بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

جالب اینجاست که آن چیزهایی که "حقیقتاً" جرم هستند را محصول بیماری می‌دانند. کشتار جمعی و تجاوز جنسی به جای اینکه به تروریسم یا جرایم جنسی ربط داده شوند، در حوزه "مشکلات سلامت ذهنی" و یا "اعتیاد" قرار می‌گیرند.

به من کمک می‌کند تا بدانم که من فقط یک غارنشین در جهانی هستم که خیلی زودتر از آنچه ذهن و جسمم انتظارش را داشته، ظهور کرده است.

احساس گناه به‌خاطر امیال و گرایشاتی که ناقضِ دین و ایمان هستند و حرفی از آنها به زبان نیاورده‌ایم. احساس گناه به این خاطر که آنچه دیگران از ما می‌خواهند باشیم، نیستیم. احساس گناه از سربار بودن. احساس گناه از اینکه قادر به انجام آنچه دیگران انجام می‌دهند نیستیم. احساس گناه به خاطر بیمار بودن. احساس گناه به خاطر زنده بودن. داشتن چنین احساس گناهی بیهوده است.

گویی که رضایتِ ما همچون نوری درخشان در انتهای تونلی است که هیچ‌وقت کاملاً به آن نخواهیم رسید.

پروفسور کیل می‌گوید: "وقتی افراد نسبت به اندامشان احساس خوبی داشته باشند، به جای اِعمال رفتاری خصمانه با اندام خود یا بدتر، با اشیاءِ مختلف، از خودشان بهتر مراقبت می‌کنند. این دلیل دلیلی محکم برای تغییرِ تصمیماتی است که برای سال جدید می‌گیریم."

به نظرم اِدیث وارتون، نویسنده آمریکایی، خردمند ترین فرد در موضوع تنهایی است. او معتقد بود که درمان تنهایی نه داشتنِ همراهی دائمی بلکه پیدا کردن راهی برای لذت بردن از خلوت کردن با "خود" است. نمی‌خواهم جامعه‌ستیز باشم اما اعتقاد او بر این بود که نباید از تنهایی و خلوتِ با خود ترسید. او باور داشت که درمانِ این درماندگی "تزئینِ خانهٔ درون به شکلی چنان فوق‌العاده است که پذیرای هر کسی که تمایل به ورود دارد باشی و در عین حال وقتی ناچار به تنهایی هستی، باز هم خرسند بمانی".

حتی اگر هم به ظاهرِ شما فکر کنند، چرا این موضوع برای شما اهمیت دارد؟ چرا شما انسان‌ها تا این اندازه نگرانِ نظرِ یک غریبه هستید؟ چرا کاری که من می‌کنم را نمی‌کنید؟ همچون موجی که بر من می‌ریزد و می‌رود، بگذارید دیگران نظرشان را بدهند و بروند. به خودتان اجازه دهید تا همانی که بودید باشید.

پس اگر پیر شدن را می‌پذیرفتیم؛ اگر چین و چروک صورتِ خود و چین و چروک صورتِ دیگران را می‌پذیرفتیم، شاید بازاری‌ها دیگر ترسی در ما نمی‌دیدند که روی آن کار و آن را تشدید کنند.

به ما یاد می‌دهند تا به زمانی غیر از زمانی که در آن هستیم فکر کنیم. زمان امتحان. زمان کار. زمانی که بزرگ شده‌ایم.

افزایش روزافزونِ خبرهای دروغین در رسانه‌های اجتماعی، افزایش روبات‌های توییتری که به منظور آسیب‌های سیاسی ساخته می‌شوند و همچنین تجاوزهای بی‌شمار به حریم خصوصی در اینترنت، سیاستِ ما را شکل داده و آن را در مسیری عجیب و غیر قابل بازگشت سوق داده است.

اگر اخبار را به برای آرام کردن ما طراحی می‌کردند که دیگر نمی‌شد نامش را اخبار گذاشت؛ می‌شد یوگا و یا توله سگی زیبا. کمپانی‌های خبری در همین حین که در مورد اضطراب گزارش تهیه می‌کنند، خودِ ما را نیز به اضطراب می‌اندازند؛ این تناقض همیشه در آنها وجود داشته است.

بایستی برای خود به خلق مکانی در زمان دست بزنیم؛ چه از طریق کتاب باشد و چه از طریق مدیتیشن یا تحسین چشم‌اندازِ بیرون از پنجره. مکانی که در آن در آرزوی چیزی نیستیم، حسرت نمی‌خوریم، کار نمی‌کنیم، نگران نیستیم یا بیش از حد فکر نمی‌کنیم.

با نادیده گرفتنِ شعله آتش موفق به خاموش کردنِ آن نمی‌شوید. بایستی آتش را بپذیرید. نمی‌توانید با قورت دادنِ عامدانهٔ آب دهان و توییت کردن و الکل مصرف کردن خود را از رنج رها کنید. بالاخره به جایی می‌رسید که باید با آن روبرو شوید

مشکل آشفتگی ذهنی این است که تمام آنچه که باعث می‌شود در کوتاه مدت احساس بهتری داشته باشی، در طولانی مدت حال تو را خراب‌تر می‌کند. درست در زمانی که کاملاً به شناخت خودت نیاز داری، خودت را سردرگم و پریشان می‌کنی.

"ما به ندرت متوجه می‌شویم که به عنوان مثال، شخصی‌ترین افکار و احساساتمان در واقع متعلق به خودمان نیستند. درست مثل زبان که ابداعِ ما نیست و تنها توسط اجتماع به دست ما رسیده." آلِن واتس، فرهنگِ ضد فرهنگ

شاید هدف زندگی رها کردنِ قطعیت و در آغوش کشیدنِ زیباییِ عدمِ قطعیت در زندگی است.

تغییر نه با تمرکز بر نقطه‌ای که قصد فرار از آن را داری بلکه با تمرکز بر نقطه‌ای که خواهانِ رسیدن به آن هستی رخ می‌دهد.

شخصیت ناتالی در داستان "آنا کارنینا" می‌گوید: "اگر به دنبال کمال باشی، هرگز احساس رضایت را تجربه نخواهی کرد."

اضطراب نتیجهٔ "توهمِ آزادی" باشد اما آزادیِ انتخاب حقیقتاً یک معجزه است. اگرچه که نمی‌توان برای آزادیِ انتخاب نهایت و مرزی متصور شد اما زندگی ما دوره زمانی محدودِ خودش را دارد. ما نمی‌توانیم تمام مدت حیاتِ هستی را زندگی کنیم. نمی‌توانیم تمام فیلم‌ها را ببینیم و تمام کتاب‌ها را بخوانیم و به هر گوشه از این دنیای زیبا سفر کنیم. به جای اینکه آزادیِ انتخاب سدی در مسیر ما باشد، باید به اصلاحِ آن بپردازیم. باید آنچه را که برایمان خیر و سعادت است پیدا و هرآنچه که باقی می‌ماند را رها کنیم. ما به جهان دیگری نیاز نداریم. اگر این طرز فکر را که به همه چیز احتیاج داریم از ذهن خارج کنیم درمی‌یابیم که هرآنچه نیاز داریم همینجا است.

۹. از اینترنت لذت ببر و وقتی لذت نمی‌بری از آن استفاده نکن. (هیچ چیز به اندازه این کار، فوق‌العاده آسان و درعین‌حال فوق‌العاده سخت نبوده.) ۱۰. به خاطر داشته باش که بسیاری از انسان‌ها نیز احساسِ تو را دارند. می‌توانی در فضای اینترنت آنها را پیدا کنی. این یکی از درمانی‌ترین جنبه‌های عصرِ شبکه‌های اجتماعی است؛ اینکه می‌توانی پژواکی از درد و رنج خودت را پیدا کنی. تو می‌توانی کسی را پیدا کنی که تو را درک کند.