بریده‌هایی از کتاب شیرجه‌زدن در چشمه‌ی زندگی

«زندگی هنر نقاشی‌کردن بدون پاک‌کن است.»

تخیل منجر به خلاقیت می‌شود. خلاقیت به نوآوری می‌انجامد. نوآوری به کارآفرینی منتهی می‌گردد.

خلاصهٔ پژوهشی دربارهٔ اهمال‌کاری را می‌خوانید که در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا انجام شده است: دانشمندان، دیوید روزنباو، لانیون گانگ و کوری آدام پاتس برای آزمودن ظرفیت اهمال‌کاری انسان، آزمایشی انجام دادند. آن‌ها در این آزمایش ۲۷ دانشجو را به مسیری بردند که در آن دو سطل پلاستیکی زردرنگ پُر از سکه قرار داشت. یکی از سطل‌ها نزدیک شرکت‌کنندگان بود و سطل دیگر دورتر از آن‌ها و تقریباً در انتهای مسیر قرار داشت. آن‌ها از شرکت‌کنندگان می‌خواستند که یکی از سطل‌ها را انتخاب کنند، هرکدام که راحت‌تر به‌نظر می‌رسید، و آن‌را به انتهای مسیر برسانند. دانشمندان در کمال تعجب متوجه شدند که اکثر شرکت‌کنندگان سطلی را انتخاب کردند که به آن‌ها نزدیک‌تر و از خط پایان دورتر بود. یعنی آن‌ها انتخاب کردند که سطل را مسافتی طولانی‌تر با خودشان حمل کنند. اکثر شرکت‌کنندگان در پرسشنامه‌ای که بعداً به آن‌ها داده شد با بیان‌هایی متفاوت گفتند: «می‌خواستم هرچه سریع‌تر کار را تمام کنم.» بسیاری از ما همین کار را می‌کنیم. ما انتخاب‌هایی می‌کنیم که به‌جای موفقیتی بلندمدت، ما را به بُردی کوتاه‌مدت می‌رسانند.

مارک لیبرمن زبان‌شناس دانشگاه پنسیلوانیا می‌گوید: «وقتی حرف کسی را می‌شنویم، همیشه حداقل بخشی از آن تصورات خودمان است.» ا

معنا و مفهوم زندگی مانند پاسخ معما یا جایزهٔ شکار گنج نیست که ناگهان به آن برسید. معنا چیزی است که باید در زندگی‌تان ایجادش کنید.

لازمهٔ نوآوری این است که جهان را از منظری جدید ببینید، پیش‌فرض‌ها را به مبارزه بطلبید و موقعیت‌ها را دوباره چهارچوب‌بندی کنید و ایده‌ها و دستورالعمل‌های ناهمگون را به هم ربط بدهید

مهم‌ترین بخش رهبری، تسلط بر روان خودتان است... چند نفر از شما، شنیدن صدایی را در سرتان تجربه کرده‌اید که به‌نظر می‌رسد صدای خودتان است اما به شما می‌گوید که دارید کارتان را اشتباه انجام می‌دهید؟ صدایی وجود دارد که باعث می‌شود به خودتان شک کنید و به‌سادگی ممکن است که این صدا را با صدای خودتان اشتباه بگیرید، چراکه با لحن خودتان صحبت می‌کند، اما واقعاً این‌طور نیست. انگار یک هم‌اتاقیِ قضاوتگر در ذهن‌تان زندگی می‌کند. حالا که من به این موضوع اشاره کردم، متوجهش خواهید شد... من بسیار مراقبه کرده‌ام و هنوز هم این صدا را می‌شنوم؛ اما تفاوتش این است که حالا رابطه‌ای جدید با آن صدا دارم. من آن صدا را می‌شنوم و به او می‌گویم: «ممنونم، واقعاً متشکرم که سعی داری کمک کنی. می‌توانی در سرم این‌طرف و آن‌طرف بروی، هیچ عیبی ندارد. پاهایت را دراز کن و راحت باش، اما این صدا من نیستم و تصمیم‌هایم را از جای دیگری می‌گیرم.» این‌گونه در برابر وحشت مقابله می‌کنم و حتی وقتی آن صداها دوباره می‌آیند و به من می‌گویند «وای داری به کارت گند می‌زنی که!» به ایستادگی ادامه می‌دهم.

هنری فورد می‌گوید، «موانع همان چیزهای ترسناکی هستند که وقتی از هدف‌تان چشم برمی‌دارید، می‌بینید».

اگر همیشه همه با ایده‌های‌تان موافقت کنند، هیچ‌وقت متوجه نخواهید شد که چقدر آن‌ها را باور دارید و نمی‌فهمید که به‌خاطر خودتان آن‌ها را دنبال می‌کنید یا به‌خاطر کسی دیگر. تأیید همگانی نشان می‌دهد که احتمالاً یا به‌اندازهٔ کافی کوشش نکرده‌اید یا به‌دنبال انتقادهای هدف‌دار نبوده‌اید.

«بخشی از فهم ما از آن‌چه با گوش‌های‌مان می‌شنویم، حاصل می‌شود؛ اما بخش دیگرش، ناشی از انتظارات مغزمان است.» ما هر روز کارهای دیگران را در چهارچوبی قرار می‌دهیم و تفسیرشان می‌کنیم و اغلب هم در اشتباه هستیم.