای خالی تصور می‌کنیم، نمی‌تواند کاملاً‌ خالی باشد؛ زیرا در آن صورت تمامی میدان‌ها، مانند میدان گرانشی و میدان الکترومغناطیسی باید دقیقاً صفر باشند.»

اکنون این مشخصه، پذیرش عام یافته است و بدین معناست که مرز یک سیاه‌چاله، یعنی افق رویداد، به‌وسیلۀ پرتوهای نوری که نمی‌توانند از سیاه‌چاله بگریزند، به‌وجود می‌آید. این پرتوها در کرانۀ سیاه‌چاله برای همیشه در جا ایستاده‌اند؛ مانند آن است که فردی یک قدم جلوتر از پلیس، در حال فرار باشد و نتواند فاصلۀ خود را از پلیس بیشتر کند.