بریده‌هایی از کتاب وحشی

من مشکلی داشتم که به دست مشاورها حل نمی‌شد؛ غم و اندوه هیچ فردی درون یک اتاق تسلی نمی‌یابد.

به‌شدت به چنین چیزهایی اعتقاد داشتم، و همچنین به‌شدت به چنین چیزهایی اعتقاد نداشتم. به همان اندازه که تحقیق می‌کردم، شک داشتم. نمی‌دانستم که اصلاً چیزی برای ایمان داشتن وجود دارد، یا اگر وجود داشته باشد، با وجود تمام پیچیدگی‌ها، دقیقاً معنای واژهٔ ایمان چیست. واقعی یا جعلی بودن همه‌چیز برایم احتمالی به‌نظر می‌رسید.

تصویر مستطیلی سیاه که داخلش گردابی سفید بود، منظورش از آن گرداب سفید کهکشان راهِ شیری بود. فلشی به مرکزش اشاره کرده بود، بالای فلش نوشته شده بود: تو این‌جا هستی. این تصویر روی تی‌شرت‌ها همه‌گیر شده بود و همچنین روی پوسترها دیده می‌شد، همیشه با دیدنش مقداری خشمگین می‌شدم، از منظورش اطمینان نداشتم، می‌خواست بگوید خنده‌دار است یا متأثرکننده، می‌خواست گسترده بودن زندگی ما را نشان دهد یا ناچیز بودن ما را.

من مشکلی داشتم که به دست مشاورها حل نمی‌شد؛ غم و اندوه هیچ فردی درون یک اتاق تسلی نمی‌یابد.

مرگ مادرم چیزی بود که باعث می‌شد تا عمیقاً باور کنم که در امنیت هستم: با خودم فکر کردم که، امکان نداره اتفاق بدی برای من بیفته. بدترین اتفاق پیش‌تر رخ داده بود.

ترس موجب ترس می‌شود. قدرت موجب قدرت. خودم را مجبور کردم که موجب قدرت باشم. و طولی نکشید که دیگر نترسیدم.

با وجود همه‌چیز مقاومت کردم و انجامش دادم. با وجود خرس‌ها و مارهای زنگی و شیرهای کوهی‌ای که هیچ‌گاه ندیده بودم؛ تاول و زخم و جراحت. خستگی و محرومیت؛ سرما و گرما؛ یک‌نواختی و رنج؛ تشنگی و گرسنگی؛ تخیل‌ها و اوهامی که در طول پیاده‌روی هزاروصد مایلی از بیابان موهاوی به ایالت واشینگتن بر من غلبه می‌کردند.

می‌دانستم عمیقاً برای انجام دادنش آماده نیستم. و سپس در عمل انجامش دادم.

پیاده‌روی تک‌نفرهٔ سه ماهه‌ام آغازهای بسیاری داشت. اولین آغاز؛ تلنگر تصمیم انجام دادنش، و در پی‌اش دومین آغاز؛ که مصمم‌تر شدم عملاً انجامش دهم، و سپس سومین آغاز طولانی؛ که شامل هفته‌ها خرید و بسته‌بندی کردن و آماده شدن برای انجام دادنش بود. از شغلم که پیش‌خدمتی بود استعفا دادم و طلاقم را نهایی کردم و همهٔ داروندارم را فروختم و با همهٔ دوستانم خداحافظی کرده و برای آخرین بار بر سر مزار مادرم رفتم. از مینیاپولیس تا پورتلندِ اورِگُن رانندگی کردم و چند روز بعد، با هواپیما به لُس‌آنجلس رفته و با ماشین به موهاوی رفتم و از آن‌جا با ماشینی دیگر به بزرگراهی رفتم که مسیرِ پاسیفیک کِرِست از کنارش می‌گذشت.

در هنگام جدا شدن به همان اندازه صمیمی بودیم که در حین با هم بودن. همه‌چیز را به هم می‌گفتیم؛ واژه‌هایی که به‌نظر می‌رسید هیچ‌گاه بین دو انسان ردوبدل نشده باشد، با هم روراست بودیم. حقایق زشت و زیبا را به هم می‌گفتیم.