بریده‌هایی از کتاب پشت پرده‌ی ریاکاری

در اصل، ما تا آن اندازه تقلب می‌کنیم که می‌گذارد خودانگارهٔ خویش را به عنوان افراد تا حد معقولی درستکار دست‌نخورده نگه داریم.

یک جوک کوچولو برای شما: جیمی هشت‌ساله از مدرسه با یادداشتی از طرف معلمش به خانه می‌آید که در آن نوشته "جیمی مداد شاگرد بغل دستی خودش را دزدیده." پدر جیمی عصبانی می‌شود و شروع می‌کند به یک سخنرانی جانانه برای جیمی و به او می‌فهماند که چقدر از کار او ناراحت و دلخور شده است، و برای تنبیه به مدت دو هفته او را از تفریحات محروم می‌کند. پدرش با تحکم می‌گوید "بذار مامانت بیاد!" سرانجام می‌گوید "ببین جیمی، اگه مداد می‌خوای چرا چیزی نمی‌گی؟ چرا راحت نمیای بگی؟ خوب می‌دونی که می‌تونم یه مشت مداد برات از سرکار وردارم بیارم."

در بسیاری از زمینه‌های زندگی، برای آموختن این‌که چه رفتاری مناسب است یا نامناسب، ما به دیگران می‌نگریم.

قفل‌ها تنها برای این روی در هستند تا آدم‌های درستکار را درستکار نگه دارند. قفل‌ساز گفت "یک درصد مردم همیشه درستکارند و دزدی نمی‌کنند. یک درصد دیگر همیشه ریاکارند و همیشه می‌کوشند تا قفل را باز کنند و تلویزیون شما را بدزدند. بقیه هم تا زمانی درستکارند که وضعیت درست باشد ولی اگر به حد کافی وسوسه شوند، آنان نیز ریاکار می‌شوند. قفل‌ها شما را از دزدها در امان نگه نمی‌دارد، چون اگر واقعاً بخواهند می‌توانند وارد خانه‌تان شوند. قفل‌ها برای حفاظت شما از مردم عمدتاً درستکار است، زیرا اگر قفلی در کار نباشد شاید وسوسه شوند تا در را بگشایند."

حد ریاکاری بی‌تأثیر از تغییرات در احتمال گیرافتادن است حتا این احتمال را کم‌تر هم می‌کند که ریاکاری ریشه در تحلیل هزینه‌ـ فایده داشته باشد.

هنگامی که تنها استانداردهای اخلاقی را گوشزد می‌کنیم، با نیک‌نامی بیش‌تری رفتار می‌کنیم.

اجناس قلابی نه تنها ما را وادار به ریاکاری بیش‌تر می‌کنند؛ آن‌ها همچنین سبب می‌شوند تا دیگران را هم کم‌تر درستکار ببینیم.

بگذارید همین اول، قال قضیه را بکنم. آنان فریب‌کارند. شما دغل‌کارید. و بله، خود من هم گاه‌گداری فریب‌کارم.

(۱) فایده‌ای که کسی می‌خواهد از بزه به دست آورد؛ (۲) احتمال گیرافتادن؛ و (۳) مجازات مورد انتظار در صورت گیرافتادن.

یک جوک کوچولو برای شما: جیمی هشت‌ساله از مدرسه با یادداشتی از طرف معلمش به خانه می‌آید که در آن نوشته "جیمی مداد شاگرد بغل دستی خودش را دزدیده." پدر جیمی عصبانی می‌شود و شروع می‌کند به یک سخنرانی جانانه برای جیمی و به او می‌فهماند که چقدر از کار او ناراحت و دلخور شده است، و برای تنبیه به مدت دو هفته او را از تفریحات محروم می‌کند. پدرش با تحکم می‌گوید "بذار مامانت بیاد!" سرانجام می‌گوید "ببین جیمی، اگه مداد می‌خوای چرا چیزی نمی‌گی؟ چرا راحت نمیای بگی؟ خوب می‌دونی که می‌تونم یه مشت مداد برات از سرکار وردارم بیارم."