بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

یکی از مشهورترین جملات ثورو در والدن این است: "تودهٔ مردم در ناامیدیِ خاموش زندگی می‌کنند." اما جملات خوش‌بینانه‌ای که در پاراگراف بعدی نوشته، کمتر مطرح شده‌اند: "آن‌ها واقعاً فکر می‌کنند که هیچ انتخاب دیگری وجود ندارد؛ اما طبیعتِ هوشیار و سالم به آن‌ها یادآوری می‌کند که خورشید هر روز طلوع می‌کند؛ بنابراین برای اینکه پیش‌داوری‌هایمان را کنار بگذاریم، هرگز دیر نیست."

هرگاه مسئله‌ای توجه شما را به خود جلب کرد، در ابتدا بررسی کنید افرادی که احترام بیشتری برایشان قائل هستید، دربارهٔ آن چگونه فکر می‌کنند، تا اینکه به‌سختی در میان هشتگ‌های توییتر یا نظرات فیس‌بوک به دنبال آن بگردید.

"ما از مدت‌ها پیش آموخته‌ایم که هنگام استفاده از دستانمان فکر کنیم، نه برعکس."

وقتی بیل مار به شوخی گفت اپ‌استور برای تصرف روح ما به‌وجود آمده است، در واقع به نکته‌ای مهم اشاره می‌کرد. همان‌طور که سقراط برای "فدِروس" دربارهٔ ارابهٔ استعاری معروف افلاطون توضیح داد، روح ما را نیز می‌توان رانندهٔ ارابه‌ای درنظر گرفت که تلاش می‌کند دو اسب را مهار کند: یک اسب نمایندهٔ طبیعت برتر ماست و دیگری نمایندهٔ انگیزه‌های پست‌تر ما.

"لیا پیرلمن"، مدیر محصول تیمی بود که دکمهٔ "لایک" را برای فیس‌بوک ایجاد کرد. (در حقیقت، او نویسندهٔ پست وبلاگی بود که این ویژگی را در سال ۲۰۰۹ معرفی کرد.) وی اکنون صاحب کسب‌وکاری کوچک است و دربارهٔ آسیب‌های این شبکه‌ها بسیار محتاطانه عمل می‌کند، تا جایی که ادمینی برای مدیریت حساب فیس‌بوکش استخدام کرده است. در واقع، با این کار، مانع از آن می‌شود که این سرویس‌ها به او آسیب روحی برسانند.

حال بیایید نیروی دومی را بررسی کنیم که سبب ترغیب اعتیاد رفتاری می‌شود: جلب تأیید اجتماع. همان‌طور که آدام آلتر می‌نویسد: "ما موجوداتی اجتماعی هستیم و به‌طور کامل نمی‌توانیم تفکر دیگران را دربارهٔ خودمان نادیده بگیریم." در دوران پارینه‌سنگی، مهم بود که روابط اجتماعی‌تان را با دیگر اعضای قبیلهٔ خود مدیریت کنید؛ زیرا بقای شما به این کار بستگی داشت؛ اما در قرن بیست‌ویکم، فناوری‌های جدید این محرک قوی را برای ایجاد یک اعتیاد رفتاری سودآور ربوده‌اند. بار دیگر دکمه‌های بازخورد را در رسانه‌های اجتماعی درنظر بگیرید. این دکمه‌ها علاوه‌بر عرضهٔ بازخوردی پیش‌بینی‌پذیر، که در بالا بحث شد، موجب ایجاد نگرانی‌هایی دربارهٔ تأیید سایر افراد هم می‌شوند. اگر تعداد زیادی از مردم روی نماد قلب کوچک زیر آخرین پست شما در اینستاگرام کلیک کنند، مانند این است که قبیله‌تان از شما راضی است. این چیزی است که هریک از ما به‌شدت خواهان آن هستیم. البته روی دیگر قضیه این است که نبود بازخورد مثبت، باعث ایجاد احساس پریشانی در ما می‌شود. این مسئله‌ای مهم برای بخش پارینه‌سنگی مغز بشر است و از این رو، برای نظارت بی‌وقفه بر این اطلاعاتِ "حیاتی" می‌تواند نیازی فوری ایجاد کند.

"فرایند فکری منسجمی منجر به ساخت این برنامه‌ها شد و فیس‌بوک اولین آن‌ها بود. هدف از تمام این فعالیت‌ها این بود که چگونه تا آخرین حد، زمان و توجه آگاهانهٔ شما را به خودمان اختصاص دهیم. این بدان معناست که گهگاه باید مقدار کمی دوپامین به شما بدهیم؛ آن هم با لایک، نظردادن دربارهٔ عکس و پستتان یا هرآنچه ارسال می‌کنید." در بیشتر رسانه‌های اجتماعی مدام پست می‌گذارید و سپس در انتظار بازخوردهای پیش‌بینی‌ناشدنی آن می‌نشینید. به‌نظر می‌رسد این مورد یکی از اساسی‌ترین عملکردهای این سرویس‌هاست. رسانه‌های اجتماعی اولیه بازخوردهای بسیار کمی داشتند و عملکرد آن‌ها فقط منحصر به ارسال و پیداکردن اطلاعات بود. در ظاهر، مردم هنگام توضیح‌دادن دربارهٔ اینکه چرا رسانه‌های اجتماعی در زندگی‌شان اهمیت دارد، به ویژگی‌های اولیه و پیش از دوران بازخورد اشاره می‌کنند؛ مثلا، هنگام توجیه استفاده از فیس‌بوک، بسیاری از افراد به چیزی مانند امکان فهمیدن زمان تولد نوزاد یکی از دوستان اشاره می‌کنند که انتقال یک‌طرفهٔ اطلاعات است و به بازخورد نیازی ندارد. به عبارت دیگر، هیچ نکتهٔ مهمی دربارهٔ بازخوردهای پیش‌بینی‌نشدنی‌ای وجود ندارد که بر بیشتر سرویس‌های رسانه‌های اجتماعی مهم تسلط پیدا کرده است.

او اکنون این ادعا را تصدیق می‌کند که اقتصاد توجه، شرکت‌هایی مانند گوگل را به‌سمت "مسابقهٔ کاهش استفاده از مغز" رانده است.

هنگامی‌که به‌قدر کافی در هنرِ "تعامل بین ذهن و تلفن‌همراه" آموزش دید،

به نظر بیل مار، این مصاحبه آشنا بود. به همین دلیل، بعد از اینکه مصاحبهٔ هریس را برای مخاطبانش پخش کرد، با کنایه پرسید: "قبلاً کجا این صحبت‌ها را شنیده‌ام؟" سپس به مصاحبهٔ معروف "مایک والاس" با "جفری ویگاند" در سال ۱۹۹۵ اشاره کرد؛ فرد افشاگری که دربارهٔ مشکوک‌ترین محصول جهان در آن زمان سخن گفت: "شرکت‌های بزرگ تنباکو سیگارهایی طراحی کرده‌اند که اعتیادآورترند." مار نتیجه‌گیری کرد: "فیلیپ موریس فقط ریه‌های شما را می‌خواست؛ اما اپ‌استور روح شما را می‌خواهد!"

"نه، خنثی نیست. آن‌ها می‌خواهند شما از راه‌های خاص و برای مدت زمان طولانی از آن استفاده کنید؛ چون پولشان را از این راه به‌دست می‌آورند."

کوپر پرسید: "چطور ممکن است این تلفن دستگاه قمار باشد؟" هریس پاسخ داد: "خب، هربار که تلفنم را چک می‌کنم، این دستگاه قمار را برای دیدن "چیزی که به‌دست آورده‌ام" به‌کار می‌اندازم. شرکت‌های فناوری برای افزایش مدت زمانی که شما از محصولاتشان استفاده می‌کنید تکنیک‌های خاصی دارند. کتاب راهنمایی وجود دارد که این شیوه‌ها را افشا می‌کند." کوپر پرسید: "سیلیکون‌ولی اپلیکیشن‌ها را کدنویسی و کنترل می‌کند یا مردم را؟" هریس پاسخ داد: "آن‌ها مردم را برنامه‌نویسی و کنترل می‌کنند. همیشه می‌گویند که فناوری خنثی است و این بستگی به ما دارد که چگونه از آن استفاده کنیم؛ اما این درست نیست..."

"بیل مار" تمام برنامهٔ تلویزیونی‌اش را با پیامی واحد تمام می‌کند. موضوعات برنامه‌های او معمولاً سیاسی است؛ اما در دوازدهم می سال ۲۰۱۷ موضوع برنامه سیاسی نبود. مار به دوربین نگاه کرد و گفت: "سرمایه‌گذاران رسانه‌های اجتماعی باید از تظاهر به این موضوع دست بردارند که خدایانی دوست‌داشتنی‌اند و جهان را بهتر می‌کنند. آن‌ها باید اعتراف کنند که فقط تنباکوکارانی هستند که تی‌شرت می‌پوشند و محصولات اعتیادآورشان را به کودکان می‌فروشند. بیایید روراست باشیم، چک‌کردن لایک‌ها نوعی اعتیاد جدید است."

نگار ما به پشت درون این دنیای دیجیتال سُر خورده‌ایم؛ اما احتمالاً درست‌تر این است که بگوییم شرکت‌هایی ما را به درون این دنیا هُل داده‌اند که چنین ابزار پیشرفته‌ای را تولید می‌کنند؛

ابزارهای ارتباطات دیجیتال نیز به‌نوعی فست فود اجتماعی محسوب می‌شود و عوارض ناخواسته‌شان ثابت می‌کند که آن‌ها نیز به‌همان اندازه نگران‌کننده‌اند.

وقتی از صنعتگری برای ترک دنیای مجازی صفحه‌نمایش استفاده می‌کنید و از طریق روش‌های پیچیده‌تری با دنیای فیزیکی اطرافتان تعامل می‌کنید، آن‌گاه بیشتر بر اساس پتانسیل اولیهٔ خودتان زندگی خواهید کرد.

"مردم نیاز دارند با ابزار کار کنند و چیزهایی بسازند. ما به این کار نیاز داریم تا احساس کامل بودن کنیم."

اینکه گفت‌وگو بسیار مهم است، موافق است: "گفت‌وگوی رودررو، انسانی‌ترین و متمدنانه‌ترین کاری است که انجام می‌دهیم. کنار یکدیگر قرار می‌گیریم و یاد می‌گیریم که گوش بدهیم. این جایی است که ظرفیت همدلی را پرورش می‌دهیم. جایی است که لذت شنیده‌شدن و درک‌شدن را تجربه می‌کنیم."

"سیستم درد" رابطه‌ای تنگاتنگ با "زندگی اجتماعی" دارد و از سوی دیگر، این سیستم توانایی زیادی در تعیین رفتار ما دارد. این موضوع، اهمیت روابط اجتماعی را در موفقیت ما برجسته می‌کند. همچنین لیبرمن کشف کرد مغز انسان منابع عظیمی را به دو شبکهٔ عمده‌ای اختصاص می‌دهد که در راستای "ذهنی‌سازی" با یکدیگر همکاری می‌کنند و در درک دیگران به ما یاری می‌رسانند؛ از جمله درک چگونگی احساسات و نیت‌های آنان. رفتار ساده‌ای همچون مکالمهٔ اتفاقی با کارمند فروشگاه، به توان محاسباتی عصبی فراوانی نیاز دارد تا بتوانید دامنهٔ جریان وسیع سرنخ‌ها را دربارهٔ آنچه در ذهن او اتفاق می‌افتد درک و پردازش کنید. اگرچه این "ذهن‌خوانی" برای ما عادی است، در واقع شاهکاری شگفت‌انگیز و پیچیده است و شبکه‌هایی آن را انجام می‌دهد ک

مینیمالیسم دیجیتال این شیوه نگرشی دربارهٔ نحوهٔ استفاده از تکنولوژی است. بر این اساس، زمانی‌که آنلاین هستید، فقط روی تعداد کمی از فعالیت‌های بهینه و با دقت انتخاب‌شده تمرکز می‌کنید. این فعالیت‌ها فقط به موضوعاتی می‌پردازد که به نظر شما ارزشمند است و به این ترتیب، به‌راحتی از سایر فعالیت‌ها چشم‌پوشی می‌کنید.