بریده‌هایی از کتاب مصائب کار

احساس شکست بهای ناگزیر هر نوع بلندپروازی است.

ما باید با معمولی بودن کنار بیاییم.

یک فرد، با اختصاص بیشتر عمر خود به یک شغل، بالاجبار در حق سایر توانایی‌های پنهانش ظلم می‌کند.

احساس شکست بهای ناگریز هر نوع بلندپروازی است. نجنگیدن برای موفقیت حماقت است، ولی اگر ظرفیت‌مان را برای کنار آمدن با شکست به‌مرور بالا نبریم، دیوانه می‌شویم.

برای القاء حس موفقیتِ بیشتر به افراد، دو راه وجود دارد: یا آنها را موفق‌تر کنیم یا آرزوهایشان را محدود کنیم. سرمایه‌داری مدرن، در نگاه اول، در برخی حوزه‌ها موفقیت‌های چشمگیری داشته است. اما با بالا بردن سقف آرزوهای ما، شکاف دردناکی میان امیدهای ما و واقعیت زندگی‌مان ایجاد کرده است ــ شکافی که به‌ناچار آن را با شرم و خشم پر می‌کنیم.

زندگی ممکن است تلخ بگذرد و تلخ‌تر هم بشود از زبان یک بازنده نیست؛ واقعیتی است مسلم. ما باید با معمولی بودن کنار بیاییم.

به این درک مقتضی و واقع‌بینانه برسیم که مزایای تمرکز و تخصص‌گرایی باعث می‌شود هر کاری هم که بکنیم باز هم بخشی از توانایی‌های بالقوهٔ ما نشکفته باقی می‌ماند و، بدون داشتن فرصت شکوفایی، از بین می‌رود

برای مفهومی که تا این حد عادی است واژهٔ «شکست» افراط‌آمیز است. باید بدانیم که هر لحظه امکان وقوع آن هست، و مانند سایر چیزهایی که سراغ همهٔ ما می‌آید ـ مثل مرگ ـ راحت‌تر به آن تن دهیم. می‌توانیم وقتی آغوشش را باز می‌کند، با بی‌پروایی به آن بخندیم، نگذاریم ما را بترساند، و، بدون پشیمانی یا خودستایی، جلوه‌فروشی‌های خود را به سخره بگیریم.

رسالت اقتصاد ذاتاً خوار کردن وجوه برتر طبیعت بشر است.

ایدهٔ فرصت برابر برخاسته از سخاوت‌مندانه‌ترین بُعد وجودی ما و عامل الهام‌بخش ضروری‌ترین دستاوردهای ما بوده است. اما همین موضوع، ناخواسته و در خفا، منشأ اندوه بی‌پایان برای ماست. روانشناس آمریکایی، ویلیام جیمز (۱۹۱۰-۱۸۴۲)، معتقد بود جوامعی که به اعضای خود وعدهٔ فرصت‌های بی‌شمار برای تحول اجتماعی و موفقیت شغلی را می‌دهند و سپس نمی‌توانند به آن عمل کند اضطراب زیادی به افراد جامعه‌شان تزریق می‌کنند.