بریده‌هایی از کتاب آینده‌‎ نزدیک

موفقیت ایالات‌متحده به فراگیر شدن سواد، مطبوعات نیرومند و آزاد، پیروی از قانون (که در کتاب یافت می‌شد) و زبان مشترک افراد یک قاره وابسته بود. شکوفایی و آزادی آمریکایی در فرهنگ خواندن و نوشتن ریشه داشت. ما به مردمان کتاب تبدیل شدیم.

اهمیتی ندارد یک ابزار خاص را چه مدت به کار برده‌اید، به‌روزرسانی‌های بی‌پایان شما را به یک تازه‌کار تبدیل می‌کند. در این عصر «بهتر شدن» همه به افرادی تازه‌کار تبدیل می‌شوند. بدتر از آن اینکه تا ابد تازه‌کار می‌مانیم. واقعیتی که شاید ما را متواضع کند.

به گفتهٔ کوین کلی «آینده از آن کسانی است که این روندهای فناوری را بشناسند و به جای مقابله با آن‌ها، همراه‌شان حرکت کنند».

بومیان جهان دیجیتال آزادند که به پیش بروند و ناشناخته‌ها را دریابند.

وقتی که ربات‌ها و اتوماسیون کارهایمان را به اندازه‌ای ساده کنند که غذا خوردن، لباس پوشیدن و سرپناه داشتن فکرمان را مشغول نکند، آزادیم که بپرسیم، «انسان‌ها برای چه وجود دارند؟»

در واقع می‌توانیم با اطمینان بگوییم هنوز بزرگ‌ترین پرسش‌هایمان را نپرسیده‌ایم.

در واقع، ربات‌ها جایگزین هر شغلی می‌شوند که با حجم کلانی از کاغذبازی سر و کار داشته باشد.

مهم‌ترین اختراع‌های مکانیکی ما ماشین‌هایی نیستند که در انجام کارهای انسانی کارکرد بهتری داشته باشند، بلکه ماشین‌هایی هستند که کارهایی می‌کنند که توانایی انجام‌شان را نداریم.

به‌روزرسانی را نوعی بهداشت می‌دانم

ممنوع کردن یک چیز اجتناب‌ناپذیر همواره نتیجهٔ وارونه می‌دهد. ممنوعیت در بهترین حالت گذرا و در بلندمدت بازدارندهٔ پیشرفت است

با وجود ربات‌ها و کاهش هزینه‌های تولید، هزینهٔ انتقال خیلی بیشتر از هزینه‌های تولید می‌شه. هر چه نزدیک‌تر ارزون‌تر. در این حالت شاهد کارخونه‌هایی محلی هستیم که در اونا در چند کیلومتری جایی که به چیزهایی نیاز داریم همه چیز ساخته می‌شه

این همان لحظه‌ای است که افراد آینده به آن نگاه می‌کنند و می‌گویند: «اوه، اگه اون زمان زندگی می‌کردم چقدر خوب می‌شد!»

می‌توانیم انتظار داشته باشیم که فناوری‌های آینده مانند هوش مصنوعی، دستکاری ژنتیکی و رایانش کوانتومی (فقط چند فناوری که در افق نزدیک قابل مشاهده هستند) مجموعه‌ای از پرسش‌های جدید و بزرگ را پدید آورند، پرسش‌هایی که هرگز فکر نمی‌کردیم بپرسیم. در واقع می‌توانیم با اطمینان بگوییم هنوز بزرگ‌ترین پرسش‌هایمان را نپرسیده‌ایم.

حتی پاک‌ترین فناوری‌ها هم می‌توانند به جنگ‌افزار تبدیل شوند و می‌شوند. تبهکاران از نوآورترین افراد جهان هستند.

پنج سال پیش بشریت چند صد اگزابایت داده را ذخیره کرده بود. حجمی که معادل ۸۰ کتابخانهٔ اسکندریه برای هر نفر است. امروزه هر کدام‌مان میانگین ۳۲۰ کتابخانه داریم.

انسان‌ها چرا وجود دارند؟ معتقدم نخستین پاسخ‌مان این است: انسان‌ها برای اختراع هوش‌های جدیدی زنده هستند که زیست توانایی ساخت و تکامل‌شان را ندارد.

وب حضور پیوستهٔ نامحسوسی مانند برق خواهد داشت: همیشه اطراف ماست، همیشه فعال است و تا وقتی قطع نشود کسی حضور آن را حس نمی‌کند.

روندهایی که به گفتهٔ او اجتناب‌ناپذیرند و ممنوع کردن‌شان نتیجهٔ وارونه می‌دهد.

تک تک ما، در آینده و تا ابد افراد تازه‌کاری خواهیم بود که برای حرکت کردن پابه‌پای این تغییرات در تلاشیم. دلیلش این است: نخست اینکه بیشتر فناوری‌های مهمی که ۳۰ سال دیگر زندگی را در سلطهٔ خود می‌گیرند، هنوز اختراع نشده‌اند، پس تازه‌کار بودن‌مان در روبه‌رو شدن با آن‌ها طبیعی است. دوم اینکه چون این فناوری‌های جدید به به‌روزرسانی‌های پیوسته نیاز دارند، تازه‌کار می‌مانید. سوم اینکه چرخهٔ منسوخ شدن شتاب می‌گیرد (طول عمر میانگین یک برنامهٔ کاربردی گوشی هوشمند ۳۰ روز است!).

فناوری موتور شتاب‌دهندهٔ زندگی بشر است. هر چیزی که می‌سازیم همین فناوری آن را همواره در فرآیند بهتر شدن می‌گذارد. هر چیزی به چیز دیگری تبدیل می‌شود و هم‌زمان از «امکان» به «بودن» تبدیل می‌شود. همه چیز در تغییر پیوسته است. هیچ چیزی پایان یافته نیست. هیچ چیزی کامل شده نیست. جهان مدرن بر پاشنهٔ این تغییر پایان‌ناپذیر می‌چرخد.