بریده‌هایی از کتاب مصائب کار

متأسفانه، ترکیب رمانتیسیم و سرمایه‌داری مدرن، بر خلاف انتظار ما، امری نزدیک به محال است. فلسفهٔ پراحساس عشق رمانتیک ـ که بر صمیمیت و ابراز احساسات تأکید می‌کند ـ در تضاد است با مقتضیات امور جاری کار که مغز ما را پر از درخواست‌های پیچیده می‌کند، ما را مدت‌ها از خانه دور نگه می‌دارد، و امنیت جایگاه‌مان را در محیط رقابتی تهدید می‌کند.

ساختن یک جامعهٔ تماماً شایسته‌سالار؛ یعنی جامعه‌ای که تمام افراد در رأس به واسطهٔ استعدادها و توانایی‌هایشان به آن جایگاه برسند، نه به خاطر برخورداری از امتیازات ناعادلانه، تعلق به طبقهٔ ممتاز یا داشتن پارتی. غرض آن است که یک نظام سلسله‌مراتبی بر اساس توانایی افراد شکل بگیرد تا افراد شایسته، در هر جایی و از هر سنی، با هر رنگی و هر جنسیتی، جایگزین افراد کودن بزدل شوند.

هر شغلی جنبه‌هایی از شخصیت ما را تضعیف یا تقویت می‌کند.

هر شغلی جنبه‌هایی از شخصیت ما را تضعیف یا تقویت می‌کند.

عنوان روی کارت ویزیت‌مان تنها یکی از هزاران قابلیت‌هایی است که علی‌الاصول داریم.

برای القاء حس موفقیتِ بیشتر به افراد، دو راه وجود دارد: یا آنها را موفق‌تر کنیم یا آرزوهایشان را محدود کنیم.

احساس «موفقیت» ناشی از داشتن چیزهای زیاد نیست، بلکه به نداشته‌هایمان و آرزوی رسیدن به آنها ربط مستقیم پیدا می‌کند.

اشتباه ما، که فشار سنگینی در درون بر ما وارد می‌کند، این است که بلندپروازی‌های خود برای خوشبختی را با اهداف کلیّت اقتصاد اشتباه گرفته‌ایم.

برای اینکه در کارمان موفق باشیم به مقدار قابل توجهی بخت و اقبال نیاز داریم: شناخت زودهنگام استعدادها و علایق‌مان؛ برخورداری از: فرصت‌های آموزشی مناسب، نوع سازندهٔ عقدهٔ حقارت، محیط سیاسی مساعد، سلامت جسمانی و روانی، اعتمادبه‌نفس، بُنیه، جمع دوستان، تفریحات روحیه‌بخش به تعداد و مقدار مناسب، دشمنان بی‌دست‌وپا؛ روابط یاری‌بخش؛ فعالیت جنسی بی‌غم و اندوه، طبع سرزنده، نداشتن سوء پیشینه، و مواردی از این قبیل. این اسباب و لوازم نه برای یک یا دو سال، بلکه حداقل برای چهار دهه باید فراهم باشند تا موفقیت‌مان دولت مستعجل نباشد و استمرار یابد.

عنوان روی کارت ویزیت‌مان تنها یکی از هزاران قابلیت‌هایی است که علی‌الاصول داریم.