بریده‌هایی از کتاب چگونه در این دنیای مزخرف، انسان بمانیم

مغز انسان این توانایی را دارد که اجازه دهد بدون از دست دادن لذت زندگی، با درد و رنج جهان نیز به‌طور هم‌زمان همدردی کنیم. ما باید بپذیریم که رنج، بخش جدایی‌ناپذیر زندگی است، بی‌آنکه اجازه دهیم ما را انسان‌هایی بی‌عاطفه بار بیاورد. ما می‌توانیم این درد و رنج را در آغوش بگیریم و هر کاری نیاز است برای تسکین آن انجام بدهیم.

تغییر ساده نیست و خودبه‌خود اتفاق نمی‌افتد. تغییر نیازمند این است که ما تمرینات و ایده‌هایی پیدا کنیم که در عمق وجودمان معنادار باشند. ما باید با آن ایده‌ها درگیر باشیم و اجازه دهیم دیدگاهمان را به جهان عوض کنند.

چالش «انسان ماندن» در این جهان مزخرف از آنجا نشئت می‌گیرد که ما چگونه به رنج‌هایی که از هر طرف ما را احاطه کرده‌اند واکنش نشان می‌دهیم. رنج‌هایی که خودمان در زندگی می‌کشیم، رنج‌هایی که افراد باارزش زندگی‌مان می‌کشند، یا رنجی که از دیدن موقعیت‌های نامساعد در جهان احساس می‌کنیم (و معمولاً همهٔ این موارد). باوجود تمام این رنج‌ها باید راهی پیدا کنیم که از شفقت و مهربانی درونمان مراقبت کنیم تا مبادا دچار اضطراب شویم.

چهار حقیقت فاخر بود. اکثر مردم معتقد هستند این تعلیم اولین و آخرین تعلیم بودا قبل از مرگش بود. ترجمه‌های زیادی برای چهار حقیقت فاخر بیان شده است، اما ترجمهٔ موردعلاقهٔ من که تیک نات هان آن را انجام داده این است: هرکس از چیزی رنج می‌برد (حقیقت فاخر رنج بردن). هر رنج علتی دارد (حقیقت فاخر علت). راه رهایی از هر رنجی امکان‌پذیر است (حقیقت فاخر رهایی). رهایی هم علت‌هایی دارد (حقیقت فاخر راه).

اگر واقعاً قصد داریم یک مشکل را به‌درستی حل‌وفصل کنیم اول باید ــ حداقل ــ با آن مشکل روبه‌رو شویم، بی‌آنکه اجازه دهیم ما را آشفته کند،

زیبایی در لحظات سخت

عقیدهٔ بودائیان راجع به «روش مناسب برای رسیدن به کمال» صحبت کرده بود ـ اینکه گاهی مهم‌ترین نکته درمورد یک سیستم اعتقادی این است که چه اثری روی ما می‌گذارد. چه نقطه‌نظری باعث می‌شود انسان بهتری شوم؟ چه چیزی به من کمک می‌کند تا روی تغییر دادن خودم کار کنم و متعهد بمانم؟

چالش «انسان ماندن» در این جهان مزخرف از آنجا نشئت می‌گیرد که ما چگونه به رنج‌هایی که از هر طرف ما را احاطه کرده‌اند واکنش نشان می‌دهیم. رنج‌هایی که خودمان در زندگی می‌کشیم، رنج‌هایی که افراد باارزش زندگی‌مان می‌کشند، یا رنجی که از دیدن موقعیت‌های نامساعد در جهان احساس می‌کنیم (و معمولاً همهٔ این موارد). باوجود تمام این رنج‌ها باید راهی پیدا کنیم که از شفقت و مهربانی درونمان مراقبت کنیم تا مبادا دچار اضطراب شویم. اگر نتوانیم به این آگاهی برسیم، یا دچار یأس خواهیم شد یا از آن بدتر اینکه حبابی امن پیدا می‌کنیم و به آنجا فرار می‌کنیم و دیگر به رنج‌های خودمان و دیگران اهمیت نمی‌دهیم.

وقتی به اطرافمان نگاه می‌کنیم، بعید است به این نتیجه نرسیم که جهان واقعاً جای مزخرفی است. البته درعین‌حال زیبایی‌های زیادی در دنیا وجود دارند اما حجم خشونت، طمع، نفرت و حماقت آن‌قدر زیاد است که اگر بخواهیم به آنها توجه کنیم، قطعاً فشار زیادی به ما وارد می‌شود و کلافه می‌شویم.

او می‌دانست برای غرق نشدن در یأس و ناامیدی، باید حتماً تمرینات مراقبه‌اش را انجام دهد، اما چگونه می‌توانست به آرامش و لذت درونی برسد، درحالی‌که انسان‌های دیگر داشتند در جنگ می‌مردند؟