بریده‌هایی از کتاب مصائب کار

عنوان روی کارت ویزیت‌مان تنها یکی از هزاران قابلیت‌هایی است که علی‌الاصول داریم.

فرایند تولید آثار دست‌ساز انعکاسی از شخصیت منحصربه‌فرد سازندهٔ آن است.

برای خود هویتی تقریباً مستقل از دستاوردهایمان بسازیم، تا به این ترتیب، هویت‌مان صرفاً در گرو موقعیت شغلی و حقوق‌مان نباشد، بلکه بنا بر شخصیت، ارتباطات، علایق، و توانایی‌های غیرمالی و درونی‌مان تعریف شود.

باید به این واقعیت مسلم، آرام‌بخش، و تلخ آگاه باشیم که زمین خوردن در مسیر اجتناب‌ناپذیر است.

همیشه بین دستاوردها و خواسته‌ها شکافی وجود دارد. احساس شکست بهای ناگریز هر نوع بلندپروازی است.

حتا آنهایی که به تصور ما موفق هستند در خفا رؤیاهای بزرگ‌تری را در سر می‌پروراندند،

این جوامع، به نام فرصت‌های بی‌شمار، شکافی دائمیِ میان اهداف و دستاوردهای ما را باز نگه می‌دارند.

سرنوشت‌های غیرمعمول خصلت معمول زندگی مدرن است.

اما امروزه، اکثر کارها برای آنکه درست انجام شوند مستلزم درجهٔ بالایی از سلامت روانی هستند. یک حرف آزاردهنده می‌تواند بازدهی فرد را در کل روز پایین بیاورد. بدون احترام، قدردانی و تشویق کافی، مبالغ زیادی پول در سایهٔ رنجشی بی‌صدا هدر می‌رود.

زمانی در شغل‌مان احساس معنا می‌کنیم که هم سریع باشد و هم بتوانیم روش‌های خدمت‌مان به دیگران را با چشم خود ببینیم.

هیچ شغلی به‌تنهایی نمی‌تواند برآوردندهٔ همهٔ خواهش‌های ما باشد.

کار، همیشه و بدون استثناء، موجب بروز احساس یأس و سرخوردگی در ما می‌شود.

ما بابت ایمان به دنیایی عادلانه‌تر بهای گزافی می‌پردازیم: بهای الزام به تقبل مسئولیت تام موفقیت‌ها، و دردناک‌تر از آن، شکست‌هایمان در طول زندگی.

دیگر رنج و مشقت دیگران برایمان اهمیتی ندارد و با بی‌رحمی تمام با بیچارگانی که در مزارع چای و پنبه کار می‌کنند همدلی نمی‌کنیم. شاید آنقدر گرفتار یکنواختی شده‌ایم که دیگر حتا تحمل مباحث موجز و سنجیده را نداریم. ممکن است آنقدر مضطرب باشیم که قدرت کاوش در قسمت‌های صادقانه‌تر ذهن‌مان را نداشته باشیم. شاید آنقدری خودمان را دوست نداشته باشیم که بخواهیم از محصولات مفیدی تغذیه کنیم. شاید زندگی‌مان آنقدر بی‌معنی باشد که نتوانیم روی مفاهیم معنادار تمرکز کنیم. برای جبران اتفاقات محل کار، ممکن است به طور غریزی جذب چیزهایی شویم که بیش از حد شیرین، شور، حواس‌پرت‌کن، ساده، رنگین، انفجاری، شهوانی یا احساسی باشند.

یک دلیل دیگر برای اینکه مخاطب مدرن محصولات سطح بالا را انتخاب نمی‌کند، فرسودگی اوست. کار در عصر مدرن مستلزم تلاش جان‌فرسا است. معمولاً وقتی از سر کار خود به خانه بر می‌گردیم، کاملاً تحلیل‌رفته، ازپادرآمده، خسته، کوفته، بی‌رمق و ناراحتیم. در چنین حالتی، تنها حوصلهٔ محصولات و خدماتی را داریم که ریخت خاصی دارند.

وقتی از یک شغل متفاوت، یعنی یک شغل جذاب، حرف می‌زنیم، معمولاً به کاری اشاره می‌کنیم که از درجهٔ بالایی از استقلال، ابتکار فردی (البته نه به معنای هنری کلمه)، و خلاقیت برخوردار است. در یک شغل جذاب، ما مجری بی‌چون و چرای دستورها نیستیم، بلکه در انتخاب راه رسیدن به یک هدف یا راه‌حل مناسب برای یک مسأله آزادی عمل داریم. یک شغل خوب، که به این صورت تعریف می‌شود، شغلی است که به حد کافی امکان دخالت شخصی را فراهم کند. در چنین شغلی، فرصت این را داریم که شخصیت‌مان را مستقیماً در کارمان منعکس کنیم. و در نتیجه، بهترین ابعاد شخصیتی‌مان را در قالب کالاها و خدماتی که ارائه می‌کنیم می‌بینیم.

سرمایه‌داری مدرن، در نگاه اول، در برخی حوزه‌ها موفقیت‌های چشمگیری داشته است. اما با بالا بردن سقف آرزوهای ما، شکاف دردناکی میان امیدهای ما و واقعیت زندگی‌مان ایجاد کرده است ــ شکافی که به‌ناچار آن را با شرم و خشم پر می‌کنیم.

زمانی باور قوی به محدودیت‌های زندگی یکی از مهم‌ترین دارایی‌های بشر و محافظی در برابر رنجش و حسادت بود. اما جهان‌بینی مدرن، با بی‌رحمی تمام، این باور خردمندانه را از طریق اشاعهٔ ایدئولوژی انتظارات بی‌پایان تضعیف کرد. احساس «موفقیت» ناشی از داشتن چیزهای زیاد نیست، بلکه به نداشته‌هایمان و آرزوی رسیدن به آنها ربط مستقیم پیدا می‌کند. موفقیت امر مطلق نیست، و با میل و خواهش نسبت دارد؛ هربار که در پی چیزی برآییم که استطاعت آن را نداشته باشیم، یک درجه فقیرتر می‌شویم، حالا دارایی ما هرچقدر که می‌خواهد باشد.

اولین سؤالی که از ما می‌پرسد این است که «کارت چیست؟» اگر در پاسخ به شغلی اشاره کنیم که چندان ممتاز نباشد، بلافاصله متوجه نگاه سرد طرف مقابل می‌شویم و می‌فهمیم که از نظر اکثر مردم عضوی غیرضروری هستیم. این جور مسائل بیش از آنچه که باید اهمیت پیدا کرده‌اند. باید سعی کنیم با خودمان مهربان باشیم. می‌توانیم خودمان را کمتر در معرض چنین قضاوت‌هایی قرار بدهیم. می‌توانیم تلاش کنیم برای خود هویتی تقریباً مستقل از دستاوردهایمان بسازیم، تا به این ترتیب، هویت‌مان صرفاً در گرو موقعیت شغلی و حقوق‌مان نباشد، بلکه بنا بر شخصیت، ارتباطات، علایق، و توانایی‌های غیرمالی و درونی‌مان تعریف شود.

ما بابت ایمان به دنیایی عادلانه‌تر بهای گزافی می‌پردازیم: بهای الزام به تقبل مسئولیت تام موفقیت‌ها، و دردناک‌تر از آن، شکست‌هایمان در طول زندگی.