بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پراسترس

ما باید جهان را به مکانی تبدیل کنیم که در آن صحبت از رنج‌هایمان کار آسانی باشد.

دنیا همیشه این‌طور نبوده. همیشه این همه کتاب وجود نداشته و دلیل کاملاً روشنی هم برایش وجود دارد. پیش از اختراع ماشین‌های چاپ، کتاب‌ها با نوشته شدن روی سطح خاکِ رُس، پاپیروس، کاغذهایی از موم یا پوست آهو و به دست انسان‌ها تولید می‌شدند.

به خاطر داشته باشید که هیچ‌کس به چگونگی ظاهرِ شما اهمیتی نمی‌دهد. همه نگران ظاهر "خودشان" هستند. در این دنیا شما تنها کسی هستید که نگران چهره شماست.

این کار حربهٔ خاصِ خودم بود: تلاش برای پرت کردن حواسم از یک عذاب با پیدا کردن عذابی دیگر. سال‌ها پیش از ظهور توییتر و وسواسِ خسته‌کننده و غیر ارادیِ چک کردن شبکه‌های اجتماعی، به شدت به این حواس‌پرتی احتیاج داشتم. اما این کار هیچ فایده‌ای نداشت. مبارزه کردن با علائم بیماری خیلی بیشتر از پذیرش آنها منجر به تشدید شدن‌شان می‌شود. پرت کردن حواس تلاشی برای فرار است که به ندرت به موفقیت ختم می‌شود. با نادیده گرفتنِ شعله آتش موفق به خاموش کردنِ آن نمی‌شوید.

پس به خاطر داشته باشید: تماشا نکردن اخبار شرم نیست. در توییتر فعالیت نداشتن شرم نیست. قطع اتصال شرم نیست.

اینستاگرام باعث می‌شه حسادت کنم. فیسبوک باعث احساس خشم می‌شه و توییتر گاهی مضطربم می‌کنه.

کتاب خوبی پیدا کن و بنشین و آن را بخوان. زمان‌هایی در زندگی‌ات فرا خواهند رسید که در آنها احساس سردرگمی و گم شدن می‌کنی. با خواندن و مطالعه است که می‌توانی دوباره خودت را پیدا کنی. این را به خاطر داشته باش. هرچه بیشتر بخوانی، بیشتر راه خودت را از میان یورش سختی‌ها پیدا می‌کنی.

شاید راز زیبایی‌ای که هیچ مجله‌ای دلش نمی‌خواهد از آن به ما بگوید این است که بهترین راه برای راضی بودن از ظاهرمان، پذیرشِ "ظاهر کنونی‌مان" است.

"تلاش مداوم در جهت پنهان کردن رنج روانی تنها بارِ این رنج را افزایش می‌دهد. اینکه بگویی "دندانم درد می‌کند" خیلی ساده‌تر از این است که بگویی "قلبم شکسته"." ما باید جهان را به مکانی تبدیل کنیم که در آن صحبت از رنج‌هایمان کار آسانی باشد. این صحبت کردن فقط در جهت بالا بردن میزان آگاهی نیست. همان‌طور که انواع مختلفِ گفتاردرمانی‌های موفق در طی قرن گذشته نشان می‌دهند، صحبت کردن می‌تواند مزایای درمانی نیز داشته باشد. در واقع چنین کاری می‌تواند نشانه‌های بیماری را کاهش دهد.

شاید هدف زندگی رها کردنِ قطعیت و در آغوش کشیدنِ زیباییِ عدمِ قطعیت در زندگی است.