بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

"فعالیت آنلاینِ بدون محدودیت" چه تأثیرات منفی‌ای بر سلامت روحی افراد می‌گذارد. بسیاری از افرادی که با آن‌ها صحبت می‌کردم، تأکید می‌کردند که رسانه‌های اجتماعی توانایی فراوانی در تغییر خلق‌وخوی آن‌ها داشته‌اند. قرارگرفتن مداوم در معرض تصاویر گلچین‌شدهٔ زندگی دوستانشان، در آن‌ها احساس بی‌کفایتی ایجاد می‌کرد؛ به‌خصوص در دوره‌هایی که احساس کمبود می‌کردند.

اوقات‌فراغتی که در اینجا دربارهٔ آن صحبت می‌کنیم، به این معناست که از غریزهٔ قدرتمندمان برای کارکردن با اشیا در دنیای واقعی و فیزیکی کاملاً استفاده کنیم. اگر برایتان این سؤال پیش آمده که از کجا مهارت‌های لازم را برای پروژه‌های ساده‌ای همچون موارد ذکرشده می‌توانید یاد بگیرید، پاسخ آن ساده است. تقریباً با هر فرد چالاک و به‌روزی که صحبت کردم، همه منبعی واحد را برای یادگیری‌های سریع توصیه می‌کنند: یوتیوب. برای هر پروژه‌ای، تعداد زیادی فیلم در این محیط وجود دارد که شما را در روند کار همراهی می‌کند. برخی از آن‌ها اطلاعات بیشتری نسبت‌به سایرین دارند؛ اما هرچه اعتمادبه‌نفس بیشتری پیدا کنید، کمتر به دستورالعمل‌های بسیار دقیق نیاز خواهید داشت.

تنهایی اتفاقی است که در مغز شما رخ می‌دهد، نه در محیط اطرافتان

مینیمالیسم دیجیتال این شیوه نگرشی دربارهٔ نحوهٔ استفاده از تکنولوژی است. بر این اساس، زمانی‌که آنلاین هستید، فقط روی تعداد کمی از فعالیت‌های بهینه و با دقت انتخاب‌شده تمرکز می‌کنید. این فعالیت‌ها فقط به موضوعاتی می‌پردازد که به نظر شما ارزشمند است و به این ترتیب، به‌راحتی از سایر فعالیت‌ها چشم‌پوشی می‌کنید.

. ابزارهای ارتباطات دیجیتال نیز به‌نوعی فست فود اجتماعی محسوب می‌شود و عوارض ناخواسته‌شان ثابت می‌کند که آن‌ها نیز به‌همان اندازه نگران‌کننده‌اند.

"معاشرت‌کردن" رفتاری ارزشمند و گفت‌وگویی واقعی است و "ارتباط متنی" جایگزین مناسبی برای آن نیست.

مدت‌ها قبل از اینکه "هنری دیوید ثورو" فریاد بزند: "سادگی، سادگی و سادگی"، "مارکوس اورلیوس" پرسیده بود: "آیا برای داشتن زندگی رضایت‌بخش و محترمانه می‌دانید چه کارهای اندکیْ باید انجام دهید؟"

دربارهٔ خوبیِ "انجام ندادن هیچ کاری" در اوقات‌فراغت بیش‌ازحد اغراق شده است.

"هزینهٔ هر چیز، میزانی از زندگی است که بلافاصله یا در بلندمدت باید برایش بپردازم."

ازدست‌دادن چیزهای کوچک برای مینیمالیست‌ها مهم نیست؛ آنچه آن‌ها را بیشتر نگران می‌کند، دست‌کم‌گرفتن چیزهای مهمی است که می‌دانند قطعاً موجب خلق زندگی بهتر می‌شود.

مینیمالیسم دیجیتال این بینش کلاسیک را به‌سادگی با نقش فناوری در زندگی مدرن ما منطبق می‌کند؛ هرچند تأثیر این انطباقِ ساده می‌تواند عمیق باشد.

این ابزارها هم ضرر دارد و هم فایده، رابطهٔ فرهنگ ما با این ابزارها پیچیده است. گوشی‌های هوشمند، اینترنت بی‌سیمی که همه جا وجود دارد و پلتفرم‌های دیجیتالی که میلیاردها نفر را به هم متصل می‌کند، نوآوری‌هایی موفقیت‌آمیزند! فقط تعداد کمی از مفسران اندیشمند فکر می‌کنند که بهتر است به زمان قبل از عصر فناوری برگردیم؛ با وجود این، مردم احساس می‌کنند به برده‌های ابزارهای هوشمند خود تبدیل شده‌اند و از این بابت خسته‌اند. این واقعیت چشم‌انداز عاطفی مبهمی ایجاد می‌کند؛

مغز ما در دوره‌ای تکامل پیدا کرده که فقط ارتباطات آفلاین و رودررو وجود داشته است

"فیس‌بوک جالب بود، اما بی‌شک آن زمان، چیزی نبود که بخواهیم وقت زیادی صرفش کنیم."

"شرکت‌های بزرگ تنباکو سیگارهایی طراحی کرده‌اند که اعتیادآورترند." مار نتیجه‌گیری کرد: "فیلیپ موریس فقط ریه‌های شما را می‌خواست؛ اما اپ‌استور روح شما را می‌خواهد!"

ر، ازدست‌دادن چیزهای کوچک برای مینیمالیست‌ها مهم نیست؛ آنچه آن‌ها را بیشتر نگران می‌کند، دست‌کم‌گرفتن چیزهای مهمی است که می‌دانند قطعاً موجب خلق زندگی بهتر می‌شود.

نگرانی فعلی ما دربارهٔ فناوری‌های جدید یا مفیدبودن و غیرمفید بودن آن‌ها نیست؛ بلکه دربارهٔ استقلال است. ما به دلایلی جزئی در این سرویس‌ها ثبت‌نام کردیم و این دستگاه‌ها را خریدیم؛ دلایلی مانند دنبال‌کردن وضعیت و روابط دوستان یا رفع نیاز حمل آی‌پاد و تلفنی جداگانه؛ اما سال‌ها بعد خودمان را در حالی یافتیم که به‌شکلی فزاینده تحت‌تأثیر نفوذ آن‌ها قرار گرفته بودیم و به آن‌ها اجازه دادیم کنترل بیشتر و بیشتری روی وقت‌گذرانی‌های ما و نحوهٔ احساس و حتی رفتار ما داشته باشند.

نگرشی نیاز داریم که فناوری‌های جدید را بپذیرد، اما نه به قیمت ازدست‌رفتن صفات انسانی؛ یعنی، همان چیزی که اندرو سالیوان درباره‌اش به ما هشدار داده بود. ما به نگرشی نیاز داریم که هدف بلندمدت را به رضایت کوتاه‌مدت ترجیح دهد. به عبارت دیگر، ما به نگرشی مانند مینیمالیسم دیجیتال نیاز داریم.

تقریباً همهٔ افرادی که با آن‌ها صحبت کرده‌ام به قدرت اینترنت اعتقاد داشتند؛ همچنین به این نتیجه رسیده بودند که اینترنت می‌تواند و باید نیرویی باشد که زندگی آن‌ها را بهبود بخشد. آن‌ها لزوماً نمی‌خواستند نقشه‌های گوگل را کنار بگذارند یا اینستاگرام را ترک کنند؛ اما احساس می‌کردند دیگر نمی‌توانند میزان استفاده‌شان را از فناوری کنترل کنند.

بسیاری از ابزارهای جدید به اندازه‌ای که در نگاه اول به‌نظر می‌رسد بی‌ضرر نیست. دلیل تسلیم‌شدن مردم در برابر این صفحه‌نمایش‌ها تنبلی آن‌ها نیست؛ نه! دلیل این امر میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری‌ای است که برای اجتناب‌ناپذیرکردن این تسلیم صرف شده است