بریده‌هایی از کتاب مصائب کار

احساس شکست بهای ناگزیر هر نوع بلندپروازی است.

ما باید با معمولی بودن کنار بیاییم.

احساس شکست بهای ناگریز هر نوع بلندپروازی است. نجنگیدن برای موفقیت حماقت است، ولی اگر ظرفیت‌مان را برای کنار آمدن با شکست به‌مرور بالا نبریم، دیوانه می‌شویم.

یک فرد، با اختصاص بیشتر عمر خود به یک شغل، بالاجبار در حق سایر توانایی‌های پنهانش ظلم می‌کند.

برای القاء حس موفقیتِ بیشتر به افراد، دو راه وجود دارد: یا آنها را موفق‌تر کنیم یا آرزوهایشان را محدود کنیم. سرمایه‌داری مدرن، در نگاه اول، در برخی حوزه‌ها موفقیت‌های چشمگیری داشته است. اما با بالا بردن سقف آرزوهای ما، شکاف دردناکی میان امیدهای ما و واقعیت زندگی‌مان ایجاد کرده است ــ شکافی که به‌ناچار آن را با شرم و خشم پر می‌کنیم.

زندگی ممکن است تلخ بگذرد و تلخ‌تر هم بشود از زبان یک بازنده نیست؛ واقعیتی است مسلم. ما باید با معمولی بودن کنار بیاییم.

به این درک مقتضی و واقع‌بینانه برسیم که مزایای تمرکز و تخصص‌گرایی باعث می‌شود هر کاری هم که بکنیم باز هم بخشی از توانایی‌های بالقوهٔ ما نشکفته باقی می‌ماند و، بدون داشتن فرصت شکوفایی، از بین می‌رود

برای مفهومی که تا این حد عادی است واژهٔ «شکست» افراط‌آمیز است. باید بدانیم که هر لحظه امکان وقوع آن هست، و مانند سایر چیزهایی که سراغ همهٔ ما می‌آید ـ مثل مرگ ـ راحت‌تر به آن تن دهیم. می‌توانیم وقتی آغوشش را باز می‌کند، با بی‌پروایی به آن بخندیم، نگذاریم ما را بترساند، و، بدون پشیمانی یا خودستایی، جلوه‌فروشی‌های خود را به سخره بگیریم.

رسالت اقتصاد ذاتاً خوار کردن وجوه برتر طبیعت بشر است.

ایدهٔ فرصت برابر برخاسته از سخاوت‌مندانه‌ترین بُعد وجودی ما و عامل الهام‌بخش ضروری‌ترین دستاوردهای ما بوده است. اما همین موضوع، ناخواسته و در خفا، منشأ اندوه بی‌پایان برای ماست. روانشناس آمریکایی، ویلیام جیمز (۱۹۱۰-۱۸۴۲)، معتقد بود جوامعی که به اعضای خود وعدهٔ فرصت‌های بی‌شمار برای تحول اجتماعی و موفقیت شغلی را می‌دهند و سپس نمی‌توانند به آن عمل کند اضطراب زیادی به افراد جامعه‌شان تزریق می‌کنند.

متأسفانه، ترکیب رمانتیسیم و سرمایه‌داری مدرن، بر خلاف انتظار ما، امری نزدیک به محال است. فلسفهٔ پراحساس عشق رمانتیک ـ که بر صمیمیت و ابراز احساسات تأکید می‌کند ـ در تضاد است با مقتضیات امور جاری کار که مغز ما را پر از درخواست‌های پیچیده می‌کند، ما را مدت‌ها از خانه دور نگه می‌دارد، و امنیت جایگاه‌مان را در محیط رقابتی تهدید می‌کند.

ساختن یک جامعهٔ تماماً شایسته‌سالار؛ یعنی جامعه‌ای که تمام افراد در رأس به واسطهٔ استعدادها و توانایی‌هایشان به آن جایگاه برسند، نه به خاطر برخورداری از امتیازات ناعادلانه، تعلق به طبقهٔ ممتاز یا داشتن پارتی. غرض آن است که یک نظام سلسله‌مراتبی بر اساس توانایی افراد شکل بگیرد تا افراد شایسته، در هر جایی و از هر سنی، با هر رنگی و هر جنسیتی، جایگزین افراد کودن بزدل شوند.

هر شغلی جنبه‌هایی از شخصیت ما را تضعیف یا تقویت می‌کند.

هر شغلی جنبه‌هایی از شخصیت ما را تضعیف یا تقویت می‌کند.

عنوان روی کارت ویزیت‌مان تنها یکی از هزاران قابلیت‌هایی است که علی‌الاصول داریم.

برای القاء حس موفقیتِ بیشتر به افراد، دو راه وجود دارد: یا آنها را موفق‌تر کنیم یا آرزوهایشان را محدود کنیم.

احساس «موفقیت» ناشی از داشتن چیزهای زیاد نیست، بلکه به نداشته‌هایمان و آرزوی رسیدن به آنها ربط مستقیم پیدا می‌کند.

اشتباه ما، که فشار سنگینی در درون بر ما وارد می‌کند، این است که بلندپروازی‌های خود برای خوشبختی را با اهداف کلیّت اقتصاد اشتباه گرفته‌ایم.

یک شغل خوب، که به این صورت تعریف می‌شود، شغلی است که به حد کافی امکان دخالت شخصی را فراهم کند. در چنین شغلی، فرصت این را داریم که شخصیت‌مان را مستقیماً در کارمان منعکس کنیم. و در نتیجه، بهترین ابعاد شخصیتی‌مان را در قالب کالاها و خدماتی که ارائه می‌کنیم می‌بینیم.

برای اینکه در کارمان موفق باشیم به مقدار قابل توجهی بخت و اقبال نیاز داریم: شناخت زودهنگام استعدادها و علایق‌مان؛ برخورداری از: فرصت‌های آموزشی مناسب، نوع سازندهٔ عقدهٔ حقارت، محیط سیاسی مساعد، سلامت جسمانی و روانی، اعتمادبه‌نفس، بُنیه، جمع دوستان، تفریحات روحیه‌بخش به تعداد و مقدار مناسب، دشمنان بی‌دست‌وپا؛ روابط یاری‌بخش؛ فعالیت جنسی بی‌غم و اندوه، طبع سرزنده، نداشتن سوء پیشینه، و مواردی از این قبیل. این اسباب و لوازم نه برای یک یا دو سال، بلکه حداقل برای چهار دهه باید فراهم باشند تا موفقیت‌مان دولت مستعجل نباشد و استمرار یابد.