بریده‌هایی از کتاب مشهور آسمان

آدم پیدا کردنی نیست، ساختنی است. باید بسوزی و بسازی.

نباید خودت یا آدم‌ها و یا دنیا را بت کنی. باید خدا را در دل‌ها بزرگ کنی که راه بیفتند: «و ربک فکبر

به اصل «لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبّون» همیشه عمل می‌کرد و از خوب‌های امکاناتش می‌بخشید.

وقتی کسی او را با وسیله به جایی می‌رساند تشکرهای معمول و جاری را نمی‌گفت و چنین دعا می‌کرد: «راه دور ما را نزدیک کردی، خدا راه‌های دورت را نزدیک کند و گاهی می‌فرمود: ما را به مقصد رساندی خدا به مقاصدت برساند.

خداوند رحمت کند کسی را که وقتی کاری انجام داد محکم‌کاری کند.

«خودت را در این عالم خرج چیزی کن که از تو بالاتر باشد». به نظرم جوان خواستار تکرار حرف شد. فرمود: «بالاخره هر کس خودش را در عالم خرج چیزی می‌کند، تو خودت را خرج کسی کن که از تو بزرگ‌تر و بالاتر باشد».

اول باید به عبودیت رسید و سپس رسالت خلق را بر دوش گرفت.

«با تجلیل از کسی برای خودم تأیید نمی‌گیر

تو در آستانه تنهایی، راز «تولید» را برایم گشودی و به شیخ قونیه، که با چراغ در جست و جوی «انسان» بود آموختی که انسان ساختنی است. و آموختی تا در باغ دست‌هایش رویش جوانه‌ها را انتظار بکشد.

مفت‌خور کسی است که مشغول انجام تکلیف نباشد.

می‌گفت نفس را باید تزکیه کرد، فکر را باید آزاد کرد تا درست قضاوت کند. و مثال زیبایی می‌زد که طلا فروش‌ها هنگام کشیدن طلا، پنکه‌ها را خاموش می‌کنند تا جریان هوا در ترازو و سنجش اثر نگذارد!