بریده‌هایی از کتاب انتخاب‌های سخت

در مصاحبه‌ای در لندن از من پرسیده شد که آیا این برای آمریکایی‌ها غافلگیرکننده یا حتا نگران‌کننده نیست که بشنوند ما در حال مصالحه با شورشیان هستیم در‌حالی‌که رئیس‌جمهور در حال فرستادن سربازان بیش‌تری است که با همان طالبان مبارزه کنند؟ پاسخ دادم: «شما نمی‌توانید یکی از این چیزها را بدون دیگری داشته باشید. اعزام نیروی نظامی به تنهایی و بدون هیچ تلاشی در بخش سیاسی احتمال کمی برای موفقیت دارد... تلاش برای صلح با دشمنان بدون وجود قدرتی که بتواند در صورت شکست گفت‌وگوها پشتیبانش باشد، موفق نخواهد شد. پس در حقیقت، این قدرتی تلفیقی است که واقعاً منطقی به نظر می‌رسد.»

"حالا ما به پایان قرن بیستم بسیار نزدیک هستیم. قرنی که بار‌ها و بار‌ها با جنگ ویران شد. اگر تاریخ این قرن به ما چیزی بیاموزد، این است که هر زمان که منزلت هر انسان یا گروهی به‌خاطر تحقیر از آن‌چه هستند و طرز تفکری که بیان می‌دارند، به مصالحه کشیده شود، همه‌ی ما باید خودمان را آماد‌ه‌ی کابوس‌های پیش‌رو کنیم. "»

ما با استفاده از شبکه‌های اجتماعی، به‌طور مستقیم با مردم ایران ارتباط برقرار کردیم و با سرمایه‌گذاری در تکنولوژی‌های نوین، به فرار مخالفان کمک کردیم.

بعد از این اتفاق، همان‌طور که مراسم شام در حال تمام‌‌شدن بود و همه در حال دست‌دادن با یکدیگر بودند، متکی را صدا زدم: «سلام جناب وزیر!» او زیر لب چیزی به فارسی گفت و رویش را برگرداند. چند دقیقه ‌بعد که بیرون رفتیم، باز همدیگر را دیدیم. دوباره سلامی دوستانه کردم و او دوباره از پاسخ خودداری کرد. لبخندی زدم. رئیس‌جمهور اوباما، در اولین سخنرانی‌اش در مراسم تحلیف، به ایران و دیگر دولت‌های طرد‌شده گفته بود که: «اگر شما حاضرباشید مشت گره کرده خودتان را باز کنید، ما دست‌مان را به سوی شما دراز خواهیم کرد.» متکی همین حالا نشان داده بود که چقدر رسیدن به چنین چیزی دشوار است.

شخصاً به چهار سخنران‌نویس تلفن زدم تا بتوانم لحن و زبان مناسب برای سخنرانی‌ام را پیدا کنم. جیم کندی، دوست قدیمی‌ام را که قلمی جادویی در نوشتن سخنرانی‌های مهیج داشت نصفه‌شب بیدار کردم تا به متنی فکر کنم که باعث شود هیجده میلیون نفر، که تنها به‌خاطر زن‌بودنم به من رأی دادند، نظرشان را تغییر دهند.

اما باور داشتیم که در این تلاش‌ها برای گفت‌وگو، اگر ایران پیش‌قدم‌شدنِ ما را رد کند، دست ما برای اعمال تحریم‌های بیش‌تر باز‌ می‌شود. چرا که باقیِ دنیا می‌بینند که این ایرانی‌ها (و نه امریکایی‌ها) هستند که طرف آشتی‌ناپذیرِ ماجرایند و می‌توانست باعث شود آن‌ها بیش‌تر مایل به حمایت از اعمال فشار بر تهران شوند.

«هرچند موفق نشدیم آن سقف بلند را بشکنیم، و این سقف شیشه‌ای همچنان پابرجاست (تبعیض درباره‌ی زنان) ،

برخلاف باور عمومی اکثر مردم خاورمیانه، امریکا هیچ‌وقت آن ابرقدرتی نبوده که مانند استاد خیمه‌ شب‌بازی، تمام سرنخ‌ها را در دست داشته باشد و به تمام نتایج موردنظرش برسد.

ایران دوباره و دوباره ثابت کرده ‌بود که آشتی‌ناپذیر و غیرقابل اعتماد است.

دموکراسی وقتی خوب کار می‌کند که رهبران، صلاح کشورشان را به سلایق شخصی ترجیح دهند.