بریده‌هایی از کتاب فراتر از بودن

تو دارای سه فرزند بودی: دو دختر و یک پسر، کلمانس، هلن و گائل... ولی ده‌ها فرزند دیگر هم داشتی؛ به تعداد انسان‌هایی که تو به آن‌ها کمک کردی، تسکین‌شان دادی و به هر طریق از آن‌ها مراقبت کردی که از حد باور خارج است.

به نظر من ما انسان‌ها بر روی کرهٔ زمین زندگی نمی‌کنیم، بلکه سرزمین واقعی ما، قلب کسانی است که به آن‌ها علاقه داریم.

ما زنده‌ها در مقابل مبحث مرگ، شاگردان خیلی بدی هستیم. روزها، هفته‌ها و ماه‌ها می‌گذرد و آن درس هنوز بر روی تختهٔ سیاه باقی است.

ذکاوت یعنی این که انسان آن چه را برایش ارزشمند است، در اختیار دیگران قرار دهد و تمام تلاش خود را به کار بندد تا دیگران در صورت نیاز از آن بهره‌مند شوند؛ ذکاوت یعنی عشق به همراه آزادی...

انسان همیشه به محبوب‌هایش چیزهای زیادی را اهدا می‌کند: کلام، آسایش و احساس لذت... و تو ارزشمندترین همهٔ این‌ها را به من هدیه کردی: فقدان... نمی‌توانستم به راحتی از تو بگذرم... حتی در زمانی که می‌دیدمت، برایت دلتنگ می‌شدم. خانهٔ ذهن من، خانهٔ دل من، قفل شده بود و تو همهٔ قفل‌ها را شکستی و هوا به درون پاشید. هوای سرد و نیز هوای گرم و آتشین و تمام روشنی‌ها... و این گوهری است که تو برای من به یادگار گذاشتی... گوهری که همیشه جاودان است...

امروز صبح از خود می‌پرسیدم که من به چه چیزی نیاز دارم؟ شاید به سکوت؛ سکوتی که به ساحلی شنی می‌ماند و در قلب آن، تمام سخن‌ها و موسیقی‌ها می‌تپند؛

بوبن می‌داند که در این دنیای پر از نگرانی برای هیچ، به آن هنگام که روح از قفس تن به پرواز در می‌آید، دیگر: «مردگان نگرانی‌های زندگان را نخواهند داشت. مردگان این زمین سنگین مضطرب را ترک کرده‌اند. مردگان سرشار از زندگی و شوق‌اند

به نظر من ما انسان‌ها بر روی کرهٔ زمین زندگی نمی‌کنیم، بلکه سرزمین واقعی ما، قلب کسانی است که به آن‌ها علاقه داریم.

ژیسلن، دوستت دارم... و این جمله‌ای است که هرگز آن را به زمان گذشته نخواهم نوشت...

سخنرانی گلایه، ناشنیدنی و توجه نکردنی است و در آن هیچ اثری از عشق نیست، و تنها سر و صدایی تکراری است و آلوده به خشم.

همیشه در پی نوری بودم که جاودان باشد

ما انسان‌ها بر روی کرهٔ زمین زندگی نمی‌کنیم، بلکه سرزمین واقعی ما، قلب کسانی است که به آن‌ها علاقه داریم.

دوستت دارم... این کلام زنده می‌ماند و تمام طول زندگی‌ام، مدت زمانی است که برای بیان آن لازم است، نه کم‌تر و نه بیش‌تر.

به نظر من ما انسان‌ها بر روی کرهٔ زمین زندگی نمی‌کنیم، بلکه سرزمین واقعی ما، قلب کسانی است که به آن‌ها علاقه داریم.

هیچ‌کس زندگی ساده‌ای ندارد... همین امر سادهٔ زنده ماندن، ما را به سوی سخت‌ترین‌ها پیش می‌برد. زندگی معقول نیست و نمی‌توان آن را سال‌ها به صورت یک طرح معماری ساده یا چیزی آرام انگاشت. زندگی قابل پیش‌بینی و مسالمت‌آمیز نیست. زندگی در وجود ماست. داستان اشتیاق است که ما را به اندوه و دوگانگی محکوم می‌کند.

همهٔ ما روزی می‌میریم و فقط آن زمان، زمان مناسبی برای استراحت است.

ما زنده‌ها در مقابل مبحث مرگ، شاگردان خیلی بدی هستیم. روزها، هفته‌ها و ماه‌ها می‌گذرد و آن درس هنوز بر روی تختهٔ سیاه باقی است.

انسان حسود خیال می‌کند که با اشک‌ها و فریادهایش می‌تواند عمق عشق خود را ابراز کند، اما نمی‌داند که با این کار تنها خودخواهی دیرینه‌اش را که در هر کس وجود دارد، ابراز می‌دارد. هرگز در حسادت سه فرد و یا دو فرد وجود ندارد. ناگهان تنها یک فرد در معرض همهمهٔ عشق جنون‌آمیزش قرار می‌گیرد.

من یاد گرفته‌ام که باید همیشه، آن‌هایی که دوست‌شان دارم را با کلامی عاشقانه و نگاهی ملتمسانه ترک کنم، چون ممکن است دیگر هیچ‌گاه نبینم‌شان... این که بسیاری از افراد و چیزهای دور و برم به قطارِ شهربازی می‌مانند؛ گرچه همراه شدن و در کنارشان بودن برای مدت کوتاهی سرگرم‌کننده و لذت‌بخش است، اما هیچگاه مرا به جایی نمی‌رسانند و در درازمدت حاصلی جز سرگیجه و تهوع ندارند... این که هرگز عشق، محبت، رفاقت و هیچ چیز باارزش دیگری را از کسی گدایی نکنم؛ چون معمولا" چیز باارزش را به گدا نمی‌دهند. یاد گرفته‌ام که همیشه آن‌گونه سبکبار زندگی کنم که به هنگام رویارویی با ناگزیرهای سهمگین زندگی چون دوستی، عشق یا مرگ، چیز زیادی برای از دست دادن نداشته باشم...

هرگز عشق، محبت، رفاقت و هیچ چیز باارزش دیگری را از کسی گدایی نکنم؛ چون معمولا" چیز باارزش را به گدا نمی‌دهند.