بریده‌هایی از کتاب من‌های ایرانی

بفرمایید. نه، شما بفرمایید. خواهش می‌کنم، تعارف نکنید، بفرمایید. جون شما نمی‌شه، شما بفرمایید. ... زنیکهٔ احمقِ بی‌فرهنگ... خلاف میاد و تعارف هم سرش نمی‌شه.

«عجب نقاشیه نکبت»، «چه دست‌فرمونی داره توله‌سگ»، «چه صدایی داره کثافت»، «چه گیتاری میزنه ناکس»، «استاد کامپیوتره لامصب»، «عجب گلی زد بی‌وجدان»، «بی‌شرف خیلی کارش درسته» و... .. یک ایرانی در حال تعریف و تمجید از هم‌ولایتی.

گویا بدبینیِ عمیقْ، عنصر اصلی بقای هر جامعهٔ خوب است.

دکتر گفت: جناب، آن مرض که روح و روان و جسم شما را می‌آزارد اصطلاحاً «خودآزاری سیاسی ایرانی» می‌نامند. پرسید: این دیگر کدام مرض و مریضی است؟ گفت: مریض خودآزار سیاسی دائم با مهمیز کژرفتاری‌ها و کژفهمی‌ها و کژنظری و کژتصمیم‌ها و کژتدبیری خود در حال آزردن شخصیت و هویت و منزلت سیاسی خود است.

شعارشان این است: از مارماهی بیاموز. و مرام‌شان این است: چنان با این و آن سر کن که بعد از مردنت، سیاسِ رادیکالت به زمزم شویَد و محافظه‌کار بسوزاند.

موجوداتی بس غریب هستند که از استعداد شگرفی در هماهنگ شدن با هر نوا و تطبیق دادن خود با هر گروه و جریانی برخوردارند.

به‌جای حرکت و پیشروی و ساختن و آفریدن، به احکام و قواعد ازپیش‌ساخته که در پیرامون‌شان احاطه شده بود، تن می‌سپارند و به آن‌ها بسنده می‌کنند.

این آدمیان که هرگز حاضر نیستند از قفسک کودکی خویش بیرون آیند و به‌تنهایی راه دشوار و پرخطر به سوی بلوغ رفتن را بپیمایند، خود را با کمال میل و خرسندی به قیم‌هایی می‌سپارند که نظارت عالیه بر آن‌ها داشته باشند.

جرئت به‌کارگیری اراده و فهم خویش را ندارند و از فرط عافیت‌جویی و آسوده‌طلبی و ترسویی، افسار خویش را به دست دیگران سپرده‌اند.

تن‌آسایی و ترسویی سبب می‌شد بخش بزرگی از هیچ‌کس‌ها، با آن‌که طبیعت آنان را دیرگاهی به بلوغ رسانیده بود و از هدایت غیر رهایی بخشیده بود، با رغبت همهٔ عمر نابالغ بمانند، و دیگران بتوانند ساده و آسان خود را به مقام قیم ایشان برکشند. از این نابالغی خودخواسته و خودکرده احساس آسودگی و لذت می‌کنند.