بریده‌هایی از کتاب چگونه در این دنیای مزخرف، انسان بمانیم

ازطرفی تغییر ساده نیست و خودبه‌خود اتفاق نمی‌افتد. تغییر نیازمند این است که ما تمرینات و ایده‌هایی پیدا کنیم که در عمق وجودمان معنادار باشند. ما باید با آن ایده‌ها درگیر باشیم و اجازه دهیم دیدگاهمان را به جهان عوض کنند. سپس باید آن ایده‌ها را به مرحلهٔ عمل برسانیم و ببینیم چه تغییراتی در زندگی ما ایجاد می‌کنند و درنهایت وقتی تکنیک یا آموزشی یافتیم که احساس کردیم واقعاً به ما کمک می‌کند، باید خودمان را متعهد کنیم آن را انجام دهیم. هرچه بیشتر وقت بگذاریم و تلاش کنیم، می‌توانیم انتظار داشته باشیم که تغییرات چشمگیرتری برایمان اتفاق بیفتند. آنجاست که معجزه رخ می‌دهد. تمرین‌ها و ایده‌هایی که نیازمند تلاش بسیار بودند، حالا دیگر جزئی از وجودمان می‌شوند. درست مانند این است که زمان و انرژی زیادی را صرف یادگیری زبان فرانسه می‌کنیم و ناگهان متوجه می‌شویم که داریم روان‌تر از قبل به این زبان صحبت می‌کنیم.

پس اگر من توانستم تغییر کنم، همه می‌توانند.

وقتی ما خودمان را با آرامش و خوشی تغذیه کنیم، می‌توانیم انسان‌های دیگری را که در زندگی‌مان حضور دارند نیز به سعادت و آسایش برسانیم.

اکثر ما تا وقتی‌که شدت عصبانیت، ناراحتی یا ترسمان به درجهٔ هشت از ده نرسد، از این احساسات آگاه نمی‌شویم. تا آن زمان این رنج ما را کاملاً احاطه می‌کند. حتی گاهی تا وقتی‌که آن احساس به ما صدمه نزند، نمی‌توانیم برایش اسم بگذاریم. آن موقع است که به اطرافمان نگاه می‌کنیم و می‌گوییم: «وای! حتماً حسابی از کوره دررفتم.» اما باید یاد بگیریم که تا وقتی این احساسات کم‌رنگ هستند به آنها توجه کنیم.

هر چیزی را که مقابلمان قرار می‌گیرد نمی‌توانیم تغییر دهیم، اما برای تغییر چیزی باید مقابلش قرار بگیریم.

هر چیزی را که مقابلمان قرار می‌گیرد نمی‌توانیم تغییر دهیم، اما برای تغییر چیزی باید مقابلش قرار بگیریم.

هرکس از چیزی رنج می‌برد (حقیقت فاخر رنج بردن). هر رنج علتی دارد (حقیقت فاخر علت). راه رهایی از هر رنجی امکان‌پذیر است (حقیقت فاخر رهایی). رهایی هم علت‌هایی دارد (حقیقت فاخر راه).

وقتی ما خودمان را با آرامش و خوشی تغذیه کنیم، می‌توانیم انسان‌های دیگری را که در زندگی‌مان حضور دارند نیز به سعادت و آسایش برسانیم.

اگر معتقد باشم جهان دارد روزبه‌روز بدتر می‌شود، آیا احساس خواهم کرد تمام تلاش‌های ما برای ایجاد تغییرات مثبت محکوم به شکست هستند؟ ازطرفی اگر معتقد باشم جهان دارد جای بهتری می‌شود، آیا بی‌تفاوت خواهم شد؛ چون در این صورت دیگر هیچ‌یک از این کارهای ما ضروری نیست؟

آیا جهان در حال تبدیل شدن به مکانی بهتر است یا بدتر. دوستم اریک معتقد بود جهان دارد جای بهتری می‌شود. او می‌گفت اگر به جهان سال ۱۸۵۰ فکر کنیم، با آن‌همه بردگی، نظام استعماری، کشتار دسته‌جمعی آمریکایی‌های بومی و مطیع کردن زنان، آن‌وقت می‌فهمیم که اکنون جهان جای بهتری شده است. خب، به‌نظر من این موضوع منطقی بود. اما دوست دیگرم استیون، معتقد بود که جهان دارد جای بدتری می‌شود. او به این نکته اشاره کرد که چگونه ثروت و قدرت روزبه‌روز در دست انسان‌های کمتری متمرکز می‌شوند و پرسید اگر زمین در صد سال آینده دیگر قابل‌سکونت نباشد پس چگونه می‌تواند جای بهتری شده باشد. این نکته هم به‌نظر من منطقی بود.