بریده‌هایی از کتاب چگونه عشق خود را پیدا کنیم؟

احساس عاشقی به‌ندرت پایه‌گذار خشنودی در بلندمدت می‌شود. اگر قصد داریم روابط بهتری داشته باشیم، باید سعی کنیم ندای عشق رمانتیک را عاقلانه وارسی کنیم

حالا با اطمینان کامل می‌دانیم که در قرار عاشقانه یک موجود غم‌انگیز با یک موجود غم‌انگیز دیگر به توافق می‌رسند که رابطه‌ای را شروع کنند که به مرور زمان و در بسیاری از موارد از آن به عنوان اشتباه فجیع یاد خواهند کرد.

عشق احساساتی می‌گوید ما فقط زمانی می‌توانیم عاشق خودمان باشیم که هیچ عیب و ایرادی نداشته باشیم، و تنها زمانی می‌توانیم عاشق فرد دیگری شویم که او کاملاً بی‌نقص باشد. و این در حالی است که همهٔ ما سرشار از ایرادیم.

اگر خودمان را درست بشناسیم، می‌بینیم که بسیاری از ابعاد وجودمان نیاز به اصلاح دارد.

تمرین تخیّل کلید یافتن عشق است. عشق تقریباً در همین خلاصه می‌شود،

تمرین تخیّل کلید یافتن عشق است. عشق تقریباً در همین خلاصه می‌شود،

کنیم. یکی از نشانه‌های بلوغ صحیح تشخیص تفاوت بین خوب به نظر رسیدن و خوب بودن است. برای خوب بودن گاهی لازم است رفتارهایی در قبال معشوق‌مان بکنیم که برای مقطعی خشمگین یا حتا شوکه‌اش کند. کسی واقعاً مهربان است که شهامت آن را داشته باشد که منفور واقع شود. آدمی که می‌خواهد به هر قیمتی خوب به نظر برسد به لحاظ روانی دارای شخصیت آرام اما به طرز عجیبی جفاکار است.

ما نیازی داریم به سوی یک الگوی انسانی‌تر و معقول‌تری از عشق چندوجهی حرکت کنیم؛ عشقی که کاستی‌ها و تضادها را مجاز بداند و بپذیرد که ما می‌توانیم علی‌رغم داشتن عیب و ایراد خودمان را دوست بداریم، و علی‌رغم دیدن عیب و ایراد در دیگران، عاشق‌شان باشیم.

باید ببینیم معنی دقیق عشق برایمان چیست. وقتی اعمال و رفتار ما متأثر از عشق احساساتی است، از عشق دوطرفه وحشت می‌کنیم. عشق احساساتی می‌گوید ما فقط زمانی می‌توانیم عاشق خودمان باشیم که هیچ عیب و ایرادی نداشته باشیم، و تنها زمانی می‌توانیم عاشق فرد دیگری شویم که او کاملاً بی‌نقص باشد. و این در حالی است که همهٔ ما سرشار از ایرادیم.

ازدواج کنی پشیمان می‌شوی؛ ازدواج نکنی باز هم پیشمان می‌شوی؛ ازدواج کنی یا نکنی، در هر حال پیشمان می‌شوی. به مسخره بودن دنیا بخندی، پیشمان می‌شوی؛ به حالش گریه کنی، باز هم پیشمان می‌شوی؛ به مسخره بودن دنیال بخندی یا به حالش گریه کنی، در هر دو صورت پیشمان می‌شوی. طالب زن بشوی، پیشمان می‌شوی؛ طالب زن نشوی، باز هم پیشمان می‌شوی... خودت را دار بزنی، پیشمان می‌شوی؛ خودت را دار نزنی، باز هم پیشمان می‌شوی؛ خودت را دار بزنی یا دار نزنی، در هر حال پیشمان می‌شوی؛ چه خودت را دار بزنی چه نزنی، در هر دو صورت پیشمان می‌شوی. بزرگوار، این است جان کلام فلسفه. به عبارت دیگر، هر انتخابی که بکنیم تا حدی اشتباه خواهد بود، پس نباید زیادی نگران انتخاب‌هایمان باشیم. مهارت واقعی همیشه این نیست که سعی کنیم بهترین انتخاب‌ها را داشته باشیم، بلکه این است که با انتخاب‌های بد خود، که دست خودمان نبوده، کنار بیاییم. مدام به این فکر می‌کنیم که اگر دقت کرده بودیم و درست تصمیم گرفته بودیم، حال و روزمان بهتر از این می‌بود. اما کی‌یر کگارد قاطعانه با این باور خام مخالف است. ما باید با خوشحالی بپذیریم که در بدو امر نیز هیچ انتخاب مطلوبی مقابل خود نداشتیم. نه اینکه نفرین شده باشیم، این حقیقت تلخ در زندگی همه هست.

موقع انتخاب، ما در وضعیت پرمخاطرهٔ انتخاب بین خوب محض و بد محض نیستیم، زیرا هر تصمیمی که بگیریم از جهاتی ناخوشایند و یأس‌آور خواهد بود، زیرا زندگی نه گاهی بلکه کلاً بیخود است

پیش‌شرط رضایت از زندگی مشترک رضایت از تجرّد است. وقتی تنهایی برایمان غیرقابل‌تحمل باشد، نمی‌توانیم عاقلانه تصمیم بگیریم. برای اینکه بتوانیم رابطهٔ خوبی بسازیم، باید احتمال سال‌ها تنهایی را بپذیریم، وگرنه به جای اینکه عاشق فردی باشیم که ما را از تنهایی درآورده، پیش از هر چیز مشتاق فرار از تجرّد هستیم.

حقیقت این است که ترس‌های به‌جامانده از کودکی بیشتر مواقع وهم و خیال هستند. قطعاً لحظات اندوه‌ناک در زندگی هرکسی اتفاق می‌افتد؛ اخبار شوکه‌کننده، گریه و زاری، داد و فریاد، پرتاب اشیاء، شکستن ظروف. اما انسان این توانایی را دارد که از گریه‌های جنون‌آمیز جان سالم به در برد. داستان اینجا تمام نمی‌شود. در ادامهٔ داستان، شریک طردشده بعد از یک شب جان‌فرسا که حس می‌کند نقطهٔ مخوف پایان زندگی‌اش است و بعد از شب‌ها گریه و قسم به اینکه دیگر عاشق کسی نخواهد شد، به روال عادی زندگی برمی‌گرد

وقتی عوامل مجذوبیت خود به یک فرد خاص را دریابیم، ناگزیر ویژگی‌هایی را یافته‌ایم که در افراد دیگر هم وجود دارد. ما در واقع عاشق این فرد بخصوص نیستیم، بلکه دلبستهٔ یک رشته خصلت‌هاییم که اولین بار در او دیده‌ایم، به این علت طبیعی که او بارزترین نمونهٔ این مشخصات بوده است. مشکل دقیقاً از همین‌جا آغاز می‌شود، زیرا افرادِ زیادی‌متمایز مستعد جلب توجه زیاد هستند، و متقاضیِ زیاد پیدا می‌کنند و در نتیجه در موقعیتی قرار می‌گیرند که به این توجهات واکنش معمولی نشان می‌دهند.

دلبستگی یعنی اعتقاد به این که تنها یک نفر وجود دارد که می‌توانیم خالصانه عاشقش باشیم، حتا اگر نتوانیم در عمل با او وارد رابطه شویم. به همین دلیل پیشنهاد کس دیگری را که می‌تواند شریک زندگی خوبی هم برایمان باشد رد می‌کنیم. حس می‌کنیم اگر قبول کنیم، به فردی که دلبستهٔ او هستیم بی‌وفایی کرده‌ایم. هرچند که شاید خود او اصلاً از این موضوع خبر نداشته باشد یا اصلاً برایش مهم نباشد.

وقتی اعمال و رفتار ما متأثر از عشق احساساتی است، از عشق دوطرفه وحشت می‌کنیم. عشق احساساتی می‌گوید ما فقط زمانی می‌توانیم عاشق خودمان باشیم که هیچ عیب و ایرادی نداشته باشیم، و تنها زمانی می‌توانیم عاشق فرد دیگری شویم که او کاملاً بی‌نقص باشد. و این در حالی است که همهٔ ما سرشار از ایرادیم.

وقتی معشوق‌مان حدس اشتباهی درباره‌مان می‌زند نباید کفری شویم. به جای بستن دهان و اخم و قهر کردن، باید جرأت داشته باشیم که منظورمان را توضیح بدهیم؛ باید جرأ داشته باشیم که با آرامش به او درس بدهیم.

بلکه غریزه به‌تنهایی اساساً کافی نیست. غریزهٔ تکامل غریزهٔ خوبی است، اما اگر به‌تنهایی ملاک انتخاب معشوق قرار گیرد، منشأ اصلی مصائب می‌شود. یک رابطهٔ شکوفا باید عرصه‌گاهی باشد که در آن دلسوزانه یاد می‌دهیم و مشتاقانه یاد می‌گیریم. اگر خودمان را درست بشناسیم، می‌بینیم که بسیاری از ابعاد وجودمان نیاز به اصلاح دارد. رسالت عشق این است که عرصه‌ای امن برای دو طرف فراهم کند که در سایهٔ آن باملاطفت یاد بگیرند و یاد بدهند تا به افراد بهتری تبدیل شوند. آموزش و یادگیری نشانهٔ وانهادن عشق نیست، بلکه شالوده‌ای است که بر اساس آن می‌توانیم به عاشقان بهتر، و در معنای وسیع‌تر، به انسان‌های بهتری تبدیل شویم

قهر در روانشناسی عشق پدیدهٔ بسیار مهمی است و اهمیت آن در این است که ما با هر کسی قهر نمی‌کنیم و قهرهایمان را برای کسی نگه می‌داریم که باور داریم باید ما را درک کنند اما در شرایط خاصی درک‌مان نمی‌کند.

در بسیاری از موقعیت‌هایی که خیلی برایمان مهم‌اند و دوست داریم فردی که به حکم غریزه جذبش شده‌ایم احساس ما را بی‌هیچ حرفی و خیلی راحت و سریع تأیید کند ناکام می‌مانیم. در