بریده‌هایی از کتاب آینده‌‎ نزدیک

هدف این کتاب گردآوری و نشان دادن خط سیر آیندهٔ گرایش‌هایی است که در جدیدترین فناوری‌ها فعال هستند.

هر کدام از این ۱۲ کنش روندهای پیوسته‌ای هستند و همین مدرکی برای ادامه‌دار بودن‌شان برای حداقل سه دههٔ دیگر است. به این‌ها فراروندهای «اجتناب‌ناپذیر» می‌گویم، چون به جای سرشت جامعه، ریشه در سرشت فناوری دارند. ماهیت این افعال پیرو سوگیری‌های موجود در فناوری‌های جدید است که در وجود همهٔ فناوری‌هاست.

بزرگ‌ترین اختراع‌مان در ۲۰۰ سال گذشته نه یک گجت یا ابزار ویژه، بلکه ساخت فرآیند علمی بوده است. پس از ساخت روش علمی به‌سرعت توانستیم هزاران چیز دیگر بسازیم که به روشی دیگر نمی‌توانستیم به آن‌ها پی ببریم. این فرآیند علمی تغییر و بهبود پیوسته یک میلیون بار بهتر از اختراع هر محصول ویژه‌ای بود، چون با گذشت سده‌ها پس از اختراعش، با بهره‌گیری از آن توانستیم میلیون‌ها محصول جدید بسازیم.

ممنوع کردن یک چیز اجتناب‌ناپذیر همواره نتیجهٔ وارونه می‌دهد. ممنوعیت در بهترین حالت گذرا و در بلندمدت بازدارندهٔ پیشرفت است. پذیرفتن هوشیارانه و با چشمان باز این روندها بسیار کارسازتر است. هدفم در این کتاب آشکار کردن ریشه‌های این تغییر دیجیتالی است تا بتوانیم آن‌ها را بپذیریم. پس از آشکار شدن این ریشه‌ها، به جای مبارزه با آن‌ها، می‌توانیم از سرشت‌شان بهره ببریم و کنترل‌شان را در دست بگیریم.

آن‌چنان پر شتاب زندگی‌مان تغییر می‌کند که توانایی‌مان برای اختراع چیزهای جدید از سرعت‌مان برای کاربرد متمدنانه آن‌ها پیشی می‌گیرد.

او در این کتاب به دوازده روندی اشاره می‌کند که در دهه‌های آینده روش کار، یادگیری و ارتباطات‌مان را تعیین می‌کنند. روندهایی که به گفتهٔ او اجتناب‌ناپذیرند و ممنوع کردن‌شان نتیجهٔ وارونه می‌دهد. هدف او در این کتاب آشکار کردن ریشه‌های این تغییر دیجیتالی است تا بتوانیم آن‌ها را بپذیریم و با آن‌ها همگام شویم.

همهٔ این اختراع‌های معجزه‌آسا منتظر همان فرد رؤیاپردازی هستند که به نظر روانی می‌آید و می‌گوید کسی به من نگفت اختراع چنین چیزی نشدنی است. میوه‌های رسیدهٔ فناوری برای چیده شدن انتظار همچین آدمی را می‌کشند،

ولی اگر در سه دههٔ گذشته چیزی یاد گرفته باشیم این است که نشدنی‌ها از آنچه پیداست، شدنی‌ترند.

این ناخشنودی آغازگر نبوغ و رشدمان است.

در جهانی که همه چیز به اینترنت متصل است، تفکر متفاوت منبع نوآوری و ثروت است.

به بیش از یک سال زمان نیاز داریم تا پیش‌نمایشی از چیزهایی را ببینیم که فقط در ۲۴ ساعت گذشته اختراع یا تولید شده‌اند.

این یورش دیوانه‌وار برای اتصال تمام‌وقت و فراگیر همه به یکدیگر، کم‌کم نسخهٔ فناورانهٔ سوسیالیسم اصلاح‌شده را پدید می‌آورد.

نخستین صفحات گرامافون آهنگ‌های ضبط‌شده‌ای با محدودیت زمانی چهار و نیم دقیقه بودند، به همین دلیل موسیقی‌دانان کارهای خود را کوتاه می‌کردند تا در گرامافون جا شود و امروزه هم مدت زمان استاندارد یک آهنگ پاپ چهار و نیم دقیقه است.

اتوماسیون جایگزین کارهای متداول هر شغلی می‌شود که به دانش و اطلاعات بسیار وابسته است. مهم نیست که پزشک، مترجم، ویراستار، وکیل، معمار، گزارشگر یا حتی برنامه‌نویس باشید: ربات‌ها شغل‌تان را جانانه تصاحب می‌کنند.

شاید باورش سخت باشد، ولی پیش از پایان این سده، مانند سال‌های ۱۸۰۰ اتوماسیون جایگزین ۷۰ درصدِ مشاغل کنونی می‌شود که شغل شما هم جزء این ۷۰ درصد است. به بیان دیگر، ربات‌ها اجتناب‌ناپذیرند و جایگزینی مشاغل دیر یا زود رخ می‌دهد. عامل این انقلاب موج دومی از اتوماسیون است که هوش مصنوعی، حسگرهای ارزان، یادگیری ماشین و هوشمندی توزیع‌شده پایه‌های آن هستند. این اتوماسیون گسترده همهٔ مشاغل و از کارهای فیزیکی تا کارهای تخصصی را در برمی‌گیرد.

به دلیل رویدادی عجیب در تاریخ تکاملی‌مان، یگانه گونهٔ خودآگاه در کرهٔ زمین هستیم که این تصور نادرست را در ما پدید می‌آورد که هوش انسانی بی‌همتاست. این‌گونه نیست. هوش ما مجموعه‌ای از هوش‌هاست و این مجموعه فقط گوشهٔ کوچکی از انواع هوش‌ها و آگاهی‌های ممکن را در جهان می‌سازد. دوست داریم هوش انسانی‌مان را «همه‌منظوره» بنامیم، چون در مقایسه با ذهن‌های دیگری که می‌شناسیم می‌تواند انواع بیشتری از مشکلات را حل کند، ولی با ساخت ذهن‌های مصنوعی بیشتر و بیشتر متوجه می‌شویم که تفکر انسانی به‌هیچ‌وجه همه‌منظوره نیست. تفکر ما فقط گونه‌ای از تفکر است.

«باور دارم چیزی مانند واتسون به زودی بهترین تشخیص‌دهندهٔ پزشکی جهان چه در میان انسان‌ها و چه ماشین‌ها خواهد بود. با روند بهبود کنونی فناوری، کودکان امروزی در بزرگ‌سالی برای تشخیص بیماری‌شان بسیار کم به پزشک مراجعه می‌کنند».

مدت‌ها پیش پی بردم که حتی بی‌حرکت‌ترین چیزهایی که می‌شناسیم، سنگ، ستون‌های فلزی، لوله‌های مسی، جاده‌های سنگفرش، تکه‌ای کاغذ، بدون توجه، تعمیر و مرتب کردن زمان زیادی پابرجا نمی‌ماند. به نظر می‌رسد بدون تعمیر و نگهداری چیزی پابرجا نمی‌ماند. چیزی که به تازگی به آن پی برده‌ام و مرا شگفت‌زده کرده ناپایداری حتی ناملموس‌ترین چیزهاست.

جهان بدون ناخشنودی، آرمان‌شهر است. ولی آرمان‌شهر راکد است. جهانی که در برخی جنبه‌ها بسیار متوازن است، در جنبه‌های دیگر به‌گونهٔ وحشتناکی نامتوازن خواهد بود. آرمان‌شهر هیچ مشکلی برای حل کردن ندارد، بنابراین هیچ فرصتی هم در آن وجود ندارد.

هدفم در این کتاب آشکار کردن ریشه‌های این تغییر دیجیتالی است تا بتوانیم آن‌ها را بپذیریم. پس از آشکار شدن این ریشه‌ها، به جای مبارزه با آن‌ها، می‌توانیم از سرشت‌شان بهره ببریم و کنترل‌شان را در دست بگیریم. کپی‌برداری گسترده حالا حالاها جایی نمی‌رود. پیگیری و نظارت کلان حالا حالاها جایی نمی‌رود. مالکیت تغییر می‌کند و از میان می‌رود. واقعیت مجازی به واقعیت تبدیل می‌شود. نمی‌توانیم جلوی ربات‌ها و هوش مصنوعی را بگیریم تا بهبود نیابند، کسب‌وکارهای جدیدی پدید نیاورند و مشاغل‌مان را بر عهده نگیرند. شاید با واکنش غریزی‌مان ناسازگار باشد، ولی بهتر است بازآرایی پیوسته این فناوری‌ها را بپذیریم.