بریده‌هایی از کتاب ما که کاری نمی کنیم!

عشق ورزیدن زندگیت را روشن میکند وشاید تمام هدف خلقت همین باشد...

من بارها با تو تا آن سر دنیا رفته ام، خاصیت عجیبی دارد دوست داشتنت!

اگر به کودکی بازمیگشتم هرگز قایم باشک بازی نمیکردم... اصلا هر چیز که موجب اضطرابم میشد رهایش میکردم... مسخره است دنبال کسی بگردی که نمیخواهد پیدایش کنی!

ما همان روز که بادبادک هایمان را رها کردیم، کودکی  را به باد دادیم...

ما رهاشدگان در ترس هایمان!...

و ما متهمان به آنچه هرگز نفهمیدیم!!!... و شما مدعیان به آنچه هرگز نرسیدید!!!...

و ما متهمان به آنچه هرگز نفهمیدیم!!!... و شما مدعیان به آنچه هرگز نرسیدید!!!...

جناب خان چمدانش را بسته بود...تمام چیزهای رنگ و وارنگ و حتی بی رنگش را برداشته بود، خصوصا آن طوسی را، آنگاه لبخند پسرکان را دیدم...

و من اسم کوچک کسی را صدا زدم!

حس بودنت خوب است.

اگر به کودکی بازمیگشتم هرگز قایم باشک بازی نمیکردم... اصلا هر چیز که موجب اضطرابم میشد رهایش میکردم... مسخره است دنبال کسی بگردی که نمیخواهد پیدایش کنی! میدانی؟ من حتی یک شب کابوس جایی را دیدم که آدم هایش نمیخواستند پیدایشان کنم... و گاهی در بیداری هم این حس به سراغم می آید!

و تو هرگز نخواهی فهمید این صورتک خندان شب ها چه خواب هایی میبیند!

ما برای آزار دادن یکدیگر به این دنیا نیامده ایم...

ما درافکارمان حبس شده ایم، مثل ماهی کوچک دراقیانوسی بزرگ... وحشت آورست تمام دنیایت آبی و خیس باشد... و میدانی؟ داستان ما ازماهی ها هم غم انگیزتر است!... هر چه که باشد دنیای آبی کمی بهترست!... این افکاری که ما را حبس کرده اند،

ما رهاشدگان در ترس هایمان!...

ما همان روز که بادبادک هایمان را رها کردیم، کودکی  را به باد دادیم...

دنیا هر چه زور زد نتوانست به او بفهماند که باید بی خیال باشد... باز هم چایش سرد شد...

ما نباید زیر پوست نا امیدی و حقارت تن و دست بجنبانیم، ما باید خودمان را از این منجلاب متعفن حقارت و گناه بیرون بکشیم... ما باید برای خودمان کاری بکنیم...

کاش میدانستیم چه کس بدتر و چه کس بدترش بود بیا بگو راضی نمیشویم به بدتر! بلند بگو  حقمان ولی بدترش هم نبود بیا بگو

قلب خالی در زندگی لحظه هایی هست که آدم فکر میکند هیچ کس را دوست ندارد... یا حتی از هیچ کس کینه ای ندارد... و قلبش خالی میشود... من حالا حس میکنم قلبم خالی شده است... اما از پشت این پنجره صداهایی میشنوم... صداهایی مخصوص شب... صدای افتادن برگ... صدای آهنگی که هیچ گاه معلوم نمیشود از پشت کدامین کوه می آید!... صدای نور ماه که در اتاقم افتاده است... و من انگشتانم را از زیرش رد میکنم... امشب سکوت کرده ام تا بشنوم... امشب خالی شده ام تا خودم انتخاب کنم با چه چیز پر شوم... من فکر میکنم آدم باید لحظه ای را انتخاب کند و قلبش را خالی کند تا با چیزهای دلخواهش پر شود...