بریده‌هایی از کتاب چگونه عشق خود را پیدا کنیم؟

احساس عاشقی به‌ندرت پایه‌گذار خشنودی در بلندمدت می‌شود. اگر قصد داریم روابط بهتری داشته باشیم، باید سعی کنیم ندای عشق رمانتیک را عاقلانه وارسی کنیم. غرضْ ترکِ غریزه نیست؛ بلکه استفادهٔ بهتر از آن است.

ما در مدرسهٔ زندگی، مفهومی به نام ”رابطهٔ روانشناختی“را معرفی می‌کنیم و در تلاش برای خلق ابزارهای تحقق آن هستیم.

توجه به آمار طلاق و ازدواج‌های ناموفق، به این نتیجه می‌رسیم که غریزهٔ خام به‌تنهایی نمی‌تواند روش موثق و اعلایی برای یافتن شریک زندگی مناسب باشد.

وقتی به ملاقات با فردی می‌رویم که دوستش داریم، گاهی در یک آن رفتار متخاصمانه و متعصبانهٔ نابجایی بروز می‌دهیم. یا وقتی با کسی که عاشقش هستیم رابطه داریم، گاهی با سوءظن‌های مکرر و بیجا و هیاهوهای غضبناک او را اضطراب و تفرقهٔ خاطر می‌کنیم ــ انگار خوش‌مان می‌آید کام‌مان را تلخ کنیم.

عشق احساساتی می‌گوید ما فقط زمانی می‌توانیم عاشق خودمان باشیم که هیچ عیب و ایرادی نداشته باشیم، و تنها زمانی می‌توانیم عاشق فرد دیگری شویم که او کاملاً بی‌نقص باشد. و این در حالی است که همهٔ ما سرشار از ایرادیم.

هنر خودافشایی هوشمندانه را یاد بگیریم: هنر افشای تدریجی و صادقانهٔ ویژگی‌های پیچیدهٔ خود به یک شاهد باگذشت.

به این گرایشِ عجیبْ عامل تکرار می‌گویند. بر اثر این عامل، مدام جذب افرادی می‌شویم که دقیقاً همان نقصی را در وجود خود دارند که مانع شکوفایی و خوشبختی ما می‌شود. تشخیص این گرایش در خود خیلی سخت، اما یافتن آن در دیگران بسیار آسان‌تر است.

شاید حتا تا جایی پیش برویم که بگوییم اصلاً دوست ندارم شخصی را انتخاب کنم که با او خوشبخت باشم، بلکه می‌خواهم کسی را انتخاب کنم که برایم آشنا باشد. در این صورت، اگر محبتی که در کودکی دریافت کرده‌ایم توأم با درد و رنج بوده باشد، ترغیب می‌شویم همین درد و محنت را به طرزی دیگر بازآفرینی و تجربه کنیم.

جفتی که انتخاب می‌کنیم، در صورتی برایمان جذاب است که تداعی‌کنندهٔ بسیاری از احساساتی باشد که زمانی در کنار والدین‌مان داشتیم. البته ممکن است والدین‌مان چندان هم دلسوز و مهربان نبوده باشند؛ ممکن است همراه با عشق‌شان به ما رفتارهای نامطلوبی هم بروز داده باشند. مثلاً ممکن است افسرده، آشفته، نامطمئن، یا تحقیرگر بوده باشند. احتمالاً حالا اگر ما عین این ویژگی‌ها را در یک نفر ببینیم، به سمت او جذب می‌شویم و احساس می‌کنیم ”عاشق“ او شده‌ایم. شاید گزینه‌های دیگر را که نقص خاصی هم ندارند رد کنیم و حتا دلیلش را هم ندانیم، و تنها بگوییم، «زیادی خوب است» یا «دلم را می‌زند».

یکی از بزرگ‌ترین مخاطرات غریزهٔ تأیید شدن این است که در صورت ناکامی، باعث بروز بدخلقی و قهر می‌شود. قهر در روانشناسی عشق پدیدهٔ بسیار مهمی است و اهمیت آن در این است که ما با هر کسی قهر نمی‌کنیم و قهرهایمان را برای کسی نگه می‌داریم که باور داریم باید ما را درک کنند اما در شرایط خاصی درک‌مان نمی‌کند. البته می‌توانیم برایش توضیح دهیم که مشکل‌مان چیست، اما اگر این کار را بکنیم، به این معنی است که او نتوانسته است با شمّ و احساس خود ما را درک کند، پس لایق عشق ما نیست.

غریزهٔ تکامل ما را به سمت نقاط قوت دیگران می‌کشاند و درصدد جبران ضعف‌های وجودی ماست. این گزاره عملاً به این معناست که برای کامل شدن باید دو اتفاق بیفتد: تمایل ما به یادگیری و تمایل شریک زندگی‌مان به یاد دادن، و بالعکس. بنابراین، توفیق عشق منوط است به توفیق در یادگیری و یاد دادن.

رویکرد ما به عشق در بزرگسالی، تا حد زیادی تحت تأثیر تجربهٔ ما از عشق در کودکی است.

وقتی بالأخره به حامی ایده‌آل خود می‌رسیم، احساس می‌کنیم وارد دسیسهٔ کوچکی علیه بقیهٔ جهان شده‌ایم. دیگر مجبور نیستیم زیاد دربارهٔ خودمان توضیح دهیم، او خودش می‌دانند.

شاید فاقد ویژگی‌هایی همچون متانت، خوش‌ذوقی، مهارت، ذکاوت، قدرت یا حساسیت باشیم. انگار در نقطه‌ای از وجود خود نقصی را کشف کرده‌ایم و هرگاه نزدیک فردی می‌شویم که ویژگی مکمل ما را دارد مجذوب او می‌شویم و سعی می‌کنیم از طریق عشق نقص‌مان را رفع و خودمان را کامل کنیم.

غریزه ممکن است ما را به سمت کسی بکشاند که اصولاً همان نقطه‌قوّتی را دارد که ما نداریم، اما زمانی که موقع یادگیری فرامی‌رسد، رابطه عذاب‌آور می‌شود. این احساس قابل‌درک اما ناروا به ما دست می‌دهد که با یک زورگوی بی‌رحم وارد رابطه شده‌ایم که فقط به کاستی‌های ما توجه می‌کند و مدام به ما خرده می‌گیرد.

غریزه ممکن است ما را به سمت کسی بکشاند که اصولاً همان نقطه‌قوّتی را دارد که ما نداریم، اما زمانی که موقع یادگیری فرامی‌رسد، رابطه عذاب‌آور می‌شود. این احساس قابل‌درک اما ناروا به ما دست می‌دهد که با یک زورگوی بی‌رحم وارد رابطه شده‌ایم که فقط به کاستی‌های ما توجه می‌کند و مدام به ما خرده می‌گیرد.

غریزه ممکن است ما را به سمت کسی بکشاند که اصولاً همان نقطه‌قوّتی را دارد که ما نداریم، اما زمانی که موقع یادگیری فرامی‌رسد، رابطه عذاب‌آور می‌شود. این احساس قابل‌درک اما ناروا به ما دست می‌دهد که با یک زورگوی بی‌رحم وارد رابطه شده‌ایم که فقط به کاستی‌های ما توجه می‌کند و مدام به ما خرده می‌گیرد.

غریزه ممکن است ما را به سمت کسی بکشاند که اصولاً همان نقطه‌قوّتی را دارد که ما نداریم، اما زمانی که موقع یادگیری فرامی‌رسد، رابطه عذاب‌آور می‌شود. این احساس قابل‌درک اما ناروا به ما دست می‌دهد که با یک زورگوی بی‌رحم وارد رابطه شده‌ایم که فقط به کاستی‌های ما توجه می‌کند و مدام به ما خرده می‌گیرد.

غریزه ممکن است ما را به سمت کسی بکشاند که اصولاً همان نقطه‌قوّتی را دارد که ما نداریم، اما زمانی که موقع یادگیری فرامی‌رسد، رابطه عذاب‌آور می‌شود. این احساس قابل‌درک اما ناروا به ما دست می‌دهد که با یک زورگوی بی‌رحم وارد رابطه شده‌ایم که فقط به کاستی‌های ما توجه می‌کند و مدام به ما خرده می‌گیرد.

شاید گزینه‌های دیگر را که نقص خاصی هم ندارند رد کنیم و حتا دلیلش را هم ندانیم، و تنها بگوییم، «زیادی خوب است» یا «دلم را می‌زند». معنای ضمنی این عبارات این است که «بعید می‌دانم بتواند همان مشکلات آشنای گذشته را برایم تداعی کند» یا «نمی‌تواند آن طوری که نیاز دارم مرا برنجاند تا عاشقش شوم».