بریده‌هایی از کتاب جایی که ماه نیست (شوک سقوط)

«واقعاً که مت! تو بدترین دشمن خودتی.» این چیز عجیبی است که به کسی که بیماری روانی جدی دارد، بگویی. معلوم است که من بدترین دشمن خودم هستم. کل مشکل همین است.

نقاشی راهی بود برای اینکه جای دیگری باشی.

سلام، اسم من پتانسیل شماست. ولی شما می‌توانید مرا محال صدا بزنید. من فرصت‌های از دست‌رفته هستم. انتظاراتی هستم که شما هرگز برآورده نمی‌کنید. همیشه حالتان را می‌گیرم، فارغ از اینکه چقدر سخت تلاش می‌کنید، فارغ از اینکه چقدر امید دارید. لطفاً وقتی مرا می‌شویید، به باسنم تالک بمالید و حواستان باشد که چطور مدفوع‌مان عین هم بو می‌دهد.

سر درس‌ها هم همینطور بود. یک‌دقیقه گوش می‌دادم. با علاقه همه‌چیز را فرومی‌دادم، یک‌دقیقۀ بعد سرم کاملاً خالی ‌بود.

از آنچه فکر می‌کردم، خیلی سخت‌تر است. فکرکردن به گذشته مثل درآوردن مرده از گور است.

«اگه هیچ‌کی منو دوست نداشته باشه چی؟»