بریده‌هایی از کتاب من‌های ایرانی

کس نمی‌دانست در گفتنش نگفتنی هست و در نگفتنش گفتنی.

گفت: تاج سری، از همه گنده‌تری. کس نمی‌دانست آن‌چه می‌گوید از جنس تحامق (تجاهل‌العارف) است یا از نوع: مدح و ستایش اغراق‌آمیز، پاچه‌خواری، ریشخند و طنز، ایرونی (تهکم)، ذم شبیه به مدح، پارودی (نقیضه‌گویی، نظیره‌گویی)، شهرآشوب، و یا... کس نمی‌دانست او می‌گوید یا نمی‌گوید. کس نمی‌دانست در گفتنش نگفتنی هست و در نگفتنش گفتنی.

آرزوهای بالا و والا دارند، اما واقع‌بین نیستند. زود خسته می‌شوند. منفعل می‌شوند. در فردایی که می‌خواهند تجربه کنند، نه انتخابی می‌کنند و نه مشارکتی.

سری بلند داشت و سینه‌ای ستبر، چشمانی تیز داشت و زبانی رسا: «وقتی ضعیف و ضعیفه‌ای می‌دید.» اما نمی‌دانست چرا وقتی کسی مثل خودش در برابرش سبز می‌شود چشم دیدنش را ندارد.

قدرت، قدرتش را مدیون تابعین خود است.

آرزوهایش را رنگ واقعیت می‌پندارد. در فضای مه‌آلود آرزوها واقعیت را گم می‌کند. نمی‌داند آرزو کدام است و واقعیت کدام. با خود می‌گوید: این نیز بگذرد.

آرزوهایش را رنگ واقعیت می‌پندارد. در فضای مه‌آلود آرزوها واقعیت را گم می‌کند. نمی‌داند آرزو کدام است و واقعیت کدام. با خود می‌گوید: این نیز بگذرد.

مناظره داغ شد مشاجره بالا گرفت مقابله فیزیکی شد مجادله به مقاتله نزدیک شد بحث بر سر «دموکراسی» و «تساهل و مدارا» بود.

بزرگی می‌گوید میهن سرزمینی ازپیش‌آماده شده نیست که ما در آن متولد می‌شویم، بلکه جایی است که آن را می‌سازیم، جایی نیست که در آن زندگی می‌کنیم، بلکه سرزمینی است که رو به‌سوی آن داریم... سرزمین به واقعیت پیوستن رؤیاها و امیدهای ما است، مکانی است که کسی در آن‌جا نبوده است، کسی هنوز در آن زندگی نکرده است، بلکه همهٔ ما در حال حرکت به‌سوی آن هستیم، یعنی سرزمینی است که هنوز هستی پیدا نکرده است اما باید باشد.

خس را در چشمان دیگران می‌بینند و نیزه را در چشمان خود نه. دیگران را به تیغ ارزیابی جرح می‌کنند، خود را به محک نقد نمی‌سپارند. برای خودشان آسمان‌وریسمان می‌بافند و همیشه نخ تسبیح را این وسط گم می‌کنند.