بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

جابه‌جایی بین زمان منظم برای تنها بودن با افکار و از سوی دیگر، داشتن ارتباطات منظم، دقیقاً همان چیزی است که آن را کلید جلوگیری از محرومیت از تنهایی در فرهنگی می‌دانم که به ارتباط هم نیاز دارد.

هریک از ما برای رشد و پیشرفت به‌تنهایی نیاز داریم و در سال‌های اخیر، حتی بدون اینکه متوجه باشیم، این عامل حیاتی را در زندگی‌مان کم‌رنگ کرده‌ایم. به زبان ساده، انسان‌ها برای ارتباط مداوم ساخته نشده‌اند.

مینیمالیسم دیجیتال این شیوه نگرشی دربارهٔ نحوهٔ استفاده از تکنولوژی است. بر این اساس، زمانی‌که آنلاین هستید، فقط روی تعداد کمی از فعالیت‌های بهینه و با دقت انتخاب‌شده تمرکز می‌کنید. این فعالیت‌ها فقط به موضوعاتی می‌پردازد که به نظر شما ارزشمند است و به این ترتیب، به‌راحتی از سایر فعالیت‌ها چشم‌پوشی می‌کنید.

ما در زمینهٔ استفاده از فناوری‌های جدید مشکلاتی بزرگ داریم، تغییرات کوچک هم برای حل این مشکلات کافی نیست و این خود مشکلی اساسی به‌شمار می‌آید. در حقیقت، رفتارهای اصلی‌ای که امیدواریم اصلاح شوند، با فرهنگ ما عجین شده است و همان‌طور که گفتیم نیروهای روان‌شناختی قوی‌ای از آن‌ها حمایت می‌کنند که غرایز اصلی ما را تقویت می‌نمایند. برای اینکه بتوانیم دوباره کنترل را به‌دست بگیریم، باید فراتر از رفتارهای هیجانی عمل کنیم؛ همچنین ارتباطمان را با فناوری، دوباره و با استفاده از ارزش‌های عمیقی بازسازی کنیم که پایه و اساس این ارتباط‌اند.

چه‌کسی کار طولانی‌مدتِ پراسترس و کمرشکن را برای خرید پرده‌های بهتر توجیه می‌کند؟ آیا پنجره‌ای که زیباتر به‌نظر می‌رسد آن‌قدر ارزش دارد که عمرتان را برایش بگذارید؟ به‌طور مشابه، چرا برای خرید ماشین اضافه‌کاری می‌کنید؟

در طرز فکر ماکسیمالیستی، هرگونه پتانسیلِ مفیدبودن برای یک فناوری، در صورتی که توجه شما را به خودش جلب کند، برای استفاده از آن کافی است.

مینیمالیست‌های دیجیتالْ نخست ارزش‌های عمیق خود را درنظر می‌گیرند؛ سپس فناوری مدنظرشان را انتخاب می‌کنند و به این ترتیب، نوآوری‌هایشان را از یک منبع حواس‌پرتی، به ابزاری برای پشتیبانی زندگی بهتر تبدیل می‌کنند.

"احساس تنهایی می‌کنید؟ شاید دلیلش زمان زیادی است که شما در رسانه‌های اجتماعی می‌گذرانید."

باید با هر فناوری جدیدی که روش‌های برقراری ارتباط و معاشرتمان را با دیگران تهدید می‌کند، با احتیاط فراوان روبه‌رو شویم. هرگاه در مواردی که برای موفقیت گونهٔ انسانی مهم است، خوب عمل نکنید، به‌راحتی با مشکل مواجه خواهید شد.

داشتن ارتباط اشتباه نیست؛ اما اگر آن را با قدری تنهایی متعادل نکنید، مزایای آن کاهش خواهد یافت.

"بلیز پاسکال" نویسندهٔ مشهورِ اواخر قرن هفدهم نیز می‌نویسد: "سرمنشأ تمام مشکلات بشر این است که انسان نمی‌تواند به‌تنهایی و در آرامش در یک اتاق سر کند." نیم‌قرن بعد و به فاصلهٔ یک اقیانوس دورتر، "بنجامین فرانکلین" این موضوع را در نشریه‌اش مطرح کرد: "من مطالب خوب زیادی دربارهٔ تنهایی خوانده‌ام... تأیید می‌کنم که "تنهایی" باعث تجدیدقوای هر ذهن آشفته‌ای می‌شود."

هزینهٔ هر چیز، میزانی از زندگی است که بلافاصله یا در بلندمدت باید برایش بپردازم." این اقتصاد جدید،

در بیشتر رسانه‌های اجتماعی مدام پست می‌گذارید و سپس در انتظار بازخوردهای پیش‌بینی‌ناشدنی آن می‌نشینید. به‌نظر می‌رسد این مورد یکی از اساسی‌ترین عملکردهای این سرویس‌هاست.

او ارسال پست در رسانه‌های اجتماعی را نوعی "قمارکردن" توصیف می‌کند: آیا لایک (قلب یا ریتوییت) دریافت خواهید کرد یا هیچ بازخوردی دریافت نمی‌کنید؟

"اعتیاد شرایطی است که در آن فرد از ماده‌ای استفاده می‌کند یا رفتاری انجام می‌دهد که با وجود عواقب زیان‌آورش، پاداش‌های آن انگیزه‌ای قانع‌کننده برای ادامهٔ این رفتار به‌صورت مداوم فراهم می‌کند."

اگر بخواهیم بدترین آثار این دستگاه‌ها را خنثی کنیم، باید بدانیم که آن‌ها چگونه به‌راحتی می‌توانند بهترین اهدافمان را نابود کنند

"سرمایه‌گذاران رسانه‌های اجتماعی باید از تظاهر به این موضوع دست بردارند که خدایانی دوست‌داشتنی‌اند و جهان را بهتر می‌کنند. آن‌ها باید اعتراف کنند که فقط تنباکوکارانی هستند که تی‌شرت می‌پوشند و محصولات اعتیادآورشان را به کودکان می‌فروشند. بیایید روراست باشیم، چک‌کردن لایک‌ها نوعی اعتیاد جدید است."

بسیاری از ابزارهای جدید به اندازه‌ای که در نگاه اول به‌نظر می‌رسد بی‌ضرر نیست. دلیل تسلیم‌شدن مردم در برابر این صفحه‌نمایش‌ها تنبلی آن‌ها نیست؛ نه! دلیل این امر میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری‌ای است که برای اجتناب‌ناپذیرکردن این تسلیم صرف شده است.

ما به دلایل جزئی، تکنولوژی‌های جدید را به محدودهٔ تجربه‌هایمان اضافه کردیم؛ سپس یک روز صبح بیدار شدیم و متوجه شدیم که آن‌ها در مرکز زندگی روزمره‌مان قرار گرفته‌اند!

مینیمالیست‌های دیجیتال نسبت‌به همتایانشان، زمان بسیار کمتری را صرف فعالیت‌های آنلاین می‌کنند. به همین دلیل، آسان است که فکر کنیم سبک زندگی آن‌ها افراطی است؛ اما آن‌ها معتقدند که این استنباط درست نیست: آنچه افراطی است زمانی است که دیگران صرف تماشای صفحهٔ گوشی خود می‌کنند!