بریده‌هایی از کتاب غیرممکن غیرممکنه

اگر به‌اندازهٔ کافی مهم باشد، وقتش را پیدا می‌کنم. اگر نه، بهانه می‌آورم.

دو نوع آدم در دنیا وجود دارد: آن‌ها که بهانه می‌تراشند و آن‌ها که به نتیجه می‌رسند. اگر بخواهید، می‌توانید دلیل بیاورید (بهانه) که چرا این تغییر نمی‌تواند اتفاق بیفتد، چرا نمی‌توانید ازپس آن بربیایید. می‌توانید هر دلیلی بیاورید: سن، والدین، ژنتیک، سلامتی، جایی که به دنیا آمده‌اید و چیزهای حال‌به‌هم‌زن. هیچ‌کس مانعتان نمی‌شود. حق دارید هرطور دلتان می‌خواهد فکر کنید و باور داشته باشید. اما اگر واقعاً به بهانه‌هایتان برای نتوانستن می‌چسبید، این را بدانید: نه خودتان عمقِ عشق، استعدادها، قدرت، خلاقیت و توانمندی‌هایتان را خواهید دید، نه دنیا.

هروقت دیدید دارید بهانه‌تراشی می‌کنید، آن را نپذیرید. نگذارید هیچ بهانه‌ای در قلب و ذهنتان جا بگیرد.

بهانه‌ها رؤیاها را می‌کُشند. اگر به آن‌ها اجازه بدهیم، ما را در زندانی که خودمان درست کرده‌ایم زندانی می‌کنند. ضرب‌المثلی هست که می‌گوید اگر برای محدودیت‌هایت استدلال بیاوری، آن‌ها را حفظ می‌کنی.

همیشه بیشتر از آنچه فکر کنید قدرتمندید. ذهن شما فوق‌العاده‌ترین ابزاری است که برای شکل‌دادن واقعیت در اختیار دارید. بگذارید از شما بپرسم: آیا درست نیست که هروقت در زندگی واقعاً واقعاً واقعاً چیزی را خواستید، به‌نحوی به دستش آوردید؟ انگار درونتان جرقه‌ای زده شد؛ ناگهان خوش‌فکرتر شدید. متعهد شدید و به‌رغم وجود شرایطِ بد به نتیجه رسیدید.

همیشه بیشتر از آنچه فکر کنید قدرتمندید. ذهن شما فوق‌العاده‌ترین ابزاری است که برای شکل‌دادن واقعیت در اختیار دارید.

دکتر ترنت یک بارِ دیگر ثابت کرد اگر به‌جای اینکه به دلایلِ نتوانستن فکر کنیم، بر نتایجی که می‌خواهیم، تمرکز داشته باشیم، چه فرصت‌هایی در انتظارمان خواهند بود.

«تینوگونا»، به‌معنی «دست‌یافتنی است!».

او در تاریک‌ترین لحظات زندگی‌اش انتخاب مهمی کرد: تصمیم گرفت مسئولیت خود و آینده‌اش را بپذیرد. تصمیم گرفت شرایطش را با عزت‌نفس، شجاعت و تعهد بپذیرد. او به این نتیجه رسید که این حادثه، که زندگی او را تحت‌تأثیر قرار داده است، نمی‌تواند مانع تحقق رؤیایش شود. درحقیقت حتی تأثیرِ برعکس داشت؛ باعث شد بیشتر تلاش کند.

مسئولیت‌پذیری به‌معنی سکوت دربرابر بی‌عدالتی، سرزنش و توبیخِ خود، خودخوری و احساس گناه نیست. درعوض پذیرفتن صددرصدیِ مسئولیتِ زندگیِ خود به این معنی است که مسئول احساس خودتان هستید و اینکه می‌خواهید در واکنش به وقایع فعلی و آینده چه کسی باشید.

اغلب، وقتی از کلمهٔ «نمی‌توانم» استفاده می‌کنیم، مانند قربانی رفتار می‌کنیم: فردی که دربرابرِ شرایط ناتوان است. انگار هیچ کنترلی روی زمان، انرژی یا انتخاب‌هایمان نداریم. مسئولیت زندگی‌مان را بر عهده نمی‌گیریم. وقتی از کلمهٔ «نمی‌خواهم» استفاده می‌کنیم، قدرتمندانه‌تر احساس و رفتار می‌کنیم.

مشکل اینجاست: ۹۹ درصدِ مواقعی که می‌گوییم «نمی‌توانم» کاری را انجام بدهم، «نمی‌توانم» استعاره‌ای است از «نمی‌خواهم». «نمی‌خواهم» به چه معنایی است؟ یعنی دوست ندارم.

یکی از بزرگ‌ترین موانعی که جلوی ما را می‌گیرد، بهانه‌تراشی است. دروغ‌های کوچکی که به خودمان می‌گوییم، ما و دستاوردهایمان را محدود می‌کنند. هرکسی گاهی بهانه‌تراشی می‌کند، پس در این مورد حس بدی نداشته باشید. اما اگر می‌خواهید همه‌چیز شدنی باشد، باید تمام بهانه‌ها را کنار بگذارید.

برای پیداکردنِ جواب باید به درون خودمان نگاه کنیم. مهم نیست می‌خواهیم چه کنیم؛ بزرگ‌ترین موانع درونِ ذهنمان قرار دارند: باید دوباره ورزش کنم، اما سرم با کار و بچه‌ها شلوغه. نمی‌تونم انجامش بدم. وقت ندارم. ازلحاظ مالی داغونم. مهم نیست چی کار کنم، انگار نمی‌تونم پیشرفت کنم. من آدم حسابگری نیستم. واقعاً دلم می‌خواد توی اون کلاس طراحی شرکت کنم. می‌تونه باعث شکل‌گیری مسیر حرفه‌ای جدیدی بشه! اما خیلی گرونه. نمی‌تونم ازپسش بربیام. کاش می‌تونستم با یه آدم خاص آشنا بشم. اما وقتِ قرارگذاشتن ندارم، از من گذشته. به‌علاوه همهٔ گزینه‌های خوب قبلاً مال یکی دیگه شده‌ان. به نظر آشنا می‌آیند؟ من هم این چیزها را بسیاری از مواقع به خودم گفته‌ام، اما حقیقتی وجود دارد: یکی از بزرگ‌ترین موانعی که جلوی ما را می‌گیرد، بهانه‌تراشی است.

برای خودتان احساس تأسف نکنید؛ فقط عوضی‌ها این کار را می‌کنند. هاروکی موراکامی

با صدای بلند تکرار کنید؛ حتی و به‌خصوص اگر احمقانه به نظر می‌رسد. غیرممکنْ غیرممکنه. خوب است. حالا دوباره با صدای بلند تکرار کنید، حداقل پنج بار دیگر. هر دفعه آن را با انرژیِ مضاعف و ذوق‌وشوق بگویید.

درخواست بخش مُد را رد کردم و از کار در مادمازل هم استعفا دادم. هفت سالِ بعدش را صرفِ ساختِ آرام‌آرام (خیلی خیلی خیلی آرام) کسب‌وکارم کردم و تمام این مدت با متصدیگریِ بار، خدمتکاری در رستوران، شستن دست‌شویی، منشیگری، مربیگریِ ورزشی و... ازپس مخارجم برمی‌آمدم. الان بعداز اینکه بیست سال از آن زمان گذشته است، می‌توانم بگویم تنها چیزی که به من اجازه داد چنین پرشی کنم، بخشی خردمندتر در عمق وجودم بود که باور داشت به‌نحوی درستش می‌کنم.

درمقابل چالشی که می‌گوید «الان انجامش بدین»، نگویید «به‌نظر جالبه، باید یه روزی امتحانش کنم»

اگر خیلی اصرار دارید بگویید فایده ندارد، تبریک می‌گویم، فایده‌ای ندارد. اما هیچ‌چیز دیگری هم فایده نخواهد داشت.

دومین فکر مخربِ ویروسیْ «این به درد من نمی‌خوره» است. به‌جای گفتنِ «این به درد من نمی‌خوره»، که سریعاً احتمال هرگونه بازدهی را از بین می‌برد، مکث کنید، آن را بسنجید و به پرسشی مفید تبدیلش کنید. از خودتان بپرسید: «این چطور به کارم می‌آد؟