بریده‌هایی از کتاب مثبت

چیزهایی که شما را زنده نگه می‌دارند، مثل صدای موتور یخچال هستند، یا تلویزیونی که مادرتان تمام روز روشن می‌گذارد تا سکوتِ زیادیِ خانه عصبی‌اش نکند. چیزهایی که ما را زنده نگه می‌دارند بخشی از دنیای ما می‌شوند و آن‌قدر برایمان عادی می‌شوند که به آن‌ها هیچ توجهی نمی کنیم.

نگرانی، دلواپسی و مصمم بودن بی‌وقفه و شدیدش برای محافظت از من؛ این چیزها واقعاً زندگی من را نجات داده است. این را از من داشته باشید: در برابر مادرم، آن نابغهٔ شرور هیچ شانسی ندارد.

چیزهایی که ما را زنده نگه می‌دارند بخشی از دنیای ما می‌شوند و آن‌قدر برایمان عادی می‌شوند که به آن‌ها هیچ توجهی نمی کنیم.

اگر بگذاریم خودمان، همهٔ ما، با حقیقت سادهٔ متفاوت بودن متحد شویم، بزرگ‌تر و قوی‌تر و قدرتمندتر از هر کسی خواهیم شد که تلاش می‌کند ما را کوچک کند. و تازه بیشتر هم بهمان خوش می‌گذرد. ما رنگی‌ترین مهمانی خیابانی جهان خواهیم بود.

بهش فکر کنید. چه می‌شد اگر به جای احساس انزوا به خاطر تفاوت‌هایمان ــــ من این ویژگی کمیاب را دارم، تو آن ویژگی کمیاب را داری، هر کدام در دنیای خودمان ــــ با هم متحد می‌شدیم؟ منظورم همهٔ ماست، هر کسی که تا به حال به هر دلیلی احساس متفاوت بودن کرد

جستجوی این لحظه‌های سخت در زندگی آدم‌هایی از دنیاهای متفاوت است؛ روایت لحظهٔ ایستادن بر لبهٔ بزرگسالی.

این HIV نیست که باعث مرگ آدم‌ها می‌شود. بلکه HIV به بخش‌هایی از بدن که باید آدم را قوی و سالم نگه دارند، آسیب می‌زند. در واقع این ویروس آن‌قدر سیستم ایمنی بدن را ضعیف می‌کند که دیگر نمی‌تواند با میکروب‌ها مقابله کند؛ با این وضع، بیماری‌هایی ممکن است برای آدم خطرساز شود که افراد غیرآلوده و سالم، اصلاً آن‌ها را به چشم خطر نمی‌بینند و برایشان اصلاً مهم نیست.

جوانی، نه کودکی است، نه بزرگسالی؛ جایی است میان این دو. جایی است برای بالا و پایین رفتن‌های متناوب بین کودکی و بزرگسالی، برای افتادن‌ها و بلندشدن‌هایی که اگر نباشند، کودکی تا ابد باقی می‌ماند. «تجربهٔ جوانی» جستجوی این لحظه‌های سخت در زندگی آدم‌هایی از دنیاهای متفاوت است؛ روایت لحظهٔ ایستادن بر لبهٔ بزرگسالی.

داور ازم پرسید که دوست دارم موتور قطار باشم یا واگن آن. با اطمینان جواب دادم «موتور.» داور پرسید چرا و من جواب دادم «چون ترجیح می‌دم رهبر باشم تا پیرو.»

. بخت خودتان را امتحان می‌کنید. بعد، چند سال دیگر، وقتی مسیر قدم‌هایی را که برداشته‌اید دنبال می‌کنید می‌فهمید که همین اتفاق یک موهبت بوده، که این لحظه سرنوشت‌ساز بوده، چیزی که همه چیز را تغییر داده. و آن موقع اصلاً این را نمی‌دانسته‌اید.