بریده‌هایی از کتاب فلسفه برای زندگی و دیگر موقعیت‌های حساس

هیچ‌گاه افراد یک ملت، همگی، با یک شکل از خوشبختی موافق نخواهند بود. بنابراین هر تلاشی ازسوی حکومت برای اجبار یک فلسفه بر شهروندان خود، لزوماً قهرآمیز و مستبدانه خواهد بود.

این کار روند آسانی ندارد. انرژی و شجاعت بسیاری لازم است که عادت‌های خودکارِ فکری و احساسی‌مان را تغییر بدهیم و همچنین به فروتنی نیاز دارد؛ هیچ‌کس دوست ندارد اقرار کند که ممکن است روش جهان‌بینی‌اش اشتباه باشد. ما به باورهای‌مان، حتی وقتی به غرق‌شدن‌مان بینجامند، چنگ می‌اندازیم

فیلسوفانِ یونانی اغلب به‌عنوان استعاره از ورزشِ ژیمناستیک استفاده می‌کردند: درست همان‌طور که عضلات‌مان را با تکرارِ تمرینات قوی می‌کنیم، «عضلات اخلاقی» مان را با تکرار تمرینات خاصی قوی می‌کنیم. بعد از کارآموزیِ کافی به‌صورت طبیعی احساسی درست را در موقعیتی درست تجربه می‌کنیم و کارِ درست را انجام می‌دهیم؛ فلسفه‌مان به «عادت» تبدیل می‌شود و به چیزی دست می‌یابیم که رواقیون آن‌را «جریان خوب زندگی» می‌نامند.

دوم این‌که سی‌بی‌تی در تعداد زیادی آزمایش‌های کنترل‌شدهٔ تصادفی نشان داده است مردم حتی می‌توانند اختلالات هیجانیِ ریشه‌دار و مستحکم را به چالش بکشند و بر آن‌ها چیره شوند.

تحقیقات عصب‌شناسان نشان می‌دهد ما بر چطور تفسیر کردنِ دنیا کنترل کمی داریم و این موضوع به ما تواناییِ تغییرِ واکنش‌های احساسی‌مان را می‌دهد.

می‌توانستم از خودم بپرسم: «چرا همه باید تأییدم کنند؟ آیا این کار واقع‌بینانه است؟ شاید بتوانم خودم را بپذیرم.

همهٔ ما گاهی به چیزی ناخوشایند برمی‌خوریم که نمی‌توانیم فوراً آن‌را تغییر دهیم؛ مخصوصاً رویدادهایی که از قبل رخ داده‌اند. بنابراین فعلاً فقط مجبوریم آن‌را تحمل کنیم؛ مجبوریم صبر کنیم و منتظر بمانیم وقت مناسب از راه برسد و وضعیت تغییر کند. در این میان، می‌توانیم از این فرصت برای پرورش آزادیِ درونی و ظرفیت‌مان برای تأثیرنگرفتن از این رویدادها استفاده کنیم. می‌توان موقعیت‌های دشوار را به‌عنوان فرصت‌هایی برای ارتقای ظرفیتِ عمل و آزادیِ درونی به کار بست. اپیکتتوس زمانی گفت: «این وضعیت‌ها هستند که نشان می‌دهند انسان‌ها چه هستند.»

رفتار کورنم که جوهرهٔ رواقی‌گری است، به‌این معنا نیست که او احساساتش را پنهان کرد یا منکر شد؛ بلکه احساساتش از این تشخیصِ او پیروی کردند که وحشت از جنبه‌هایی از وضعیتش که هیچ کنترلی برشان ندارد هیچ فایده‌ای ندارد و معقول‌تر آن است که روی چیزی تمرکز کند که می‌تواند آن‌را کنترل کند. کورنم تأکید می‌کند آدم‌هایی مانند من که ذاتاً مانند او سرسخت نیستند، می‌توانند این رفتار تاب‌آورانه را فرابگیرند. او به من می‌گوید: «کسانی وجود دارند که به‌صورت ذاتی تاب‌آوری دارند و مشکلات را به‌چشم چالش‌هایی برای غلبه‌کردن نگاه می‌کنند. بعضی از مردم حتی به مشکلات به‌چشم فرصت‌هایی برای بهتر انجام دادن کار نگاه می‌کنند. من فهمیدم این مهارت‌ها را دارم و بقیه ندارند. از آن به‌بعد، چیزی که یاد گرفتم این است که می‌توان مهارت‌های فکری‌ای را آموزش داد که به تاب‌آوری منتهی می‌شوند.»

تحصیلاتم در رشتهٔ ادبیات انگلیسی فرصت مطالعهٔ کتاب‌های شگفت‌انگیزی مانند سِر گائِن و شوالیهٔ سبزپوش و همین‌طور قدرشناسی از نوشته‌های زیبا را برایم فراهم کرد

مرگْ بدی نیست. سقراط سعی می‌کند با «اثباتِ» این‌که روح نامیراست و بعد با توصیفِ سرنوشتِ روح پس از مرگ، دوستانش را متقاعد کند که مرگْ بدی نیست. بنا بود فایدون نوعی نقشه برای روح باشد که آن‌را برای سفرش مهیا کند