بریده‌هایی از کتاب پسر عزیزم، تو اخراجی

کوهی از لباسْ تلنبار شده بود که نمی‌گذاشت به این راحتی وارد اتاق بشوی.

میگل نگاهی به پاکت انداخت، هم متعجب بود، هم هیجان‌زده. توی پاکت یک برگه بود که رویش با کامپیوتر پدرش ده دوازده خطی تایپ شده بود. پسر عزیزم؛ با توجه به این‌که در هفته‌های گذشته مدام بی‌نظم‌تر شده‌ای، همچنین نظر به مشکلاتی که در ماه‌ها و سال‌های گذشته، یعنی از وقتی شروع به چهار دست‌وپا راه رفتن کردی تابه‌حال ایجاد کرده‌ای، و چون به نظر نمی‌رسد هیچ قصدی داشته باشی که رفتارت را اصلاح کنی، با کمال ناراحتی مجبورم مراتب اخراجت را اعلام کنم. این حکم پس از گذشت سی روز عملی خواهد شد.

پسر عزیزم؛ با توجه به این‌که در هفته‌های گذشته مدام بی‌نظم‌تر شده‌ای، همچنین نظر به مشکلاتی که در ماه‌ها و سال‌های گذشته، یعنی از وقتی شروع به چهار دست‌وپا راه رفتن کردی تابه‌حال ایجاد کرده‌ای، و چون به نظر نمی‌رسد هیچ قصدی داشته باشی که رفتارت را اصلاح کنی، با کمال ناراحتی مجبورم مراتب اخراجت را اعلام کنم. این حکم پس از گذشت سی روز عملی خواهد شد. در این مدت، روال عادی دریافت بوسه‌ها و نوازش‌هایت برقرار خواهد بود، همچنین حقِ استفاده از اتاقت، سه وعده غذا در روز، تلویزیون، پول توجیبی، کتاب، قدم زدن، توجه، نصیحت و تمام حقوقت به عنوان فرزند را خواهی داشت؛ اما پس از پایان این مدت، به موجب اختیاری که قانونِ خانواده به من داده، وظایف من به عنوان مادرْ دیگر اجباری نخواهند بود، چون بیش‌تر حقوقی که داشته‌ام پایمال شده‌اند. این اطلاعیه را امروز، هفتم آوریل، به تو تحویل می‌دهم. امضا: ماریا اسپرانزا مارتینز گارسیا

«یه نامه بهت دادم و می‌خوام ثبت بشه که دریافتش کردی تا بعداً نتونی بگی چیزی نمی‌دونستی. کار رو باید درست انجام داد.»

بعد از جیغ‌وداد، مجبورش می‌کرد دست‌به‌کار شود و به اتاق سروسامانی بدهد.

خوشبختی واقعی از خودِ آدم شروع می‌شه.

مادر اتو را روی یکی از پیراهن‌های میگل کشید. این پیراهن را دیروز پوشیده بود، اما بیش‌تر از بیست دقیقه تمیز نمانده بود. بعدش هم دعوایی به پا شده بود. لبخندش را جمع‌وجور کرد و گفت: «شوخیه دیگه، مگه نه؟» «خودت می‌دونی.» دوباره لبخند زد و گفت: «آره، یه شوخیه.» مادرش نگاهش کرد. نگاهش کوتاه بود، خیلی کوتاه، فوقش چند ثانیه، اما موهای پشتِ گردن میگل سیخ شد. هیچ‌وقت نشده بود که این‌جوری جدی نگاهش کند، آن هم مادرش که دست‌کم دو سه‌بار در روز جدی می‌شد، یک چیزی بالاتر از جدی. اما این‌بار فرق می‌کرد. فقط جدی نبود، ناراحت هم بود. گفت: «تو نمی‌تونی من رو اخراج کنی.» «نمی‌تونم؟» «نه.»

از فکر کردن به یک عالم چیز به خود لرزید، به این‌که چه‌قدر کم می‌دانست، به شیطنت‌هایش و به‌خصوص به نامهٔ اخراج لعنتی. «پسر عزیزم...» ناله کرد: «من که فکر می‌کردم اجازه داریم هر کاری بکنیم.» چشم‌هایش را بست. «پسر عزیزم...» اخراج. اخراج. اخراج. بوم! به همین سرعت. «پسر عزیزم...» نفهمید کی خوابش برد. تخت خوابید. شادِ شاد.

بدین وسیله به اطلاع می‌رسانم قصد دارم خودم را اصلاح کنم، آن‌طور که باید رفتار کنم، همانند دیگر اعضای خانواده، خانه را کثیف نکنم و وسایل را پرتاب نکنم، خود را پادشاه دنیا فرض نکنم، ذره‌ای از حدود معین‌شده برایم به عنوان یک بچه تجاوز نکنم و تصور نکنم مجاز به انجام هر کاری که دلم بخواهد هستم. عاجزانه استدعا دارم دوباره به عنوان فرزند پذیرفته شوم. امیدوارم به موجب رفتار عادلانه، التفات و قلب رئوف شما، لایق برخورداری از این فرصت دوباره باشم. با احترام، امضا: میگل فرناندز مارتینز تاریخ: هفتم مه