بریده‌هایی از کتاب مصائب کار

غرض آن است که یک نظام سلسله‌مراتبی بر اساس توانایی افراد شکل بگیرد تا افراد شایسته، در هر جایی و از هر سنی، با هر رنگی و هر جنسیتی، جایگزین افراد کودن بزدل شوند.

سیاستمداران مدرن، فارغ از اینکه در کجای طیف سیاسی قرار بگیرند، روی یک هدف توافق کامل دارند: ساختن یک جامعهٔ تماماً شایسته‌سالار؛ یعنی جامعه‌ای که تمام افراد در رأس به واسطهٔ استعدادها و توانایی‌هایشان به آن جایگاه برسند، نه به خاطر برخورداری از امتیازات ناعادلانه، تعلق به طبقهٔ ممتاز یا داشتن پارتی.

سرمایه‌داری مدرن، در نگاه اول، در برخی حوزه‌ها موفقیت‌های چشمگیری داشته است. اما با بالا بردن سقف آرزوهای ما، شکاف دردناکی میان امیدهای ما و واقعیت زندگی‌مان ایجاد کرده است ــ شکافی که به‌ناچار آن را با شرم و خشم پر می‌کنیم.

موفقیت امر مطلق نیست، و با میل و خواهش نسبت دارد؛ هربار که در پی چیزی برآییم که استطاعت آن را نداشته باشیم، یک درجه فقیرتر می‌شویم، حالا دارایی ما هرچقدر که می‌خواهد باشد.

زمانی باور قوی به محدودیت‌های زندگی یکی از مهم‌ترین دارایی‌های بشر و محافظی در برابر رنجش و حسادت بود. اما جهان‌بینی مدرن، با بی‌رحمی تمام، این باور خردمندانه را از طریق اشاعهٔ ایدئولوژی انتظارات بی‌پایان تضعیف کرد.

مشکل دنیای مدرن این است که مدام ما را به سمت انتظارات فوق‌العاده بالا سوق می‌دهد و به رؤیاپردازی دعوت‌مان می‌کند، و سپس ما را با حس تلخ شکست تنها می‌گذارد.

سقف آرزوهای ماست که تعریف ما از پیروزی و شکست را تعیین می‌کند.

باید بدانیم که هرگونه امتناع اخلاق‌مدارانه از دورویی و دغل‌بازی هزینه‌ای سنگین و گاه لطمات جدی بر موقعیت شغلی در پی خواهد داشت.

عوامل موفقیت بی‌شمار، غیرشفاف، و متغیرند. عامل تعیین‌کنندهٔ ارتقاء شغلی استعداد، به‌تنهایی، نیست، بلکه قابلیت فرد در به کار گیری طیفی از مهارت‌های روانشناختی آلوده، یا در یک کلام «دوز و کلک»، نقش اساسی‌تری دارد.

شاید یک فرد ساده در بیرون سازمان تصور کند که پیشرفت شغلی حاصل متغیرهای مشخص، آشکار، و دقیقی شامل صلاحیت‌های فنی و مالی است، بسیار شبیه ماهیت عیانِ نتایج آزمون‌هایی که با آنها بزرگ شده‌ایم. اما حقیقت این است که، در بسیاری از مشاغل، هیچ معیار اثبات‌پذیری برای سنجش عملکرد وجود ندارد

اگر به فکر خط تولیدمان هستیم، چاره‌ای نداریم جز اینکه کمی مهربان باشیم.

یک حرف آزاردهنده می‌تواند بازدهی فرد را در کل روز پایین بیاورد. بدون احترام، قدردانی و تشویق کافی، مبالغ زیادی پول در سایهٔ رنجشی بی‌صدا هدر می‌رود

اما امروزه، اکثر کارها برای آنکه درست انجام شوند مستلزم درجهٔ بالایی از سلامت روانی هستند.

پیش‌شرط کارآمدی یک کسب‌وکار امکان اخراج سریع و کم‌هزینهٔ نیروی کار فعلی و وجود یک ذخیرهٔ آماده برای جایگزینی آنهاست.

در یک شغل جذاب، ما مجری بی‌چون و چرای دستورها نیستیم، بلکه در انتخاب راه رسیدن به یک هدف یا راه‌حل مناسب برای یک مسأله آزادی عمل داریم.

مشاغل ملال‌آور جزء ذاتی و غالباً اجتناب‌ناپذیر اقتصاد مدرن هستند.

ما متعهد می‌شویم که تنها بر روی یک شغل تمرکز کنیم، در حالی که در بسیاری از کارهای دیگر نیز استعداد داریم و هیچ‌گاه فرصت شکوفایی آنها را مهیا نمی‌شود.

یک فرد، با اختصاص بیشتر عمر خود به یک شغل، بالاجبار در حق سایر توانایی‌های پنهانش ظلم می‌کند.