بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

مینیمالیسم دیجیتال این شیوه نگرشی دربارهٔ نحوهٔ استفاده از تکنولوژی است. بر این اساس، زمانی‌که آنلاین هستید، فقط روی تعداد کمی از فعالیت‌های بهینه و با دقت انتخاب‌شده تمرکز می‌کنید. این فعالیت‌ها فقط به موضوعاتی می‌پردازد که به نظر شما ارزشمند است و به این ترتیب، به‌راحتی از سایر فعالیت‌ها چشم‌پوشی می‌کنید.

همان‌طور که سقراط برای "فدِروس" دربارهٔ ارابهٔ استعاری معروف افلاطون توضیح داد، روح ما را نیز می‌توان رانندهٔ ارابه‌ای درنظر گرفت که تلاش می‌کند دو اسب را مهار کند: یک اسب نمایندهٔ طبیعت برتر ماست و دیگری نمایندهٔ انگیزه‌های پست‌تر ما. هنگامی‌که به‌طور فزاینده‌ای استقلال خودمان را به دنیای دیجیتال تسلیم می‌کنیم، به اسب دوم انرژی می‌دهیم و کار رانندهٔ ارابه را برای هدایت آن، به‌طرزی فزاینده سخت‌تر می‌کنیم و این چیزی است که منجر به کاهش قدرت روح ما می‌شود.

در دههٔ گذشته، انسانیت ما تحت‌تأثیر این ابزارها تغییر مسیر داده است و این واقعیتی است که نباید باعث تعجب شود. همان‌طور که دقیقاً توضیح دادم، ما در مسابقه‌ای نابرابر قرار گرفته‌ایم. در این روند، تکنولوژی‌هایی که به استقلال ما دست‌درازی کرده‌اند با دقت زیاد، ضعف‌هایی ریشه‌ای را در مغز ما طعمه قرار داده‌اند؛ درحالی‌که ما هنوز ساده‌لوحانه اعتقاد داریم آن‌ها فقط هدیه‌هایی سرگرم‌کننده‌اند که از طرف خدایان دوست‌داشتنی به ما ارزانی شده‌اند!

طبق گفته‌های هریس، این شرکت‌ها برای بهبود ویژگی "تگ اتوماتیک" سرمایه‌گذاری زیادی انجام داده‌اند؛ اما نه به این دلیل که این ویژگی برای استفادهٔ مفید از شبکه‌های اجتماعی ضرورت دارد. در حقیقت، آن‌ها این سرمایه‌گذاری را انجام داده‌اند تا بخش‌های اعتیادآور تأیید اجتماعی برنامه‌هایشان را به‌طرز چشمگیری افزایش دهند!

حال بیایید نیروی دومی را بررسی کنیم که سبب ترغیب اعتیاد رفتاری می‌شود: جلب تأیید اجتماع. همان‌طور که آدام آلتر می‌نویسد: "ما موجوداتی اجتماعی هستیم و به‌طور کامل نمی‌توانیم تفکر دیگران را دربارهٔ خودمان نادیده بگیریم." در دوران پارینه‌سنگی، مهم بود که روابط اجتماعی‌تان را با دیگر اعضای قبیلهٔ خود مدیریت کنید؛ زیرا بقای شما به این کار بستگی داشت؛ اما در قرن بیست‌ویکم، فناوری‌های جدید این محرک قوی را برای ایجاد یک اعتیاد رفتاری سودآور ربوده‌اند.

در ادامه، او ارسال پست در رسانه‌های اجتماعی را نوعی "قمارکردن" توصیف می‌کند: آیا لایک (قلب یا ریتوییت) دریافت خواهید کرد یا هیچ بازخوردی دریافت نمی‌کنید؟ مورد اول، احساسی ایجاد می‌کند که یکی از مهندسان فیس‌بوک آن را "صدای جذاب یک خوشی کاذب" می‌نامد، درحالی‌که دومی، احساس بدی ایجاد می‌کند. در هر صورت، پیش‌بینی نتیجه سخت است؛ همان نکته‌ای که روان‌شناسی اعتیاد به ما می‌آموزد و به‌شکلی دیوانه‌وار، تمام فعالیت‌های مربوط به ارسال و چک‌کردن پست‌ها را برای ما جذاب می‌کند.

دانشمندان بعد از آزمایش‌های معروف "غذا خوردن کبوتر" "مایکل زیلر" در دههٔ ۱۹۷۰ متوجه شدند پاداش‌هایی که نمی‌توان آن‌ها را پیش‌بینی کرد، بسیار جذاب‌تر از پاداش‌هایی است که بر اساس الگویی مشخص عرضه می‌شود. پیش‌بینی‌ناپذیر بودن باعث ترشح دوپامین بیشتر می‌شود که انتقال‌دهندهٔ عصبی مرکزی است و حس اشتیاق را در ما تنظیم می‌کند. در آزمایش اصلی زیلر، دکمه‌ای در لانهٔ کبوترها بود که غذای پیش‌بینی‌نشده‌ای را در لانه رها می‌کرد. همان‌طور که آدام آلتر اشاره می‌کند، چیزی مشابه این رفتارِ پایه در دکمه‌های بازخورد بیشتر پست‌های رسانه‌های اجتماعی هم وجود دارد که از وقتی فیس‌بوک آیکون "لایک" را در سال ۲۰۰۹ معرفی کرد، ایجاد شده است.

پاداش مثبت متناوب و انگیزهٔ جلب تأیید اجتماع. مغز ما به‌شدت در قبال این نیروها حساس است. این موضوع بسیار مهمی است؛ زیرا بسیاری از برنامه‌ها و وب‌سایت‌هایی که مردم را مجبور به چک‌کردن گوشی‌های هوشمند و بازکردن مرورگرها می‌کنند، اغلب از این دام‌ها استفاده می‌نمایند. هدفشان هم این است که در برابر وسوسهٔ چک‌کردن آن‌ها نتوانید مقاومت کنید. برای درک این ادعا، به‌طور خلاصه، بیایید هر دو مورد را بررسی کنیم.

"اعتیاد شرایطی است که در آن فرد از ماده‌ای استفاده می‌کند یا رفتاری انجام می‌دهد که با وجود عواقب زیان‌آورش، پاداش‌های آن انگیزه‌ای قانع‌کننده برای ادامهٔ این رفتار به‌صورت مداوم فراهم می‌کند."