بریده‌هایی از کتاب ما که کاری نمی کنیم!

رویای مرا کسی نکشت... رویای مرا کسی ندزدید... شاید دیگر کتاب نخوانم... همیشه رویای رفتن به جایی دیگر را داشتم... اما در هر سطر از کتاب هایی که خواندم، نوشته بودند: آدمی هر کجا که رود خودش را به همراه دارد... و اینگونه شد که رویایم در سطرهای کتاب ها نابود شد!...

گفتم: شاید بیشتراز اینکه ماهی ها باید در دریا باشند حق آدم ها باشد که در دریا ریخته شوند!... به هر حال خدا بهتر میداند... گفت: ما درافکارمان حبس شده ایم، مثل ماهی کوچک دراقیانوسی بزرگ... وحشت آورست تمام دنیایت آبی و خیس باشد... و میدانی؟ داستان ما ازماهی ها هم غم انگیزتر است!... هر چه که باشد دنیای آبی کمی بهترست!... این افکاری که ما را حبس کرده اند، دنیایمان را سیاه کرده اند...

زبان بسته ما دو پایان با زبانی که مادربزرگ همیشه زبان بسته خوانده ما را... و پاییز غم انگیز... وای بر احوال این چشم ها... تو نمیدانی چند پاییز دیده اند! دیروز... امروز... همین جمعهٔ ساکت... و هرگز نگو غم انگیزتراز موی سپید پدر در این جهان دیده ای!...

قرن ها گذشته است و تنها تغییر شگفت انگیز این جهان من و تو بوده ایم!...

تمام دنیا تو را به من نشان میدهد... پنجره، ماه، آسمان، ستاره، اشک، خورشید... انگار تو تمام دنیا شده ای...

من نمیفهمم همه چیز مثل قبل است، پس چه چیز ما را عوض کرده است!؟

آزاردهنده مثل شب هایی که پدر مریض است ... یا شب هایی که مادر از خستگی خوابش نمیبرد... مثل یک عصر بارانی که فنجان چایت را در نبود خواهرجان سر میکشی... مثل خوابهای خوبی که خودت خوب میدانی خواب میبینی... مثل بوی عطری که بیخودی حس اضطراب به آدم میدهند... مثل قسمتی از یک موسیقی که در ذهنت تکرار میشود  درست مثل یک چهرهٔ آشنا که نمیدانی کجا دیده ای! مثل سلامی که نکرده ای... مثل خداحافظی که نگفته ای... مثل عذری که دیر خواسته باشی... مثل ساعت هفت و نیم صبح! مثل صدای زنگ اول صبح... مثل خواب کسل کنندهٔ ظهر... مثل عکس یادگاری که گمش کرده باشی! حسی هست آزاردهنده در من!...که نمیتواند تو را داشته باشد! ...

رویا رویای مرا کسی نکشت... رویای مرا کسی ندزدید... شاید دیگر کتاب نخوانم... همیشه رویای رفتن به جایی دیگر را داشتم... اما در هر سطر از کتاب هایی که خواندم، نوشته بودند: آدمی هر کجا که رود خودش را به همراه دارد... و اینگونه شد که رویایم در سطرهای کتاب ها نابود شد!...

اهل کجایی تو؟ اهل کجایی تو؟ من غریبم...اما بلدم دل به دریا زدن... اهل کجایی تو؟ نمیدانم...اهل جا زدن؟... اهل کجایی تو؟ من غریبم ...اما بلدم رسم به دریا زدن... اهل کجایی تو؟ میدانم...اهل جا زدن!...

ما باید برای خودمان کاری بکنیم...

زیرا حقیقت این است که حقیقت تمام آن چیزی نیست که ما می بینیم و میپنداریم...

آخر اهالی محل حوصلهٔ تربیت کردن پسرها را نداشتند و به نظر در تنگنا قرار دادن دخترانشان راحت تر و بی دردسرتر بود...

چه قدر دیر فهمیدم چه کسانی را دوست دارم! آنها که یا مرده اند یا آنقدر دورند، آنقدر دوری کرده ام که با دیدنم قلبشان آرام نمیگیرد و من خوب این را میفهمم...

هی رفیق جان!... دلم برای صدایت تنگ شده است...اما تو چیزی نگو!... شک میکنند به عقل هایمان، اگر هنوز هم بگوییم و بخندیم...

آری! خانهٔ ما را این چنین خاموش بنا کرده اند!...

تو را دیده ام ... بارها ... و هر بار مثل همیشه!... فرق زیادی نکرده ای!... تو هنوز با همان چشمانی که دریچهٔ خیال منست، شب ها رویا میبینی...

که تو نمیدانی و من هم نمیگویم تقصیرهیچ کداممان نیست! ندانستن و نگفتن جزیی از شب است... چنان که ماه نگفت و ماهی ندانست! ستاره نگفت و پنجره ندانست! باد نگفت و برگ ندانست! ما رهاشدگان در ترس هایمان!... در چشم هایمان رازهایی ست مگو!... درچشم هایمان رازهایی ست که شب ها جایی به خواب نمیدهند و مادربزرگ هنوزهم به خاطر شب بیداری هایمان متاسف است!...

و ما متهمان به آنچه هرگز نفهمیدیم!!!... و شما مدعیان به آنچه هرگز نرسیدید!!!...

عشق ورزیدن زندگیت را روشن میکند وشاید تمام هدف خلقت همین باشد...

من بارها با تو تا آن سر دنیا رفته ام، خاصیت عجیبی دارد دوست داشتنت!