بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

شما جمعیتی را جمع می‌کنید، ولی نه برای پولشان؛ در حقیقت، برای اینکه می‌توانید توجهشان را به شخص دیگری بفروشید که خواستار آن است."

شاید افشاکننده‌ترین صحبتْ مربوط به "شان پارکر"، اولین مدیر فیس‌بوک باشد. او در اواخر سال ۲۰۱۷، در مراسمی دربارهٔ تکنیک مهندسی توجه، که شرکت سابقش به‌کار برده بود، به‌طور صریح گفت: "فرایند فکری منسجمی منجر به ساخت این برنامه‌ها شد و فیس‌بوک اولین آن‌ها بود. هدف از تمام این فعالیت‌ها این بود که چگونه تا آخرین حد، زمان و توجه آگاهانهٔ شما را به خودمان اختصاص دهیم. این بدان معناست که گهگاه باید مقدار کمی دوپامین به شما بدهیم؛ آن هم با لایک، نظردادن دربارهٔ عکس و پستتان یا هرآنچه ارسال می‌کنید."

شاید افشاکننده‌ترین صحبتْ مربوط به "شان پارکر"، اولین مدیر فیس‌بوک باشد. او در اواخر سال ۲۰۱۷، در مراسمی دربارهٔ تکنیک مهندسی توجه، که شرکت سابقش به‌کار برده بود، به‌طور صریح گفت: "فرایند فکری منسجمی منجر به ساخت این برنامه‌ها شد و فیس‌بوک اولین آن‌ها بود. هدف از تمام این فعالیت‌ها این بود که چگونه تا آخرین حد، زمان و توجه آگاهانهٔ شما را به خودمان اختصاص دهیم. این بدان معناست که گهگاه باید مقدار کمی دوپامین به شما بدهیم؛ آن هم با لایک، نظردادن دربارهٔ عکس و پستتان یا هرآنچه ارسال می‌کنید."

آشفتگی خطرناک است. به‌راحتی فریفتهٔ مزایای اندک جدیدترین نرم‌افزارها یا سرویس‌ها می‌شوید و سپس میزان پرداخت هزینه‌ها را بر مبنای مهم‌ترین منبعی که در اختیار دارید، فراموش می‌کنید؛ بله، دقایق زندگی‌تان.

او یکی از پیروان مینیمالیست دیجیتال است؛ یعنی به‌حداکثررساندن راحتیْ اولویت بسیار پایین‌تری نسبت‌به استفاده از تکنولوژی برای حمایت از ارزش‌ها دارد.

"من برای خوابیدن و انجام‌دادن بعضی کارهایم در طول این پرواز برنامه‌ای برای خودم داشتم؛ اما زمانی‌که هواپیما در حال برخاستن از باند بود، با گوشی‌ام، مشغول بازی فکری ساده‌ای به نام ۲۰۴۸ شدم. وقتی‌که شش ساعت بعد فرود آمدیم، من هنوز هم در حال بازی بودم

ارزشی که شما از یک فعالیت دریافت می‌کنید، اغلب متناسب با انرژی‌ای است که در آن سرمایه‌گذاری می‌کنید.

فعالیت‌های سخت را در مقایسه با کارهای منفعاله در اولویت قرار دهید.

"اعتیاد شرایطی است که در آن فرد از ماده‌ای استفاده می‌کند یا رفتاری انجام می‌دهد که با وجود عواقب زیان‌آورش، پاداش‌های آن انگیزه‌ای قانع‌کننده برای ادامهٔ این رفتار به‌صورت مداوم فراهم می‌کند.

فعالیت‌های کم‌ارزش وقت و توجه متمرکز آنان را از بین می‌برد و در نهایت بیش از آنکه مفید باشد، ضرر می‌رساند. مینیمالیست‌های دیجیتال هم مایل‌اند خیلی محتاطانه با آن‌ها برخورد کنند. به عبارت دیگر، ازدست‌دادن چیزهای کوچک برای مینیمالیست‌ها مهم نیست؛ آنچه آن‌ها را بیشتر نگران می‌کند، دست‌کم‌گرفتن چیزهای مهمی است که می‌دانند قطعاً موجب خلق زندگی بهتر می‌شود.

مینیمالیست‌های دیجیتالْ نخست ارزش‌های عمیق خود را درنظر می‌گیرند؛ سپس فناوری مدنظرشان را انتخاب می‌کنند و به این ترتیب، نوآوری‌هایشان را از یک منبع حواس‌پرتی، به ابزاری برای پشتیبانی زندگی بهتر تبدیل می‌کنند.

مینیمالیسم دیجیتال این شیوه نگرشی دربارهٔ نحوهٔ استفاده از تکنولوژی است. بر این اساس، زمانی‌که آنلاین هستید، فقط روی تعداد کمی از فعالیت‌های بهینه و با دقت انتخاب‌شده تمرکز می‌کنید. این فعالیت‌ها فقط به موضوعاتی می‌پردازد که به نظر شما ارزشمند است و به این ترتیب، به‌راحتی از سایر فعالیت‌ها چشم‌پوشی می‌کنید. مینیمالیست‌های دیجیتالی که این نگرش را دنبال می‌کنند دائماً در حال تجزیه‌وتحلیل هزینه_فایده هستند. اگر تکنولوژی جدید، با انتظاراتشان یکی نباشد یا مزایای کمی را عرضه کند، آن را نادیده می‌گیرند؛

هم‌زمان با ورود به قرن ۲۱، بر اساس مجموعه‌ای از تحقیقات، دریافتیم رفتارهایی هم که شامل مواد خوراکی نمی‌شود می‌تواند بر اساس مفهوم فنی تعریف بالا، اعتیادآور تلقی شود؛ برای مثال، در سال ۲۰۱۰، مقالهٔ مهمی در مجلهٔ آمریکایی سوءمصرف مواد مخدر و الکل چاپ شد. در این مقاله مطرح شده بود که "بر اساس شواهد در حال افزایش، اعتیادِ رفتاری در بسیاری از حوزه‌ها، مشابه اعتیاد به مواد است." این مقاله "قمار بیمارگونه و اعتیاد به اینترنت" را دو نمونهٔ اثبات‌شده از این اختلالات دانسته بود. هنگامی‌که انجمن روان‌پزشکی آمریکا، نسخهٔ پنجم "راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی" را در سال ۲۰۱۳ منتشر کرد، برای نخستین‌بار اعتیاد رفتاری به‌عنوان نوعی بیماری در آن مطرح شد.

"بزرگ‌ترین عامل جهت‌دهی زندگی امروز ما چیست؟"

شرکت‌های بزرگِ اقتصادِ توجه، که بسیاری از این فناوری‌های جدید را معرفی می‌کنند، نمی‌خواهند ما به بهینه‌سازی فکر کنیم. هرچقدر زمان بیشتری را در سرویس‌های تولیدشدهٔ این شرکت‌ها سپری کنید، آن‌ها پول بیشتری به‌دست می‌آورند؛ بنابراین می‌خواهند به پیشنهاداتشان به چشم فضایی سرگرم‌کننده نگاه کنید، فضایی که در آن وقتتان را می‌گذرانید و در عین حال، اتفاقات جالبی هم برایتان می‌افتد. این طرز تفکر دربارهٔ استفادهٔ عمومی باعث می‌شود که آن‌ها راحت‌تر از آسیب‌پذیری‌های روان‌شناختی شما سوءاستفاده کنند.

گاه "بیشتر" نتیجهٔ "کمتری" دارد.

در طرز فکر ماکسیمالیستی، هرگونه پتانسیلِ مفیدبودن برای یک فناوری، در صورتی که توجه شما را به خودش جلب کند، برای استفاده از آن کافی است. طبق این نظریه، حتی اگر در چیزی کمترین ارزش یا جذابیتی وجود داشته باشد، نباید از آن چشم‌پوشی کرد.

آنچه او و تمام افرادی که در حال مبارزه با این مشکل‌اند، بدان نیاز دارند نگرشی دربارهٔ نحوهٔ استفاده از تکنولوژی است. این نگرش باید همه‌چیز را دربارهٔ ابزارهای دیجیتالی که اجازه می‌دهیم وارد زندگی‌مان شود پوشش دهد؛ همچنین دلایل و شرایط این کار را. در غیاب این درون‌نگری، ما در گردباد اعتیادآور، پرزرق‌وبرق و جذاب فضای مجازی رها خواهیم شد؛ فقط با این امید واهی که روزی ترکیب درستی از راهکارهای خلق‌الساعه ما را نجات خواهد داد.

هرگاه از فناوری‌های جدید محتاطانه و با هدفی مشخص استفاده کنیم، در مقایسه با لودیسم یا پذیرش بی‌فکرانهٔ آن‌ها، زندگی بهتری را رقم می‌زنیم

برای بازگرداندن دوبارهٔ هریک از تکنولوژی‌های اختیاری به زندگی‌تان، در ابتدا باید این سؤال را از خود بپرسید: "آیا این فناوری مستقیماً از آنچه عمیقاً برایم ارزشمند است، پشتیبانی می‌کند؟" این تنها شرط ضروری برای انتخاب ابزارهایی است که تصمیم دارید آن‌ها را دوباره به زندگی‌تان بازگردانید؛