بریده‌هایی از کتاب مصائب عشق

مشغله‌های داخل منزل نشانهٔ مرگ عشق نیست، بلکه اموری است که هنگام عمیق‌تر شدن عشق درگیرشان می‌شویم.

بهترین حالت برای شکوفایی یک فرد همیشه در گرو ازدواج یا حفظ یک رابطه تا آخر عمر نیست.

دشمن کامیابی در عشق احساس است، نه منطق

خوشبختانه، عشقْ مستلزم کامل بودن نیست. کافی است بتوانیم در زمان مناسب، با فروتنی، و پیش از آزرده شدن فرد مقابل از حماقت‌هایمان، نواقص خود را برایش توضیح دهیم. هیچ‌یک از ما نمی‌توانیم اَبَرانسان باشیم. اغلب اوقات رفتار احمقانه‌ای داریم و چندان مهربان نیستیم. بدرفتاریْ موضوع دور از ذهنی نیست، بلکه جزئی از خصایص نژاد انسان است.

شرط اول هر رابطهٔ بلندمدتی این است که، هنگام بروز مشکل، طرف مقابل را به باد توهین و انتقاد نگیریم

ما در برخورد با دوستان‌مان هیولا نیستیم، چون آنها نمی‌توانند آسیب چندانی به ما وارد کنند. شاید فقط چند ساعت در ماه را با آنها سپری کنیم. آنقدر به آنها اهمیت نمی‌دهیم که بخواهیم جز با مهربانی با آنها رفتار کنیم. یک فرد باید خیلی برایمان مهم باشد تا انگیزهٔ این را داشته باشیم که سر او داد بزنیم، در را محکم به روی او ببندیم یا او را هرزهٔ لعنتی خطاب کنیم. آنچه که بیش از این از ما هیولا می‌سازد این است که در حالت آشفتگی نمی‌توانیم با آرامش و شفافیت بگوییم که مشکل چیست. کنترل‌مان را از دست می‌دهیم، داد می‌زنیم و اوقات‌تلخی و ترش‌رویی می‌کنیم. در حالت ایده‌آل، باید احساس‌مان را به شریک زندگی‌مان بگوییم و علت عقیده‌مان را دقیقاً برای او تشریح کنیم. اما برای این تشریح نیاز به کمی بی‌اعتنایی آرام‌بخش داریم که، با وجود هراس ناشی از پندار نابودی زندگی‌مان به دست او، دستیابی به آن سخت و بعید است. در نتیجه، به قدری آشفته می‌شویم که توان حل مشکل را از دست می‌دهیم.

در زندگی فرصت‌های کمی برای رضایت مطلق به ما داده می‌شود.

همواره موانع حذف‌نشدنی بین روح انسان‌ها وجود دارد. بنابراین غیرممکن (و کاملاً عادی) است که کسی حتا کمی احساس تنهایی نکند.

همهٔ ما در تنهایی می‌میریم. به این معنی که بسیاری از دردها را فقط خودمان تحمل می‌کنیم. ممکن است دیگران سخنانی برای دلگرمی‌مان بگویند، اما هر کسی در لحظاتی، هنگام غرق شدن در اقیانوس متلاطم زندگی، دیگران را، حتا بهترین آنها را، می‌بیند که در کنار ساحل ایستاده‌اند و برای دلگرمی دادن به او فقط برایش دست تکان می‌دهند. مطمئناً هر چقدر متفکرتر و نکته‌بین‌تر باشیم این مشکل حادتر می‌شود، چراکه افرادِ کمتری شبیه خودمان در اطراف‌مان می‌بینیم.

امکان ندارد کسی تمام تجربه‌های اساسی گذشتهٔ ما را داشته باشد که بتواند موقعیت فعلی ما را درک و با آن همدلی کند.

ما با داشتن رابطهٔ جنسی تنها با یک نفر خود را از برخی لذت‌های بزرگ و مهم زندگی محروم می‌کنیم. زوج‌های وفادار شاید حس حسادت و ترس از ترک شدن را نداشته باشند، اما بسیاری اوقات به شدت احساس حسرت و سرکوب‌شدگی می‌کنند. خلاصه اینکه هیچ راهکاری وجود ندارد، اگر که منظورمان از «راهکار» یک راه‌حل عاری از رنج باشد. نمی‌توانیم عشق، رابطهٔ جنسی عالی، و رابطهٔ بلندمدت را همزمان با هم داشته باشیم. تنها یک راهکار پیش روی خود داریم، که می‌توان آن را موقعیت سودازدگی نامید. این مفهوم حاکی از این حقیقت پُراشک است که برای برخی از حوزه‌های بنیادی وجود انسان هیچ راهکار خوبی وجود ندارد. رابطهٔ جنسی در زندگی ما هیچ‌گاه اجازه نمی‌دهد یکسر از دست غم فرار کنیم، فقط مجبورمان می‌کند با یکی از انواع تحمل‌پذیرتر غم کنار بیاییم.

هر چه بیشتر به معشوق‌مان در بزرگسالی محبت می‌کنیم، بیشتر به او احساس وفاداری و صمیمیتی را که در کودکی می‌شناختیم پیدا می‌کنیم و رابطهٔ جنسی‌مان با وی غیرمحتمل‌تر می‌شود. از این رو، جای تعجب نیست که بیشتر زوج‌ها پس از مدتی ترجیح می‌دهند با کسی غیر از فردی که هر روز سر میز صبحانه با او روبه‌رو می‌شوند رابطهٔ جنسی پرشور برقرار کنند.

تصور ما از یک رابطهٔ عاشقانهٔ خوب (و حس دوست داشته شدن) نه از مشاهدات دوران بزرگسالی‌مان، بلکه از یک منبع عجیب‌تر و قوی‌تر نشأت می‌گیرد. ذهنیت ما از یک رابطهٔ زناشویی شاد بر اساس تصور دوران کودکی‌مان از آرامش، امنیت کامل، ارتباطات غیرکلامی، و رفع بی‌زحمت نیازها شکل می‌گیرد.

بنابراین، انتخاب فردی برای ازدواج یا با هم بودن صرفاً مشخص‌کنندهٔ نوع غم و رنجی است که قادر به تحمل آن هستیم، نه موقعیتی برای فرار معجزه‌آسا از غم و اندوه.

عشقی که از والدین‌مان دریافت می‌کردیم هرگز نمی‌تواند الگوی کارآمدی برای تجربهٔ عشق در دورهٔ بزرگسالی باشد.

مشغله‌های داخل منزل نشانهٔ مرگ عشق نیست، بلکه اموری است که هنگام عمیق‌تر شدن عشق درگیرشان می‌شویم.

عشق این امنیت را به ما می‌دهد که خودِ واقعی‌مان را بروز دهیم. امتیازی که طبعاً عقل حکم می‌کند به‌هیچ‌وجه به کسی دیگری واگذارش نکنیم.

تنها افراد تحسین‌برانگیز برای ما کسانی هستند که هنوز آنها را خوب نمی‌شناسیم. هرچند، پذیرفتن اینکه هر کسی می‌تواند آزارنده باشد دلیل خوبی برای تسلیمِ یک رابطه شدن نیست؛ بلکه تذکری است به ما که باید، در نهایت، توجه ویژه‌ای به ماهیت و طبعیت بشر داشته باشیم.

ایرادگیریِ بیش ازحد از شخصیت خودمان را هم باید متوقف کنیم. ما نیز، مثل هر شخص دیگری، ایرادهای زیادی داریم. مسئله فقط این است که برای هیچ‌کس اهمیتی نداشته که این واقعیت را به ما بگوید. دوستان‌مان به خودشان زحمت نداده‌اند، همسر سابق‌مان می‌خواست بدون جرّ و بحث از شرّمان خلاص شود، والدین‌مان هم نقایص ما را نمی‌دیدند. اما اینها به این معنی نیست که ما نمونهٔ اعلای فضیلت هستیم. مطمئناً تمام نزدیکان ما دلخوری‌هایی از ما دارند.

از آنجا که جامعهٔ ما هیچ‌گاه به هنجارسازی و صحبت صادقانه در زمینهٔ چالش‌های اساسی مسیر عشق نپرداخته، هر کدام‌مان فکر می‌کنیم تنها ماییم که نفرین شده‌ایم. احساس ناراحتی می‌کنیم، و با دیدن غم خود، غمگین‌تر می‌شویم