بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

ما برای زندگی دیجیتالی که در حال حاضر به‌سمت آن رانده شده‌ایم، ثبت‌نام نکرده بودیم. بلکه این زندگی به‌صورتی وسیع در اتاق‌های هیئت‌رئیسهٔ شرکت‌ها طراحی شده است تا منافع گروهی خاص از سرمایه‌گذاران فناوری را تأمین کند.

مینیمالیسم دیجیتال این شیوه نگرشی دربارهٔ نحوهٔ استفاده از تکنولوژی است. بر این اساس، زمانی‌که آنلاین هستید، فقط روی تعداد کمی از فعالیت‌های بهینه و با دقت انتخاب‌شده تمرکز می‌کنید. این فعالیت‌ها فقط به موضوعاتی می‌پردازد که به نظر شما ارزشمند است و به این ترتیب، به‌راحتی از سایر فعالیت‌ها چشم‌پوشی می‌کنید.

در این روند، تکنولوژی‌هایی که به استقلال ما دست‌درازی کرده‌اند با دقت زیاد، ضعف‌هایی ریشه‌ای را در مغز ما طعمه قرار داده‌اند؛ درحالی‌که ما هنوز ساده‌لوحانه اعتقاد داریم آن‌ها فقط هدیه‌هایی سرگرم‌کننده‌اند که از طرف خدایان دوست‌داشتنی به ما ارزانی شده‌اند!

"فناوری خنثی نیست؟!" "نه، خنثی نیست. آن‌ها می‌خواهند شما از راه‌های خاص و برای مدت زمان طولانی از آن استفاده کنید؛ چون پولشان را از این راه به‌دست می‌آورند."

بیایید روراست باشیم، چک‌کردن لایک‌ها نوعی اعتیاد جدید است.

مردم احساس می‌کنند به برده‌های ابزارهای هوشمند خود تبدیل شده‌اند و از این بابت خسته‌اند.

ه‌تازگی، روزنامه‌نگاری مشهور به من گفت دنبال‌کردن اخبار فوری در توییتر به او القا می‌کند که اطلاعات زیادی دریافت کرده است؛ اما بر اساس تجربه‌اش، اگر تا صبح روز بعد صبر کند و مقاله‌ای دربارهٔ این خبر در واشنگتن‌پست بخواند، به‌طور معمول، اطلاعات بیشتری به‌دست می‌آورد.

ضرورت استفادهٔ دائمی و همراه داشتن همیشگی یک تلفن‌همراه موضوعی اغراق‌آمیز است. زندگی بدون این دستگاه‌ها آزاردهنده خواهد بود؛ درست، اما در طول روز، به‌طور مرتب، می‌توانید چند ساعت از آن‌ها دور شوید. نکتهٔ مهم اینجاست که شما این واقعیت را بپذیرید؛ زیرا دقیقاً از شما می‌خواهم که زمان بیشتری را دور از تلفنتان سپری کنید.

آرزو داشتم زندگی‌ای آگاهانه داشته باشم؛ با واقعیت‌های اساسی زندگی روبه‌رو شوم و دریابم که چرا نمی‌توانم از آن‌ها درس بیاموزم. می‌خواستم طوری نباشد که وقتی زمان مرگم فرا رسید، متوجه شوم هرگز زندگی نکرده‌ام.

مینیمالیست‌های دیجیتال نسبت‌به همتایانشان، زمان بسیار کمتری را صرف فعالیت‌های آنلاین می‌کنند. به همین دلیل، آسان است که فکر کنیم سبک زندگی آن‌ها افراطی است؛ اما آن‌ها معتقدند که این استنباط درست نیست: آنچه افراطی است زمانی است که دیگران صرف تماشای صفحهٔ گوشی خود می‌کنند! آن‌ها آموخته‌اند که کلید پیشرفت در دنیای تکنولوژی‌های پیشرفته، صرف وقت بسیار کم برای استفاده از این تکنولوژی‌هاست.

"انسان ذاتاً حیوانی اجتماعی است."

تمرین: در جایی عضو شوید

هرچه پیام متنی بیشتری ارسال کنید، ضرورت گفت‌وگوی واقعی را کمتر احساس می‌کنید و هنگام ارتباط رودررو هم، تمایل به ادامهٔ ارتباطاتِ آنلاین، از ارزش تجربه‌های شما می‌کاهد؛ بنابراین ما با فناوری‌ای روبه‌رو هستیم که در زندگی اجتماعی شما ضروری است؛ ولی در عین حال، از ارزش زندگی اجتماعی‌تان نیز می‌کاهد.

به مصاحبهٔ معروف "مایک والاس" با "جفری ویگاند" در سال ۱۹۹۵ اشاره کرد؛ فرد افشاگری که دربارهٔ مشکوک‌ترین محصول جهان در آن زمان سخن گفت: "شرکت‌های بزرگ تنباکو سیگارهایی طراحی کرده‌اند که اعتیادآورترند." مار نتیجه‌گیری کرد: "فیلیپ موریس فقط ریه‌های شما را می‌خواست؛ اما اپ‌استور روح شما را می‌خواهد!"

ثورو یادآوری می‌کند اگر پیاده به شهر بروید، نسبت‌به زمانی‌که از ماشین استفاده می‌کنید، بی‌شک زمان بیشتری طول خواهد کشید. این درست است؛ اما باز هم به احتمال زیاد، زمان این پیاده‌روی‌ها کمتر از زمانی است که برای خرید آن ماشین مجبور به اضافی‌کاری هستید.

همان‌طور که سقراط برای "فدِروس" دربارهٔ ارابهٔ استعاری معروف افلاطون توضیح داد، روح ما را نیز می‌توان رانندهٔ ارابه‌ای درنظر گرفت که تلاش می‌کند دو اسب را مهار کند: یک اسب نمایندهٔ طبیعت برتر ماست و دیگری نمایندهٔ انگیزه‌های پست‌تر ما. هنگامی‌که به‌طور فزاینده‌ای استقلال خودمان را به دنیای دیجیتال تسلیم می‌کنیم، به اسب دوم انرژی می‌دهیم و کار رانندهٔ ارابه را برای هدایت آن، به‌طرزی فزاینده سخت‌تر می‌کنیم و این چیزی است که منجر به کاهش قدرت روح ما می‌شود.

همان‌طور که شان پارکر هنگام توضیح فلسفهٔ پشت طراحی این ویژگی‌ها، تصدیق کرد: "این تأییدِ اعتبار در بازخوردهای اجتماعیْ مانند یک حلقه است... دقیقاً مثل همان چیزی که هکری مانند خودم از آن استفاده می‌کند؛ زیرا شما از آسیب‌پذیری در روان‌شناسی انسانی سوءاستفاده می‌کنید."

"هزینهٔ هر چیز، میزانی از زندگی است که بلافاصله یا در بلندمدت باید برایش بپردازم."

با وجود این، نمی‌توانیم منفعلانه عمل کنیم و به ابزارها، سرگرمی‌ها و حواس‌پرتی‌های آشفته و افسارگسیختهٔ عصر اینترنت اجازه دهیم چگونگی گذراندن وقت یا نحوهٔ احساساتمان را به ما دیکته کنند؛ بلکه باید خوبی‌های این فناوری‌ها را استخراج کنیم و بدی‌های آن‌ها را کنار بگذاریم. ما به نگرشی نیاز داریم که یک بار دیگر، آرمان‌ها و ارزش‌هایمان را به فعالیت‌های روزانه‌مان بیفزاید و سلطهٔ هوی‌وهوس‌ها و مدل‌های کسب‌وکارهای بزرگ مستقر در سیلیکون‌ولی را کنار بزند. ما به نگرشی نیاز داریم که فناوری‌های جدید را بپذیرد، اما نه به قیمت ازدست‌رفتن صفات انسانی؛ یعنی، همان چیزی که اندرو سالیوان درباره‌اش به ما هشدار داده بود. ما به نگرشی نیاز داریم که هدف بلندمدت را به رضایت کوتاه‌مدت ترجیح دهد. به عبارت دیگر، ما به نگرشی مانند مینیمالیسم دیجیتال نیاز داریم.

ما برای زندگی دیجیتالی که در حال حاضر به‌سمت آن رانده شده‌ایم، ثبت‌نام نکرده بودیم. بلکه این زندگی به‌صورتی وسیع در اتاق‌های هیئت‌رئیسهٔ شرکت‌ها طراحی شده است تا منافع گروهی خاص از سرمایه‌گذاران فناوری را تأمین کند.