بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

مینیمالیست‌های دیجیتال بر این باورند که تصمیم‌گیری دربارهٔ تکنولوژی‌های خاصی که از ارزش‌هایشان پشتیبانی می‌کند، تنها نخستین قدم است. برای بهره‌برداری کامل از مزایای بالقوهٔ آن‌ها، می‌بایست دربارهٔ چگونگی استفاده از این فناوری‌ها به‌دقت بیندیشند.

به دلیل استفادهٔ بیش‌ازحد از دستگاه‌ها، برنامه‌ها و سرویس‌ها آشفتگی‌های فراوان و هزینه‌های منفی زیادی در وقت و توجه افراد ایجاد می‌شود. این امر می‌تواند مزایای کوچکی را که هریک از این اقلام به‌طور جداگانه فراهم می‌کند، از بین ببرد.

این استدلال برای مینیمالیست‌های دیجیتال بی‌معناست؛ زیرا به عقیدهٔ آن‌ها، بهترین نوع زندگیِ دیجیتال از طریق بررسی دقیق ابزارها و با ارائهٔ مزایای گسترده و آشکارِ آن‌ها شکل می‌گیرد. فعالیت‌های کم‌ارزش وقت و توجه متمرکز آنان را از بین می‌برد و در نهایت بیش از آنکه مفید باشد، ضرر می‌رساند. مینیمالیست‌های دیجیتال هم مایل‌اند خیلی محتاطانه با آن‌ها برخورد کنند. به عبارت دیگر، ازدست‌دادن چیزهای کوچک برای مینیمالیست‌ها مهم نیست؛ آنچه آن‌ها را بیشتر نگران می‌کند، دست‌کم‌گرفتن چیزهای مهمی است که می‌دانند قطعاً موجب خلق زندگی بهتر می‌شود.

مینیمالیست‌های دیجیتالی که این نگرش را دنبال می‌کنند دائماً در حال تجزیه‌وتحلیل هزینه_فایده هستند. اگر تکنولوژی جدید، با انتظاراتشان یکی نباشد یا مزایای کمی را عرضه کند، آن را نادیده می‌گیرند؛ حتی زمانی‌که این تکنولوژی جدید با این وعده به‌وجود آمده باشد که از ارزش‌های مینیمالیستی پشتیبانی کند، باز هم باید آزمایش سختی را پشت سر بگذارد: آیا این بهترین راهِ استفاده از فناوری برای حمایت از این ارزش است؟ اگر پاسخ منفی باشد، مینیمالیست تلاش می‌کند این تکنولوژی را بهینه کند یا گزینهٔ بهتری بیابد.

مینیمالیسم دیجیتال این شیوه نگرشی دربارهٔ نحوهٔ استفاده از تکنولوژی است. بر این اساس، زمانی‌که آنلاین هستید، فقط روی تعداد کمی از فعالیت‌های بهینه و با دقت انتخاب‌شده تمرکز می‌کنید. این فعالیت‌ها فقط به موضوعاتی می‌پردازد که به نظر شما ارزشمند است و به این ترتیب، به‌راحتی از سایر فعالیت‌ها چشم‌پوشی می‌کنید.

همان‌طور که سقراط برای "فدِروس" دربارهٔ ارابهٔ استعاری معروف افلاطون توضیح داد، روح ما را نیز می‌توان رانندهٔ ارابه‌ای درنظر گرفت که تلاش می‌کند دو اسب را مهار کند: یک اسب نمایندهٔ طبیعت برتر ماست و دیگری نمایندهٔ انگیزه‌های پست‌تر ما. هنگامی‌که به‌طور فزاینده‌ای استقلال خودمان را به دنیای دیجیتال تسلیم می‌کنیم، به اسب دوم انرژی می‌دهیم و کار رانندهٔ ارابه را برای هدایت آن، به‌طرزی فزاینده سخت‌تر می‌کنیم و این چیزی است که منجر به کاهش قدرت روح ما می‌شود.

در دههٔ گذشته، انسانیت ما تحت‌تأثیر این ابزارها تغییر مسیر داده است و این واقعیتی است که نباید باعث تعجب شود. همان‌طور که دقیقاً توضیح دادم، ما در مسابقه‌ای نابرابر قرار گرفته‌ایم. در این روند، تکنولوژی‌هایی که به استقلال ما دست‌درازی کرده‌اند با دقت زیاد، ضعف‌هایی ریشه‌ای را در مغز ما طعمه قرار داده‌اند؛ درحالی‌که ما هنوز ساده‌لوحانه اعتقاد داریم آن‌ها فقط هدیه‌هایی سرگرم‌کننده‌اند که از طرف خدایان دوست‌داشتنی به ما ارزانی شده‌اند!

طبق گفته‌های هریس، این شرکت‌ها برای بهبود ویژگی "تگ اتوماتیک" سرمایه‌گذاری زیادی انجام داده‌اند؛ اما نه به این دلیل که این ویژگی برای استفادهٔ مفید از شبکه‌های اجتماعی ضرورت دارد. در حقیقت، آن‌ها این سرمایه‌گذاری را انجام داده‌اند تا بخش‌های اعتیادآور تأیید اجتماعی برنامه‌هایشان را به‌طرز چشمگیری افزایش دهند!

حال بیایید نیروی دومی را بررسی کنیم که سبب ترغیب اعتیاد رفتاری می‌شود: جلب تأیید اجتماع. همان‌طور که آدام آلتر می‌نویسد: "ما موجوداتی اجتماعی هستیم و به‌طور کامل نمی‌توانیم تفکر دیگران را دربارهٔ خودمان نادیده بگیریم." در دوران پارینه‌سنگی، مهم بود که روابط اجتماعی‌تان را با دیگر اعضای قبیلهٔ خود مدیریت کنید؛ زیرا بقای شما به این کار بستگی داشت؛ اما در قرن بیست‌ویکم، فناوری‌های جدید این محرک قوی را برای ایجاد یک اعتیاد رفتاری سودآور ربوده‌اند.

در ادامه، او ارسال پست در رسانه‌های اجتماعی را نوعی "قمارکردن" توصیف می‌کند: آیا لایک (قلب یا ریتوییت) دریافت خواهید کرد یا هیچ بازخوردی دریافت نمی‌کنید؟ مورد اول، احساسی ایجاد می‌کند که یکی از مهندسان فیس‌بوک آن را "صدای جذاب یک خوشی کاذب" می‌نامد، درحالی‌که دومی، احساس بدی ایجاد می‌کند. در هر صورت، پیش‌بینی نتیجه سخت است؛ همان نکته‌ای که روان‌شناسی اعتیاد به ما می‌آموزد و به‌شکلی دیوانه‌وار، تمام فعالیت‌های مربوط به ارسال و چک‌کردن پست‌ها را برای ما جذاب می‌کند.