بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

هدف این کتاب این نیست که بگوید همه چیز به نابودی رسیده و همه ما بدبخت شده‌ایم چرا که برای رسیدن به چنین هدفی توییتر وجود دارد!

اخبار همیشه به گونه‌ای طراحی می‌شوند که ما را دچار اضطراب کنند. اگر اخبار را به برای آرام کردن ما طراحی می‌کردند که دیگر نمی‌شد نامش را اخبار گذاشت؛ می‌شد یوگا و یا توله سگی زیبا. کمپانی‌های خبری در همین حین که در مورد اضطراب گزارش تهیه می‌کنند، خودِ ما را نیز به اضطراب می‌اندازند؛ این تناقض همیشه در آنها وجود داشته است.

اکنون ممکن است فقط به این خاطر که دیگران مانند ما فکر نمی‌کنند، به شکلی تلخ از یکدیگر متنفر شویم

اگر تمامِ این سیاره در حال دچار شدن به نوعی فروپاشیِ دسته‌جمعی است پس وجود رفتار ناسالم نیز کاملاً بلامانع است. وقتی عادی بودن به دیوانگی بدل می‌شود، بهترین راه برای رسیدن به سلامت عقل، شهامتِ متفاوت بودن است؛ این شهامت که کسی باشی که در ورایِ تمام درهم ریختگیِ جسمانی و آوارهای ذهنیِ ناشی از زندگیِ مدرن، وجودیت دارد.

شاید شادمانی پروانه‌ای نباشد که با تور شکارش می‌کنیم.

یادداشتی برای خودم آرام بمان. به حرکت ادامه بده. انسان بمان. پیشرو بمان. مشتاق بمان. عالی بمان. از پنجره بیرون را نگاه کن. متمرکز بمان. رها بمان. زبان درازی‌ها را نادیده بگیر. تبلیغات اینترنتی بیهوده و افکار بیهوده را نادیده بگیر. تمسخر کردن‌ها را دور بریز. کنجکاو بمان. حقیقت را دو دستی بچسب. عاشق بمان. به خودت اجازه ویژگیِ انسانیِ اشتباه کردن را بده. فضایی به خودت اختصاص بده و دورش حصاری بکش. کتاب بخوان. کتاب بنویس. تلفنت را تا حد ممکن از جسمت دور نگه دار. وقتی همگی در اطراف تو آرامش‌شان را از دست می‌دهند، تو آرام بمان. نفس بکش. زندگی را استشمام کن. دائماً به خاطر داشته باش که سرانجامِ اضطراب چیست. (همیشه آن روز در مرکز خرید را به خاطر داشته باش.)

درسی که از رنج‌های زمانِ بیماری‌تان می‌گیرید می‌تواند در زمان بهبودی‌تان نیز به کارتان بیاید. رنج یک معلم تمام عیار است.

آنگاه که خشم در اینترنت، همچون توری در انتظارِ طعمه، در اعماقِ آب شناور می‌شود، زمانش رسیده که اتصال را قطع کنی و کتابی بخوانی.

همیشه در زندگی مان در آرزوی چند ساعت اضافه‌تر هستیم اما این چند ساعت کمکی نخواهند کرد. مسلماً مشکل کمبودِ زمان نیست. مشکل اینجاست که بارِ سنگینی از "همه چیز" را بر دوش می‌کشیم.

۲۰. بدترین قسمت‌های باطن زندگی‌ات را با بهترین قسمت‌های ظاهر زندگی دیگران مقایسه نکن.

زندگی نه به معنای لذت بردن از کاری که انجام می‌دهید، که به معنای لذت بردن از آنچه که هستید است.

شاید هدف زندگی رها کردنِ قطعیت و در آغوش کشیدنِ زیباییِ عدمِ قطعیت در زندگی است.

احساساتتان را بپذیرید. این را نیز بپذیرید که اینها فقط همین‌اند؛ احساسات.

"تنها چیزی که باید از آن بترسیم، خودِ ترس است."

کتاب‌ها یکی از راه‌های به دست آوردنِ فضا هستند

سرد نباش. هرگز تلاش نکن که سرد باشی. هرگز نگران این نباش که افراد سرد و جدی چه فکری می‌کنند. دنبال آدم‌های گرم بگرد. زندگی یعنی گرمی. وقتی بمیری سرد بودن را تجربه خواهی کرد.

تمامِ نگرانی‌های دنیویِ ما در قیاس با آسمان بسیار فانی و زودگذر هستند.

گاهی وقتا این حس رو داره که انگار توی یک اتاق پُر از آدمم که فقط رو به هم فریاد می‌زنن و گوش نمی‌دن. این فضا باعث می‌شه که بخوام ازش خارج بشم ...

احساسِ وقتِ کافی نداشتن لزوماً به معنای نداشتنِ وقت کافی نیست. احساسِ زشت بودن لزوماً به معنای زشت بودنِ شما نیست. احساس اضطراب لزوماً به این معنا نیست که باید اضطراب داشته باشید. احساسِ موفق نبودن لزوماً به معنای موفق نبودنِ شما نیست. احساس نقص لزوماً به معنای کامل نبودنِ شما نیست.

گلوی زندگی را فشار ندهید. رِی برَدبِری می‌گوید: "زندگی نیازمند نوازش کردن است، نه خفه کردن."