بریده‌هایی از کتاب عشق و ژلاتو

«من برای ماه‌عسلم رفتم ایتالیا. ژلاتو، بُرج کج پیزا، قایق‌های گوندولا توی ونیز... عاشقش می‌شی.»

مشکلی پیش نمی‌آد. از پسش برمی‌آی. زندگیِ تو ادامه داره... و عالی هم ادامه پیدا می‌کنه

درنهایت، وقتی دلیل این‌همه داستان درمورد هاوارد را به من گفت... خُب... بگذارید فقط این را بگویم که ندانستن سعادت است.

«می‌دونی، مردم به دلایل مختلفی به ایتالیا می‌آن، ولی وقتی اینجا موندگار می‌شن، برای همون دو چیزه.» «چی؟» «عشق و ژلاتو.»

هاوارد گفت: «اینجایی؟ روزت چطور گذشت؟» وحشتناک! «روزم... خوب بود.»

هروقت عاشق کسی می‌شی، معلوم می‌شه که اون عاشق کس دیگه‌ایه... و توی این دایرهٔ بزرگِ درهم‌برهم، هیشکی به کسی که می‌خواد، نمی‌رسه.» «اُه... خیلی غم‌انگیزه!»

اگر ادی یک قهرمان بود، قدرتش تواناییِ کمک‌کردن به بهترین دوست برای داشتن حسی خوب بود.

نه‌تنها اولین‌باری بود که کسی این را از من می‌پرسید، بلکه طوری به من نگاه می‌کرد که انگار واقعاً می‌خواست بداند. لحظه‌ای از ذهنم گذشت بگویم مثل این است که یک جزیره باشی... که می‌توانی توی اتاقی پر از آدم باشی و همچنان احساس تنهایی کنی و اقیانوسی از درد بخواهد از هر طرف به تو هجوم بیاورد... اما کلمه‌ها را با بالاترین سرعتی که می‌توانستم، قورت دادم. حتی وقتی از تو سؤال می‌کنند، نمی‌خواهند به استعاره‌های عجیبِ غم و اندوهت گوش کنند.

نمی‌دانم چه کسی به آنها گفته تنهایی بیرون دویدن، رمزی است به این معنی که لطفاً من را سوار کن!

تو شاید دیر گرم بشی، ولی وقتی بشی، به کل اتاق نور می‌بخشی

از اینکه کسی به من بگوید ساکت، متنفر بودم. مردم همیشه طوری این کلمه را می‌گفتند که انگار نوعی کمبود است

«می‌دونی، مردم به دلایل مختلفی به ایتالیا می‌آن، ولی وقتی اینجا موندگار می‌شن، برای همون دو چیزه.» «چی؟» «عشق و ژلاتو.»

«اگه می‌تونستی از هرچیزی توی دنیا عکس بگیری، اون چیز چی بود؟» قبل‌ازاینکه حتی به آن فکر کنم، گفتم: «امید.»

معلوم می‌شود بی‌دلیل نیست که به آن، افتادن در عشق می‌گویند؛ چون وقتی رُخ می‌دهد-وقتی واقعاً رُخ می‌دهد-دقیقاً همین حس افتادن را داری. هیچ کاری انجام نمی‌دهی یا سعی نمی‌کنی؛ فقط رها می‌کنی و امیدواری کسی آنجا باشد تا تو را بگیرد.

البته که عاشق رن بودم! او کاملاً خودش بود و من کنار او کاملاً خودم بودم؛

«توی شهرِ محل زندگی‌ت، پسری هست که دلتنگت باشه؟» «نه.» «چه خوب! بزرگ‌تر که بشی، وقت به‌اندازهٔ کافی برای دل‌شکستن هست.»

اگر چیزی در ظاهر آن‌قدر خوب است که نمی‌تواند واقعی باشد، پس حتماً خیلی خوب است.

ن امشب من و هاوارد روی تاب ایوان جلویی نشسته بودیم. از من پرسید: «اگه می‌تونستی از هرچیزی توی دنیا عکس بگیری، اون چیز چی بود؟» قبل‌ازاینکه حتی به آن فکر کنم، گفتم: «امید.» می‌دانم، جلف و بی‌خود بود؛ نه؟ اما منظورم امید در سکون است؛ آن لحظه‌هایی که می‌دانی همه‌چیز درست می‌شود. این توصیف بی‌نقص زمانِ من در اینجاست.

شکلات به هر زبانی با من حرف می‌زد.

گفته بود راهی پیدا می‌کند تا به من نزدیک باشد... اما تابه‌حال، او فقط رفته بود. بعد بیشتر رفته بود... و همهٔ این نبودن، مثل افقی بی‌انتها و دلهره‌آور و خالی، در برابرم گسترده شد.