بریده‌هایی از کتاب ایرال دخت

انسان فقط زمانی از عشق دست می کشد که امیدش را از دست بدهد.

ای پرنده که اسارت آرزویت را کشته! بدان روی بامها آفتابی نیست و زیر بام ها نشانی از آدمی نیست. پرواز به چه دردی می‌خورد وقتی درآسمان هم کاشانه ای نیست!"

هیچ چیز به اندازهٔ یک عشق یکطرفه انسان را آزار نمی‌دهد حتی خود عشق!

زندگی ادامه پیدا می‌کند چه با ما، چه بدون ما و تا وقتی که آفتاب همچنان طلوع می‌کند، زندگی پایان نمی‌یابد.

رفتم تا مجبور نشود قلبش را تقسیم کند که تقسیم قلب، انسان را از تمرکز عشق باز می دارد و عشقی که متمرکز نباشد، باقی نخواهد ماند

"مرغی در قفس با یأس تمایل آوازها از ته نشینی اکسیژن در کف رؤیا کز کرده است!

زندگی زیباست اگر ما انسآن‌ها برای حرص و آزو تنوع طلبی آن را تلخ نکنیم. چه دشت هایی که با خون انسآن‌ها سرخ نشد و چه خانه‌ها که ویران نشد.

آدم‌ها در عشق چهار گروه‌اند که از لحاظ درجه متفاوت‌اند: گروه اول که پایین‌ترین درجه هستند با چشم عاشق می‌شوند گروه دوم با عقل و منطق گروه سوم با قلب و گروه چهارم که بالاترین رتبهٔ عشق است، کسانی هستند که با روحشان عاشق می‌شوند.

زندگی سرشار از درس است. یک مرگ پر افتخار قطعا یک زندگی با محتوا داشته است.

زندگی زیباست اگر ما انسآن‌ها برای حرص و آزو تنوع طلبی آن را تلخ نکنیم. چه دشت هایی که با خون انسآن‌ها سرخ نشد و چه خانه‌ها که ویران نشد. کاش انسان می دانست که زندگی زودتر از آنچه که فکرش را کند تمام می‌شود و مرگ درجایی انسان را غافلگیر می‌کند که اصلا فکرش را هم نمی‌کند.