بریده‌هایی از کتاب همسفر گریز

"هزار دشمنم از می‌کنند قصد هلاک گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک اگر تو زخم زنی، به که دیگری مرهم اگر تو زهر دهی، به که دیگری تریاک عنان مپیچ که گر می‌زنی به شمشیرم سپر کنم سر و دستت ندارم از فتراک مرا امید وصال تو زنده می‌دارد وگرنه هر دمم از هجر توست بیم هلاک نفس نفس اگر از باد نشنوم بویت زمان زمان کنم از غم چو گل گریبان چاک رود به خواب دو چشم از خیال تو؟ هیهات! بود صبود دل اندر فراق تو؟ حاشاک تو را چنان که تویی، هر نظر کجا بیند؟ به قدر بینش خود هر کسی کند ادراک به چشم خلق عزیز آن زمان شود حافظ که بر ره تو نهد روی مسکنت بر خاک"

ـ وقتی داری هر روز و هر ساعت شکنجه می‌شی، موقعیت مفهومی نداره.