بریده‌هایی از کتاب مشاعره‌؛ اشعار ناب از شاعران بزرگ

از خدا جوییم توفیق ادب بی‌ادب محروم ماند از لطف رب

اگر به زلف دراز تو دست ما نرسد گناه بخت پریشان و دست کوته ماست

آدمی پیر چو شد حرص جوان می‌گردد خواب در وقت سحرگاه گران می‌گردد

امروز که در دست توام مرحمتی کن فردا که شدم خاک چه سود اشک ندامت

چه خوشست صوت قرآن ز تو دلربا شنیدن به رخت نظاره کردن سخن خدا شنیدن (عاشق اصفهانی)

چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد نفس به بوی خوشش مشکبار خواهم کرد (حافظ)

جمالت آفتاب هر نظر باد ز خوبی روی خوبت خوبتر باد (حافظ)

بیا که نوبت صلحست و دوستی و عنایت بشرط آن که نگوئیم از آن‌چه رفت حکایت (سعدی)

امشبی را که در آنیم غنیمت شمریم شاید ای جان نرسیدیم به فردای دگر (عماد خراسانی)

آن‌چه از دریا به دریا می‌رود از همان جا کامد، آن‌جا می‌رود (مولانا)

در این درگاه سعی هیچکس ضایع نمی‌گردد بقدر آن‌چه فرمان می‌بری فرمانروا گردی (صائب)

دل بیاری نسپردیم که آخر نشکست به کسی مهر نبستیم که آخر نگسست (پژمان بختیاری)

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد (حافظ)

از مردم افتاده مدد گیر که این قوم با بی‌پر و بالی، پر و بال دگرانند (صائب)

آسمان خاک ره مردم بی‌آزار است گرگ در گلهٔ این قوم شبان می‌گردد

شکوه‌ای نیست ز توفان حوادث ما را دل به دریا زدگان خنده به سیلاب زنند (رهی معیری)

رفتی ولی کجا که به دل جا گرفته‌ای دل جای تست گرچه دل از ما گرفته‌ای (علی اطهر کرمانی)

رفتم اما دل من مانده بر دوست هنوز می‌برم جسمی و جان در گرو اوست هنوز (سیمین بهبهانی)

پس قلم بنوشت که هر کار را لایق آن هست تاثیر و جزا (مولانا)

امشب صدای تیشه از بیستون نیامد گویا به خواب شیرین فرهاد رفته باشد (حزین لاهیجی)